Η αφήγηση ως κενοτάφιο

Στο πρώτο της βιβλίο, τη νουβέλα «Χορός στα ποτήρια» (εκδ. Γαβριηλίδης, 2012), υποψήφια για το κρατικό βραβείο νουβέλας του 2013, η Γεωργία Τάτση αφηγήθηκε τις παράλληλες ιστορίες δύο αντρών μέχρι τον θάνατό τους. Εφτά χρόνια αργότερα επιστρέφει με ένα σύντομο μυθιστόρημα, στο επίκεντρο του οποίου θέτει τη σχέση της ηρωίδας της Αλεξάνδρας με την απούσα φιγούρα του πατέρα της. Το βιβλίο χωρίζεται σε τρία μέρη και η αφήγηση ξεδιπλώνεται ανάμεσα σε έξι σταθμούς του μετρό, που αποτελούν ταυτόχρονα και τα κεφάλαια του μυθιστορήματος.

Δεύτερο σταθερό βήμα

Στο πρώτο μέρος οι αναπολήσεις της τριτοπρόσωπης αφηγήτριας επικεντρώνονται στην παιδική της ηλικία, σκιασμένη από την απουσία του πατέρα και από τα ομιχλώδη και αντικρουόμενα ενδεχόμενα για τους λόγους της. Στο δεύτερο μέρος τη σκυτάλη παίρνει η εφηβική και ενήλικη ζωή της Αλεξάνδρας στην Αθήνα, οι επαγγελματικές και συναισθηματικές διαδρομές της μέσα στην ταραγμένη δεκαετία του εβδομήντα, καθώς και η εμπλοκή της στην περιρρέουσα πολιτικοποίηση της εποχής. Το βιβλίο κλείνει με ένα σύντομο και συγκινητικό τρίτο μέρος, όπου η αφηγήτρια αποχαιρετά τη μητέρα της που πεθαίνει και κλείνει κατά κάποιον τρόπο τους λογαριασμούς της με το παρελθόν, αν μπορεί να θεωρηθεί ότι αυτοί κλείνουν ποτέ.

Διάσπαρτες στο βιβλίο, με την τεχνική του θραύσματος, αποδεσμεύονται σταδιακά διάφορες πληροφορίες για την τύχη του πατέρα της υπό μορφή τεκμηρίων: και συγκεκριμένα του φακέλου του στο ψυχιατρείο όπου νοσηλεύτηκε και πέθανε κατά τη δεκαετία του πενήντα, χωρίς η Αλεξάνδρα να είχε ιδέα για αυτό μέχρι που τα εν λόγω έγγραφα βρέθηκαν στα χέρια της. Η έκπληξή της για τους πραγματικούς λόγους του θανάτου του πατέρα της, αλλά και για το γεγονός ότι κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής της εκείνος ήταν ακόμη εν ζωή, και όχι νεκρός όπως την άφηνε να πιστεύει η μητέρα της, αποτελεί το μυθοπλαστικό έναυσμα για να πραγματοποιήσει η Αλεξάνδρα έναν απολογισμό τής μέχρι σήμερα ζωής της, δίνοντας στο βιβλίο μια λεπτή συναισθηματική φόρτιση και στην αφήγηση τον χαρακτήρα μιας περαίωσης, μιας ετεροχρονισμένης ταφής ή ενός κενοταφίου που πρέπει στηθεί, προκειμένου η ζωή να συνεχιστεί.

Η διαρκώς μεταβαλλόμενη σχέση με την προσωπική ιστορία μας, η διαφεύγουσα ουσία από τα πορτρέτα των οικείων που διακοσμούν τη μνήμη μας, η αφήγηση ως τελετουργία λήθης και εξευμενισμού ενός αδικαίωτου παρελθόντος, μαζί με μια σειρά από άλλα, ελάσσονα θεματικά μοτίβα, συνέχουν αυτό το ήρεμα σπαρακτικό και βαθιά ειλικρινές μυθιστόρημα, που φέρνει στο φως πολύτιμες αλήθειες χωρίς να τις διατυμπανίζει.