Ελληνική πρώτη για τη γαλλική «Πολιορκία της Κορίνθου»

Την πρώτη ελληνική παρουσίαση της όπερας του Ροσίνι «Η πολιορκία της Κορίνθου» («Le Siège de Corinthe») στην αναθεωρημένη εκδοχή από το Ιδρυμα Ροσίνι είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν ζωντανά οι Αθηναίοι φιλόμουσοι στο «Ολύμπια» Δημοτικό Μουσικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας» [ΟΔΜΘΜΚ].

Περιέργως, παρ’ ότι επρόκειτο για ελληνική «πρωτιά» και παρά τη συμμετοχή πολύ καλής διανομής Ελλήνων και ξένων μονωδών, το έργο δόθηκε σε μία μόνον παράσταση, σε συναυλιακή μορφή (19/10/2021). Επίσης, παρά τη βαρύνουσα σημασία της πρωτιάς και την προβολή, η μικρή αίθουσα της παλιάς στέγης της ΕΛΣ δεν γέμισε...

Κάκιστη –το διατυπώνω απερίφραστα- ήταν η ιδέα να συνδυαστεί η παρουσίαση με ταυτόχρονες βιντεοπροβολές ζωντανής δημιουργίας εικαστικών έργων εμπνεόμενων από τη μουσική και τα θέματα του έργου. Η παράλληλη βιντεοπροβολή λειτούργησε αμιγώς ως όχληση, παρεμβαλλόμενη τελείως αποσυντονιστικά στην πρόσληψη, αφού έθετε σε ενοχλητική αντιπαράθεση την ιστορική αισθητική και τον αφηγηματικό ειρμό της μουσικής του Ροσίνι με το ύφος και τους στόχους εκάστου εκ των επτά εικαστικών καλλιτεχνών.

Οποιοσδήποτε σοβαρός φιλόμουσος ή σοβαρός φιλότεχνος επιλέγει ή να παρακολουθήσει σκηνοθετημένη όπερα ή να επισκεφτεί έκθεση εικαστικών: διαφορετικά το να απασχολείται η οπτική/εικαστική πρόσληψη με κάτι ολότελα ξένο προς αυτό που απασχολεί την ακουστική πρόσληψη ακυρώνει πλήρως το ακρόαμα. Εάν, λοιπόν, οι υπεύθυνοι των εκδηλώσεων στο ΟΔΜΘΜΚ σκοπεύουν να συνεχίσουν να περιλαμβάνουν εκδηλώσεις για φίλους της μουσικής και της όπερας ας σεβαστούν αυτή τη θεμελιώδη αρχή και ας αποφεύγουν τα «two in one».

Αξίζει να διευκρινίσουμε ότι η γαλλόφωνη «Πολιορκία» (1826) προέκυψε από επανεπεξεργασία για το ειδικών γούστων παριζιάνικο κοινό της ιταλόφωνης σοβαρής όπερας («opera seria») «Μωάμεθ ΙΙ» που είχε συνθέσει ο Ροσίνι νωρίτερα για τη Νάπολη το 1820. Το αποτέλεσμα ανταποκρίθηκε καίρια στον ενθουσιώδη φιλελληνισμό που είχε καταλάβει τους Γάλλους με αφορμή την Ελληνική Επανάσταση και, ειδικότερα, την πτώση του Μεσολογγίου˙ ένθεν η επιλογή της από τους οργανωτές υπήρξε υποδειγματικά ταιριαστή στη φετινή επέτειο της Ελληνικής Επανάστασης. Θα συμπληρώσουμε ότι, στη συνέχεια, η «Πολιορκία» μεταφράστηκε στα ιταλικά ως «L’ assedio di Corinto», εκδοχή την οποία έχει παρουσιάσει δύο φορές η ΕΛΣ (1992/93, 2000/01).

Το ανέβασμα στο ΟΔΜΘΜΚ υλοποιήθηκε μουσικά με τους καλύτερους δυνατούς όρους: συμμετείχαν η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ, η Χορωδία του Δήμου Αθηναίων, Ελληνες και ξένοι μονωδοί υπό τον μουσικό διευθυντή της ΕΣΟΕΡΤ, Γιώργο Πέτρου.

Δυο ήσαν τα μείζονα θετικά του ακροάματος: η ωραία, αιχμηρά αρθρωμένη, επεξεργασμένη στη λεπτομέρεια, ταιριαστά ροσίνεια διεύθυνση του Πέτρου και, βεβαίως, η ισορροπημένη, σωστή διανομή –μείζον προσόν στην πολυπρόσωπη opera seria του Ροσίνι!- που κατέστησε εφικτό να αναδειχθεί σωστά η ιδιαίτερων προδιαγραφών φωνητική γραφή αλλά και να αποδοθούν καλά τα -όχι λίγα- χαρακτηριστικά για την opera seria εκτενή πολυπρόσωπα σύνολα.

Για τους ανδρικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους μετακλήθηκαν τρεις τραγουδιστές που έχουν δοκιμαστεί στο λίκνο της ροσίνειας ερμηνευτικής ορθοδοξίας, το περίφημο Φεστιβάλ Οπερας Ροσίνι του Πέζαρο. Ο Αργεντινός βαθύφωνος Ναουέλ ντι Πιέρο υπήρξε ένας ρωμαλέος, δεξιοτεχνικά άψογος, ερμηνευτικά ευγενής Μωάμεθ ΙΙ, ο Αμερικανός τενόρος Τζον Ιρβιν ένας καλός Κλεομένης ενώ, παρά κάποια ελάσσονα, περιστασιακά προβλήματα κούρασης(;), ο Ρώσος τενόρος Σεργκέι Ρομανόφσκι ενσάρκωσε ένα φωνητικά λαμπερό, πειστικά θεληματικό Νεοκλή. Δίπλα τους ο βαθύφωνος Χριστόφορος Σταμπόγλης υπήρξε ένας στιβαρός Ιέρων (Hiéros), ενώ τους σύντομους, βοηθητικούς ρόλους τους απέδωσαν πολύ καλά ο τενόρος Χρήστος Κεχρής (Αδραστος) και ο βαρύτονος Νίκος Κοτενίδης (Ομάρ).

Τον πρωταγωνιστικό γυναικείο ρόλο ερμήνευσε λαμπερά, με αδιάλειπτη προσήλωση η υψίφωνος Χριστίνα Πουλίτση (Παμίρα), ενώ δίπλα της τραγούδησε η μεσόφωνος Μαίρη-Ελεν Νέζη (Ισμήνη). Ολων οι συμμετοχές στα ολιγομελή και πολυμελή σύνολα υπήρξαν πολύ καλές. Χαμένη κάπου στο βάθος της σκηνής, πίσω από την ορχήστρα, η Χορωδία του Δήμου Αθηναίων ακούστηκε μάλλον μουντά... Εν κατακλείδι, ήταν πολύ ωραίο –και υγιές- που, με αυτήν τη μουσικά ωραία παραγωγή, το παλιό «Ολύμπια» ξαναμπαίνει στον χάρτη της αθηναϊκής μουσικής ζωής.