Στις 13/12/2018, στο πλαίσιο του κύκλου «Μεγάλες Ορχήστρες / Μεγάλοι Ερμηνευτές», η Φιλαρμονική Ορχήστρα του Λονδίνου υπό τον Χάιμε Μαρτίν, έδωσε στην κατάμεστη αίθουσα του κρατικού Μεγάρου Μουσικής μιαν εξαιρετική συναυλία. Ο ταλαντούχος Ισπανός αρχιμουσικός επέλεξε σκόπιμα τη «στεροφωνική» διάταξη των εγχόρδων: α΄ βιολιά αριστερά, β΄ βιολιά δεξιά, βιόλες και τσέλα στη μέση, κοντραμπάσα στο βάθος, πίσω από τα πνευστά.
Αυτό μαζί με το τέλεια συντονισμένο παίξιμο εξασφάλισε πλήρη διαφάνεια ήχου στο σώμα των εγχόρδων που, σε συνδυασμό προς τις τελειοθηρικές συνεισφορές πνευστών και κρουστών, έγινε εργαλείο διάπλασης ενός συμφωνικού ακροάματος συνεκτικού, με βάθος δράσης, παλλόμενου από εσωτερική ζωντάνια.
Πρώτη ακούσαμε μιαν εξαιρετική εκτέλεση της Εισαγωγής «Λεονόρα» αρ. 2 του Μπετόβεν. Αξιοποιώντας στο έπακρο τα διδάγματα της ιστορικής ερμηνευτικής –αιχμηρή άρθρωση, υψηλές ταχύτητες, έντονες αντιθέσεις– και, φυσικά, τον ύψιστο επαγγελματισμό και τον εμφανώς καλλιεργημένο ήχο της ορχήστρας, ο Μαρτίν διέπλασε μιαν ευγενή και, ταυτόχρονα, δραματικά θυελλώδη ανάγνωση, γεμάτη περιπετειώδεις μεταπτώσεις και φλογερές κορυφώσεις.
Ακολούθησε το «Κοντσέρτο για πιάνο αρ.2» του Σεν-Σανς, με σολίστα τον ταλαντούχο Φαζίλ Σάι. Αντιμέτωπος με το εξωστρεφές, λαμπερά δεξιοτεχνικό «σαλονίστικο» κοντσέρτο, για την ελαφρότητα του οποίου έχει εύστοχα λεχθεί πως «Ξεκινά με Μπαχ και τελειώνει με... Οφενμπαχ!», ο δαιμόνιος Τούρκος πιανίστας επιστράτευσε εκφραστικά και ηχητικά μεγέθη α λα Λιστ - Ραχμάνινοφ.
Αυτό κυριολεκτικά μεταμόρφωσε το έργο, προσδίδοντας στο παίξιμό του απρόσμενο ενδιαφέρον. Η ακραία φορτισμένη, τεχνικά αψεγάδιαστη ανάγνωση αρθρώθηκε δυναμικά με αθλητικού σφρίγους ανταγωνιστικούς διαλόγους πιάνου-ορχήστρας και τραχιές, στιβαρές εξάρσεις, ενώ ανέδειξε με αιθέρια ελαφράδα τις μπαλετικού ύφους και βάρους διατυπώσεις. Ανταποκρινόμενος στο αναμενόμενα θυελλώδες χειροκρότημα του κοινού ο Σάι έπαιξε το αγαπημένο του εκτός προγράμματος κομμάτι: τη δική του «Μαύρη γη».
Η συναυλία ολοκληρώθηκε με τη «Συμφωνία αρ. 5» του Μπετόβεν. Αξιοποιώντας στο έπακρο το άριστο βρετανικό σύνολο, ο Χάιμε Μαρτίν πέτυχε να προσφέρει μιαν ερμηνεία εκπληκτικής ζωντάνιας, ορμής και συγκινησιακής αμεσότητας. Επιπλέον, εμπλούτισε ευφυώς την ανάγνωσή του με καίριες εκφραστικές υπογραμμίσεις, ανανεώνοντας το ενδιαφέρον για ένα έργο χιλιοακουσμένο που κάθε σοβαρός φιλόμουσος γνωρίζει από τότε που θυμάται να ακούει κλασική μουσική!
