Μια συναυλία που εκπλήρωσε ένα «όνειρο ζωής»

Μα και βέβαια αισθανθήκαμε την ανάγκη να… ζητήσουμε «συγγνώμη» από την εορτάζουσα μουσική επειδή όταν, σαγηνευμένοι από τις επιδράσεις της, στο τέλος της προχθεσινής βραδιάς φύγαμε από το Ηρώδειο έχοντας αντιληφθεί πως ακόμη και η αξία των ακουσμάτων μπορεί να είναι λιγότερο σημαντική από τις καταπληκτικές επιδράσεις τους! Π.χ. μετά τη δραματικότητα που εξέπεμψαν τα δύο πρώτα μέρη του κονσέρτου για βιολί και ορχήστρα του Γιοχάνες Μπραμς, η κατακλυσμιαία ενέργεια του τρίτου-allegro και της πολυσύνθετης συμφωνίας αρ. 8 του Αντονίν Ντβόρζακ στο δεύτερο μέρος της συναυλίας μάς έκοψε κυριολεκτικά την ανάσα. Αυτό το αίσθημα μας συνόδευε διαρκώς και μετά το τέλος της συναυλίας της Εθνικής Συμφωνικής Ορχήστρας της ΕΡΤ, Τρίτη βράδυ, ανήμερα της Παγκόσμιας Ημέρας της Μουσικής.

Νωρίτερα, στο διάλειμμα, ο Αγουστίν Μαρκέδο, δάσκαλος από τον Ισημερινό, στο δεύτερο σκαλί του Ηρωδείου, δίπλα στην -επίσης δασκάλα- γυναίκα του και τρεις μαθητές Δημοτικού που «κέρδισαν ταξίδι-προσκύνημα πολιτισμού στην Ελλάδα σε σχολικό διαγωνισμό», εξηγούσε πως «στο δεύτερο μέρος ο συνθέτης (Ντβόρζακ) θα αποδείξει πως η μουσική είναι δρόμος που ενώνει διαφορετικούς λαούς! Αν και Τσέχος, διέπρεψε στην Αμερική, επηρέασε και επηρεάστηκε όταν έζησε εκεί».

Μεταφέραμε αυτή την παρατήρηση στον Ισραηλινό, διεθνούς φήμης βιολιστή Γκάι Μπράουνσταϊν, σολίστ στη συναυλία. Η κεντρική φυσιογνωμία της βραδιάς αρχικά, αντί άλλης απάντησης, μας εξήγησε γιατί στο τέλος του κοντσέρτου του Μπραμς τον ακούσαμε, επί σκηνής, να ρωτά τον αρχιμουσικό Μιχάλη Οικονόμου αν το «thank you» στα ελληνικά είναι «εφκαριστό»: «Ηθελα να εκφράσω στα ελληνικά τις ευχαριστίες μου για το όνειρο ζωής που είχα και πραγματοποιήθηκε σήμερα. Εχω γυρίσει όλο τον κόσμο με το βιολί μου αλλά η παρουσία μου δίπλα στην Ακρόπολη ήταν αυτοσκοπός, όπως και για κάθε μουσικό και όποιον γενικότερα υπηρετεί τον πολιτισμό. Εύχομαι, σε όλο τον κόσμο, η Παγκόσμια Ημέρα της Μουσικής να γιορτάζεται με την έμφαση που αξίζει στην ίδια τη μουσική και στις ιδιότητές της, πόσο μάλλον στην εποχή μας, εποχή που επιχειρεί να επιβάλει παγκοσμίως την άρνηση…».

Λίγο νωρίτερα είχε παρακινήσει το κοινό να στρέψει το χειροκρότημά του από τον ίδιo στα μέλη της Συμφωνικής της ΕΡΤ και μετά την αποθέωσή του μας χάρισε, μόνος με το βιολί του, ένα «encore»: το υποβλητικό «Salut d’ amour» του Εντουαρντ Ελγκαρ… Σαν ευχή-ευχαριστία όλων μας προς το μεγαλείο της μουσικής, στη σκιά του Παρθενώνα!