«Αχ, Ελλάδα σ’ αγαπώ/ και βαθιά σ’ ευχαριστώ/ γιατί μ’ έμαθες και ξέρω/ ν’ ανασαίνω όπου βρεθώ/ να πεθαίνω όπου πατώ/ και να μη σε υποφέρω». Αρχές της δεκαετίας του ’80, ο Μανώλης Ρασούλης περιέγραφε με τους στίχους του την αιωνίως αμφίθυμη σχέση και τη συναισθηματική μας εξάρτηση από την πατρίδα πλάθοντας λέξεις όπως το «ελληνοξεχνάς» και η Βάσω Αλλαγιάννη έντυνε με νότες και τρόπο ιδανικό ένα από τα τραγούδια που πάντα θα φέρνουν στον νου τον Νίκο Παπάζογλου.
Δεν ήταν η μόνη φορά που αυτή η τριάδα μίλησε με τον πιο άμεσο τρόπο στην ψυχή του ελληνικού κοινού. Κι η Βάσω Αλλαγιάννη δεν ξεχνούσε ποτέ πόσα θαύματα έκαναν παρέα. «Τι θα μπορούσα να πω για τον Μανώλη; Δεν παρομοιάζονται και δεν γεννιούνται κάθε μέρα τέτοιοι άνθρωποι. Και τι να πω για τον Νίκο, αυτό το χαρισματικό, εμπνευσμένο και γοητευτικό πλάσμα, που λατρεύτηκε από όλους μας... Ξέρετε, μου είναι πολύ δύσκολο να μιλήσω εγώ για εκείνους, γιατί τους αγάπησα πολύ και τους δύο. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να λέω τα τραγούδια μας στην απουσία τους», έλεγε πριν από μερικά χρόνια σε συνέντευξή της στο Avopolis.
Δυστυχώς οι απουσίες πια έγιναν τρεις. Η σημαντική συνθέτρια αλλά και στιχουργός που «κατέγραψε» τον ήχο μιας εποχής που το ελληνικό τραγούδι αναζητούσε τα πατήματά του, η «Svarno» (όνομα που είχε έπειτα από τη μύηση και την ενασχόλησή της με το reiki) έφυγε από τη ζωή προχθές σε ηλικία 78 ετών.
Το σπαρακτικό «Απόψε σιωπηλοί» («Δε θέλω να ’μαστε ούτε φίλοι ούτε εχθροί»), το «Πού πάει η αγάπη όταν φεύγει», το υπέροχο «Δεν είσαι πουθενά», που σφράγισε με την ερμηνεία του ο Μανώλης Λιδάκης, το «Λεμόνι στην πορτοκαλιά» κι ο «Υδροχόος», αποτέλεσμα κι αυτά από την ξεχωριστή της συνάντηση με τους Ρασούλη και Παπάζογλου, το «Με κόκκινο» («Με το κεφάλι θρύψαλα»), το «Ξαφνικά η καρδιά» που αγαπήσαμε με τον Δημήτρη Μπάση είναι όλα δικά της τραγούδια.
Την είδηση του θανάτου της σημαντικής συνθέτριας μάθαμε από μια ανάρτηση της Χαρούλας Αλεξίου στα social media της όπου με λίγα λόγια την περιέγραψε και την αποχαιρέτησε. «Εφυγε ήσυχα στον ύπνο της. Αυτή η γυναίκα που ήταν τόσα πολλά πράγματα. Η “Svarno”. Που έγραφε τραγούδια. Που θεράπευε με reiki. Που συμβούλευε με αυτογνωσία. Που αγαπούσε με πάθος. Που κάπνιζε πολύ. Που έραβε. Που έπλεκε. Που μας μάλωνε να ξυπνήσουμε. Που γελούσε σαν μωρό. Που τραγουδούσε. Που ταξίδευε πολύ. Που μας γέμιζε δώρα. Η Βάσω Αλλαγιάννη που την τραγούδησα κι εγώ με τους στίχους του Ρασούλη και τους δικούς της στον Ζαμπέτα όπως την τραγούδησαν και τόσοι άλλοι. Η “Svarno”, η φίλη μου και master μου στο reiki. Εφυγε ήσυχα στον ύπνο της για να αναπαυτεί για πάντα», έγραψε συγκινημένη.
Η Βάσω Αλλαγιάννη είχε γεννηθεί στις 29 Σεπτεμβρίου του 1944 και -όπως η ίδια συνήθιζε να λέει- έμαθε μουσική και άρχισε να γράφει τα δικά της τραγούδια πλάι στον Μάνο Λοΐζο και αργότερα στον Νότη Μαυρουδή. Ακούγοντας τις δημιουργίες της οι δάσκαλοι αλλά και εμπνευστές της την παρακίνησαν να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη μουσική. Αξίζει να σημειωθεί πως μέσα σε εκείνα τα πρώτα τραγούδια που έγραψε υπήρχαν διαμάντια όπως ο «Γλάρος» (το ερμήνευσε αργότερα ο Μανώλης Λιδάκης).
Αποδείχτηκε, δε, από την αρχή ότι είχαν απόλυτο δίκιο καθώς η πρώτη της δισκογραφική δουλειά όχι μόνο είχε τρομερή απήχηση στο κοινό αλλά άφησε στο ελληνικό τραγούδι παρακαταθήκη μερικά μεγάλα τραγούδια. Ο δίσκος ήταν το «Χαράτσι» (1982), όπου σε στίχους του Μανώλη Ρασούλη έγραψε τον «Υδροχόο» και το «Λεμόνι στην πορτοκαλιά» για τη φωνή του Νίκου Παπάζογλου. Η μεγάλη επιτυχία της τριάδας έφερε ακόμα δύο δίσκους, τα «Σύνεργα» (1990) και το «Στον Λυκαβηττό» (1991), με το τραγούδι «Αχ, Ελλάδα» να γίνεται σημείο αναφοράς στην ελληνική μουσική.
«Η κοινωνία μας ήταν πάντα πατριαρχική και ανδροκρατούμενη, το γνωρίζουμε όλοι μας. Ακόμα και τώρα, που έχουν κάπως χαλαρώσει τα κοινωνικά στάτους, υπάρχουν διακρίσεις. Μιλάμε πάντα για την ελληνική πραγματικότητα», έλεγε όταν της έθιγαν το γεγονός ότι στο τραγούδι οι γυναίκες δημιουργοί ήταν πάντα πιο λίγες. «Δεν θα σας πω πολλά για το θέμα, είναι πολύ μεγάλο. Θα σας πω μόνο ότι για αρκετά χρόνια από όταν άρχισα να γράφω τραγούδια, με αποκαλούσαν και με έγραφαν Βασίλη Αλλαγιάννη»!
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας