Μην πυροβολείτε τον Κραουνάκη...

Ωρα για αυτοκριτική, αξιότιμες μητέρες-συναγωνίστριες, ώρα για εσωτερικό απολογισμό, κυρίες μου, με αφορμή το περιστατικό στη συναυλία των Σταμάτη Κραουνάκη και Σπείρα Σπείρα στην Υδρα. Μαγική ατμόσφαιρα από την πρώτη στιγμή, στην άκρη του λιμανιού (Παρασκευή 2/8), με φόντο το ακριβές ομοίωμα του πρώτου ανεμοπλάνου-υδροπλάνου διά χειρός Νίκου Στεφάνου. Η συναυλία με δωρεάν είσοδο ήταν προσφορά του εικαστικού Αλέξης Βερούκα, στο πλαίσιο της αναδρομικής έκθεσης του σκηνογράφου, ζωγράφου, κεραμίστα που θα φιλοξενηθεί στο νησί (εγκαίνια 24/8).

Εκατοντάδες θεατές όλων των ηλικιών, ντόπιοι, Ελληνες και ξένοι, χαρούμενοι, ηλιοκαμένοι, «ανεβασμένοι», αφέθηκαν στα τραγούδια και τις μουσικές που με εξαιρετικό τρόπο ερμήνευε η ομάδα Σπείρα Σπείρα. Το στοματάκι του 6χρονου Περσέα ορθάνοιχτο, διέγραφε ένα ολοστρόγγυλο όμικρον καθώς τους έβλεπε από την αγκαλιά του μπαμπά του.

Ακριβώς κάτω από τη σκηνή καμιά 10αριά πιτσιρίκια ζούσαν με τον δικό τους τρόπο τη συναυλιακή φρενίτιδα. Στροβιλίζονταν, κάθονταν σε κύκλο, έλεγαν τα δικά τους, έριχναν καμιά ψιλή το ένα στο άλλο. Στην πρώτη σειρά παρακολουθούσε ο Σταμάτης Κραουνάκης. Ούτε ένα «σουτ» δεν ξεστόμισε ούτε ένα νεύμα δεν έκανε για να τα «επαναφέρει στην τάξη». Φαινόταν να έχει μαζί τους εκείνη την επαφή που μόνο ορισμένοι ενήλικοι έχουν την ικανότητα να αναπτύσσουν με τα παιδιά. Προϋποθέτει τη γνήσια επικοινωνία. Οταν ο Κραουνάκης ανέβηκε στη σκηνή επικράτησε πανδαιμόνιο. Τα μικρά έμειναν ακίνητα. Κοκαλωμένα τον παρακολουθούσαν.

Κανείς δεν πηγαινοερχόταν μπροστά στη σκηνή. Εκτός από μια μητέρα. Σηκώθηκε από τη θέση της, μπορεί και πέντε φορές (ακριβώς μπροστά μας). Εκείνη ξέρει γιατί. Οι μουσικοί έπαιζαν, ο Κραουνάκης ερμήνευε, ο κόσμος σε διονυσιακή έκσταση. Ξεκινάει το τραγούδι: «Αυτή η νύχτα μένει». Χαμός. Η μητέρα με τα λευκά εμφανίζεται πάλι μπροστά στη σκηνή. Και τότε ο Σταμάτης Κραουνάκης άστραψε και βρόντηξε. Και τι είπε; Ο,τι περίπου μας λένε οι ψυχολόγοι: «Αφήστε επιτέλους ελεύθερα τα παιδιά σας. Μεγαλώνουν και δεν μπορούν να πατήσουν στα πόδια τους γιατί τους έχετε δημιουργήσει εξάρτηση σε όλα».

Εκείνος το είπε με δικό του τρόπο και σιγά σιγά έβγαινε εκτός εαυτού. Το μισό ακροατήριο μούδιασε. Το άλλο μισό χειροκρότησε. Στη συνέχεια, τα social media πήραν φωτιά. Εμείς στην Υδρα ακούσαμε πολλούς να λένε «να 'γιάσει το στόμα σου». Ενας εμπνευσμένος καλλιτέχνης και οξυδερκής άνθρωπος είναι κοφτερός στην κριτική του. Ο,τι μας πονάει συνήθως μας κάνει να σκεφτόμαστε.

Με τις φίλες και αγαπημένες συναδέλφισσές μου –Ε. Βερνάδου, Κ. Λυμπεροπούλου, Ε. Ορφανίδου, Μ. Τσικλητήρα– μοιραζόμαστε τις αγωνίες για το μεγάλωμα των παιδιών μας. Στις δημοσιογραφικές αποστολές –και όχι μόνο–, όταν κάποια υπερβαίνει την κόκκινη γραμμή και το συνειδητοποιεί, λέει απολογητικά: «Σόρι, είμαι Ελληνίδα μάνα».

Ας σκεφτούμε την ουσία, ας δούμε το δάσος, κι ας σταματήσουμε να κρυβόμαστε πίσω από τον καθωσπρεπισμό μας. Ας μην πυροβολούμε τον Κραουνάκη, ας αλλάξουμε για το καλό των παιδιών μας και του μέλλοντός τους. Και κάτι τελευταίο. Πώς δείχνει το κοινό τον σεβασμό του στους καλλιτέχνες; Είτε στον δρόμο είτε στο Μέγαρο;