Από το άδικο στο δίκαιο είναι μόλις μια τριχούλα δρόμος

Υπάρχει μεγάλο εύρος στην αποδοχή γύρω από τη λέξη δημοκρατία, αν και τυπικά κάνει ρητό τον τρόπο άσκησης της εξουσίας και την όψη της που νομιμοποιείται. Με τον Ρουσσώ να διαπραγματεύεται τη σχέση τής διακυβέρνησης με τους συνταγματικούς και νομικούς όρους όπως η κυριαρχία, η γενική βούληση, προφανώς και το συμβόλαιο. Με αποτέλεσμα στο Κοινωνικό Συμβόλαιο η διάκριση στα δίπολα εξουσία-κυβέρνηση και νομοθετική εξουσία-γενική βούληση να αποτελεί βραχίονα για το αγεφύρωτο - Μας τα έχει πει ο Φουκώ αυτά και πολύ καλά έχει κάνει.

Πρόκειται για αφαιρέσεις γύρω από τον νόμο, τη γενική βούληση κ.λπ., που έχουν στιγματίσει τη νεωτερική πολιτική σκέψη. Βάζοντας, τελικά, στο επίκεντρο την κυριαρχία ως επιδίκιο της πολιτικής και όχι τη διακυβέρνηση.

Η δημοκρατία συνεχίζει ως το υψηλότερο νόημα της πολιτικής κοινωνίας, αλλά είναι η ίδια δημοκρατία, κενή ως υπόσταση και αόριστη ως έννοια, που παραμένει περιορισμένη για τους δημοκράτες, σύμφωνα με τον Μπαντιού, συσπειρώνοντας τη συντηρητική ολιγαρχία γύρω της. Αυτή ήταν και η λογική τού Λένιν όταν μιλούσε για τη δημοκρατία ως μορφή κράτους - Αρκεί, εδώ, να αναλογιστούμε ότι στην Ελλάδα η κυρίαρχη ανάγνωση στο έργο του Μαρξ είναι η λενινιστική. Θα μπορούσε η δημοκρατία να λειτουργήσει ως πρόφαση νομιμότητας; Εδώ μπαίνει το ερώτημα για τη θεμελίωση της νομιμότητας, της δικαιοσύνης απέναντι από τη νομιμότητα, για την ηθική απέναντι από τον νόμο.

Είναι ακριβώς αυτή η έννοια του Δικαίου που, τελικά, έχει κεντρικό ρόλο, ως δαιδαλώδης έννοια, στην εργασία τού Δημήτρη Τσεκούρα που κυκλοφόρησε πρόσφατα, με τίτλο Βασίλης Παλαιοκώστας ή Περί Δικαίου (εκδ. ATHENSCHOOL), καθώς αναμοχλεύει την ηθική διάσταση του Δικαίου μέσω της αντιπαράθεσης στον γραπτό Νόμο.

Πρόκειται για θεατρικό κείμενο που βασίζεται στο αυτοβιογραφικό βιβλίο τού Β. Παλαιοκώστα και γράφτηκε μετά από την παρότρυνση του εξαιρετικού ηθοποιού Χάρη Τζωρτζάκη. Κι εδώ είναι που μετουσιώνεται σε φιλοσοφικό, προφανώς και πολιτικό λόγο, η γραφή τού Δ. Τσεκούρα. Προσθέτοντας ακόμα τέσσερα άτομα (Χ1, Χ2, Χ3, Χ4) - Πέντε πρόσωπα, συνολικά, σε δέκα σκηνές, σε ένα θεατρικό κείμενο που κυκλοφόρησε ως βιβλίο, χωρίς ο δημιουργός να πατήσει την μπανανόφλουδα της διασκευής τής αυτοβιογραφίας του Παλαιοκώστα. Δεν είναι διασκευή, είναι θεατρικό κείμενο.

Για τις εργασίες τού Τσεκούρα δεν είμαι ο κατάλληλος για να εκφέρω γνώμη. Αναμφίβολα. Γιατί εκείνο που αναγνωρίζω ως πρωταρχικό στοιχείο δεν είναι μόνο η πρωτότυπη θεματολογία, που φτάνει κοντά στον υπαρξιακό πυρήνα, με την άνεση στην ανάπτυξη του λόγου. Αλλά το γεγονός ότι ο λόγος αυτός δεν έχει γραφτεί με σκοπό να κάνει καριέρα - Ο Τσεκούρας είναι αφιερωμένος στο γράψιμο, δεν τον ενδιαφέρει η επιτυχία. Παρόλα αυτά αποτελεί σημαντικό λογοτεχνικό γεγονός κάθε νέα εργασία του - Η επιτυχία, με όλη τη θετική αύρα της λέξης, πηγαίνει και τον συναντάει από μόνη της.

Ξεχωρίζει τη θεατρική γραφή από την παράσταση, κι εδώ αναδεικνύεται κάθε λέξη του κειμένου - Αλλά, κυρίως, η τελευταία: "Τέλος;". Με ερωτηματικό. «Για να βρεθείς από το κακό στο καλό, από το άσχημο στο όμορφο, από το παράνομο στο νόμιμο, από το άδικο στο δίκαιο είναι μόλις μια τριχούλα δρόμος». Τέλος;