Να μην πούμε ότι μας έχει λείψει η Βίκυ Μαραγκοπούλου - θα ήταν ψέμα. Είναι το δεύτερο καλοκαίρι που το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας συνεχίζει στα καλά χέρια της Λίντας Καπετανέα. Αλλά η άλλοτε κορυφαία προσωπικότητα του χορού στη χώρα μας, που επηρέασε με τη μεσσηνιακή διοργάνωση (από το 1995 ώς το 2015) όσο κανένας άλλος τον σύγχρονο χορό, είναι πάντα στο μετερίζι.
Διευθύνει από τον Απρίλιο του 2018 την Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης (ΚΣΟΤ), επιλογή της τότε υπουργού Πολιτισμού Λυδίας Κονιόρδου. Με άλλα λόγια, επέστρεψε στο σχολείο όπου είχε διδάξει είκοσι χρόνια. Με το γνωστό πείσμα, τις ικανότητες και τις γνώσεις της, όχι μόνο σε θέματα εκπαίδευσης, είναι το κατάλληλο πρόσωπο για να το εκτινάξει στο ύψος που του αξίζει.
Η Κρατικη Σχολή Ορχηστικής Τέχνης στο Φεστιβάλ Αθηνών
Ετσι, οι παραστάσεις της ΚΣΟΤ στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, από σήμερα και μέχρι την Κυριακή, αποκτούν ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους φίλους του χορού. To «Growing!» (τι ταιριαστός τίτλος) δεν είναι μια «μαθητική επίδειξη», κι ας χορεύουν 45 μαθητές του β' και του γ' έτους μαζί με 16 αποφοίτους της σχολής. Είναι μια παράσταση που, όπως λέει η Βίκυ Μαραγκοπούλου, «αποτυπώνει τη μοναδική στιγμή στην πορεία ενός χορευτή ακριβώς πριν από την εκτίναξή του στον επαγγελματικό στίβο».
Είναι μια παράσταση στην οποία έδωσαν έργα τους με μεγάλη χαρά τρεις σημαντικοί Ελληνες χορογράφοι (ο Χρήστος Παπαδόπουλος το «ΑΣΚΗΣΗ27», για το οποίο έγραψε μουσική ειδικά για την ΚΣΟΤ ο CotiK, ο Αντώνης Φωνιαδάκης το «KOSMOS», η Μαρκέλλα Μανωλιάδη το «In between») και ο Σίριλ Μπάλντι, από τους πιο στενούς συνεργάτες-χορευτές του Γουίλιαμ Φορσάιθ, που έχει μάλιστα χορέψει και στην Πειραιώς, το «A dance for many».
| © Nikos Dragonas
«Δεν έδωσαν απλώς τα έργα τους», επιμένει η Βίκυ Μαραγκοπούλου, «ζήσαμε και μια σπάνια συνθήκη στις μέρες μας που οι περικοπές αναγκάζουν οργανισμούς και ομάδες χορού να δουλεύουν κάτω από μεγάλη χρονική πίεση και να αναζητούν μάταια χρόνο εμβάθυνσης και μελέτης. Εννοώ ότι τα έργα δουλεύτηκαν επί μεγάλο χρονικό διάστημα, η προετοιμασία της παράστασης ήταν και μέρος της σπουδής των παιδιών».
