«Είναι μεγάλο μαράζι να μη ζεις το όνειρό σου»

Λίγο πριν μπούμε στην καραντίνα. Λίγο πριν αλλάξουν όλα στη σχέση μας με τη μουσική και τους τραγουδιστές, η Φωτεινή Βελεσιώτου πρόσθεσε στο ρεπερτόριό της έναν ακόμα τίτλο. Μετά τα «Διόδια», τις «Μέλισσες», τα παλιά μεγάλα λαϊκά τραγούδια στα οποία τα τελευταία χρόνια δοκιμάζεται, ήρθε η σειρά για «Δυο πρωινά λεωφορεία». Μια νέα δημιουργία που έγραψαν ειδικά γι’ αυτήν ο Μίλτος Πασχαλίδης (μουσική) και ο Αγγελος Σφακιανάκης (στίχους), ένα ολοκαίνουργιο λαϊκό κομμάτι που την έκανε στα 61 της χρόνια να συνεργαστεί με τον Μάνο Αχαλινωτόπουλο στο κλαρίνο, να γυρίσει το πρώτο της βίντεο κλιπ σε ένα ερημικό αμαξοστάσιο.

«Το στούντιο παραμένει μια πολύ αποστειρωμένη διαδικασία για μένα. Εχω περάσει πια κάποια χρόνια στη μουσική, αλλά είναι από τα πράγματα όπου δεν έχω καταφέρει να νιώσω οικειότητα. Κάθε φορά που είναι να μπω για ηχογράφηση πρέπει να φέρνω φίλους στο στούντιο για να το διασκεδάσω. Αυτή η πιθανότητα λάθους και η αμεσότητα που έχει το live είναι κάτι που θα προτιμώ πάντα απέναντι στην τελειότητα του στούντιο», μας λέει η ίδια. «Αλλά αυτό το κομμάτι το αγάπησα από την πρώτη στιγμή που ο Αγγελος Σφακιανάκης με πλησίασε και μου είπε ότι ο Μίλτος Πασχαλίδης βάζει μουσική σε στίχους του. Ετσι, έκανα σε αυτήν την ηλικία το πρώτο βίντεο κλιπ της ζωής μου».

● Τι έχουν μέσα τα «Δυο πρωινά λεωφορεία»;

Είναι γεμάτα ανθρώπους που συνυπάρχουν σε ένα μέσο για να πάνε στη δουλειά, που ανταλλάσσουν συνήθως κρύα βλέμματα, που νιώθουν όλοι σαν να μην έχουνε ξυπνήσει ακόμα, που είναι σαν να ξυπνούν όλοι μέσα στο λεωφορείο.

● Ενας από τους στίχους του τραγουδιού λέει: «Δύσκολα η ζωή αλλάζει». Σε εσάς, όμως, δεν συνέβη το ίδιο.

Για μένα αυτός ο κανόνας δεν ισχύει διότι τίποτα απ’ ό,τι συνέβη δεν το επιδίωξα. Ηρθαν τα πράγματα χωρίς να έχω κάνει μεγάλο αγώνα άρα το πέρασμα στο τραγούδι μόνο ως δώρο μπορώ να το εισπράξω. Ομως, δεν συμβαίνει πάντα έτσι με όλους όσοι έχουν ένα ταλέντο, μια ιδιαιτερότητα, μία κλίση σε κάποια τέχνη. Οι περισσότεροι βασανίζονται για να βρουν τον δρόμο τους και πάρα πολλοί άνθρωποι με χαρίσματα ίσως και να μην τον βρουν ποτέ. Είναι μεγάλο μαράζι να μη ζεις το όνειρό σου. Κι επίσης η πάλη με τις ευκαιρίες -κυρίως όταν αυτές είναι πολύ συχνά χαμένες- είναι αδυσώπητη.

● Τελικά πιο δύσκολα αλλάζει η ζωή ή πιο δύσκολα διατηρείς τα κεκτημένα;

Και τα δυο έχουν τη δυσκολία τους. Η ζωή για να αλλάξει πρέπει να υπάρχουν οι προϋποθέσεις, η τύχη, το να στέκεσαι καλά απέναντι στον εαυτό σου. Το να παραμείνεις σε κάτι που κατέκτησες χρειάζεται να είσαι μετρημένος και σοβαρός, να μην παρασυρθείς από την επιτυχία του πρώτου βήματος. Για μένα και οι δυο καταστάσεις απαιτούν μετριοπάθεια και χαμηλούς τόνους.

● Σήμερα σας φαίνεται ακόμα πιο δύσκολο να βρείτε το κατάλληλο τραγούδι;

Το μόνο για το οποίο είμαι πλέον σίγουρη, ζώντας μέσα σε αυτόν τον μουσικό κόσμο μερικά χρόνια, είναι πόσο δύσκολη είναι η επιτυχημένη συνύπαρξη στίχου και μουσικής.

● Πώς βιώσατε την περίοδο της καραντίνας;

Δεν έχω βγει καθόλου από το σπίτι από τις 12 Μαρτίου. Δεν έχω δει ψυχή. Αντεξα όμως γιατί καθώς ανήκω σε ομάδα υψηλού κινδύνου λόγω ΧΑΠ, λειτούργησε μέσα μου ο φόβος. Δεν ένιωσα ότι κάποιος με περιορίζει γιατί κατάλαβα -ευτυχώς αρκετά νωρίς- ότι σ’ αυτή την ιστορία μαγκιές δεν χωράνε. Χόρτασα τη θέα της Ακρόπολης, του Λυκαβηττού και του Αστεροσκοπείου που έχω από το μπαλκόνι μου.

● Τι σας έλειψε περισσότερο;

Οι άνθρωποι του περιβάλλοντός μου, το τραγούδι, το να απευθύνομαι κάπου, να πάω στη λαϊκή, να μπω σε ένα θέατρο, να σταθώ μπροστά από μια μουσική σκηνή. Δεν είμαι από εκείνους που λένε πως ανακάλυψαν τον εαυτό τους εν μέσω καραντίνας γιατί θεωρώ ότι θαύματα σε δύσκολες συνθήκες δεν γίνονται. Εκείνοι που δεν είχαν καμία επαφή με την πραγματικότητά τους ενδεχομένως να ευνοήθηκαν από την καραντίνα. Εγώ έβρισκα πάντα τρόπο και χρόνο για να βλέπω τους ανθρώπους που αγαπώ.

● Ποια καθημερινή συνήθεια αντικατέστησε την επαφή με τους ανθρώπους;

Καταρχάς προσπάθησα μέσω streaming να κρατήσω επαφή με τον κόσμο γιατί θεώρησα ότι είναι μια ανάγκη και των δυο μας. Δεν έχω τη δυνατότητα να τους πάω τρόφιμα, μπορώ, όμως, να τους τραγουδάω και ενίοτε να φτιάχνω και καμιά μάσκα με τις λίγες ραπτικές μου γνώσεις για να μοιράσω στους φίλους μου. Κατά τ’ άλλα απόλαυσα την κηπουρική και κράτησα με τρομερή, καθημερινή συνέπεια ημερολόγιο καταγράφοντας σκέψεις, ιδέες, στιγμές από την ημέρα, τα πρόσωπα με τα οποία επικοινώνησα. Αυτή ήταν η λύτρωσή μου όλο αυτό το διάστημα. Γενικά ό,τι γράφω δεν το ξανακοιτάω. Το ίδιο θα συμβεί και με το ημερολόγιο. Δεν ξέρω σε ποια χέρια θα καταλήξει, θέλω απλώς να υπάρχει.