Μιλάει με πάθος για την ΚΣΟΤ, γι' αυτό που είναι και γι' αυτό που θα μπορούσε να γίνει, τόσο που δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να της θυμίσουμε την Καλαμάτα. «Ηταν ένας κύκλος που έκλεισε», λέει, πάντως, «αφήνοντάς μου τις ομορφότερες εμπειρίες και αναμνήσεις. Αν και η απόφασή μου να δεχθώ τη διεύθυνση της ΚΣΟΤ ήταν κάπως παρορμητική, τελικά καταλαβαίνω ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ξαναγύρισα πίσω στην πηγή της τέχνης μου έχοντας αποκτήσει μέσα από το Φεστιβάλ Καλαμάτας εμπειρίες από την "άλλη" πλευρά του χορού. Εζησα από πολύ κοντά, εδώ και στο εξωτερικό, τους ανθρώπους του στη διαδικασία προβληματισμού, εμβάθυνσης και παραγωγής του έργου τους. Εχω πια μια γνώση πού πηγαίνουν τα πράγματα στον σύγχρονο χορό, στο πώς πρέπει να είναι σήμερα ένας χορευτής κι ένας χορογράφος. Θέλω να πιστεύω ότι μπορώ κάτι να δώσω στα παιδιά και, στην ηλικία που είμαι, όλο αυτό μου δίνει μια μεγάλη γλυκύτητα».
Δυστυχώς, όμως, η Βίκυ Μαραγκοπούλου δεν έχει κανέναν λόγο να κρύψει τα διοικητικά και θεσμικά προβλήματα που αντιμετωπίζει εδώ και ενάμιση χρόνο και είναι τεράστια. «Δεν μπορούσα καν να τα φανταστώ», λέει. «Και είναι κρίμα, γιατί το σχολείο αυτό έχει συμβάλει πάρα πολύ στην εξέλιξη και την άνθηση του σύγχρονου χορού στην Ελλάδα. Είναι επείγον να γίνουν κάποιες σοβαρές θεσμικές παρεμβάσεις, να καθίσουν υπουργός Πολιτισμού, διευθυντής και Δ.Σ. και να εργαστούν δημιουργικά για να το αλλάξουν. Να το αντιμετωπίσουν σαν ένα σχολείο του μέλλοντος».
Η ΚΣΟΤ λειτουργεί, με λίγα λόγια, όπως την άφησε η Βίκυ Μαραγκοπούλου πριν από περίπου τριάντα χρόνια! Σε συνθήκες αδιανόητες για ανάλογες σχολές του εξωτερικού. Μας περιγράφει το πάθος που κρατάει τους σπουδαστές στη σχολή τα απογεύματα και ολόκληρα Σαββατοκύριακα για να δουλέψουν τα μαθήματά τους αλλά και δικές τους χορογραφίες. Πρέπει, όμως, να παρακαλάνε, να δίνουν μάχες και να της στέλνουν επιστολές για να το πετύχουν, αφού «ο νόμος του Δημοσίου, του απίστευτου Δημοσίου, δεν το επιτρέπει». Και υπάρχουν κι άλλα.
«Δεν μπορούμε καν να προσλάβουμε τους καλύτερους καθηγητές, γιατί τα κριτήρια είναι απίστευτα, πεπαλαιωμένα, προϋπηρεσίες και τέτοια. Αν ήθελε ο Γιάννης Μανταφούνης να έρθει να διδάξει ίσως και να μην μπορούσαμε να τον πάρουμε. Ολα αυτά κάποιος πρέπει να τα αλλάξει. Δεν είναι δύσκολο. Η ΚΣΟΤ δεν είναι ένας δαιδαλώδης οργανισμός, σαν το Εθνικό και τη Λυρική, ένα μικρό σχολείο είναι. Λίγο θάρρος θέλει, να τα βάλουμε με γραφειοκρατίες και κακές νοοτροπίες, οι οποίες, όμως, φοβάμαι ότι σ' αυτή τη χώρα δύσκολα αλλάζουν».
Ιnfo: 4, 5 και 6 Ιουλίου, στις 9 μ.μ., στον Χώρο Δ της Πειραιώς 260. Tις ίδιες μέρες, στις 8.30 μ.μ., στον αύλειο χώρο της Πειραιώς, αλλά και στις 7 Ιουλίου, στις 7 μ.μ., στον πεζόδρομο της Ερμού και Αγ. Ασωμάτων, στο Θησείο, 38 νέοι χορευτές της ΚΣΟΤ θα παρουσιάσουν το έργο «One one one» του Γιάννη Μανταφούνη, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων «Ανοιγμα στην Πόλη».
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας