Η Νιγηριανή φεμινίστρια Τσιμαμάντα Αντίτσι

Οταν μέχρι και η Μπιγιονσέ σε έχει ίνδαλμά της και χρησιμοποιεί λόγια σου σε βιντεοκλίπ της («Flawless»), δεν είναι καθόλου δύσκολο να κερδίσεις σε ψηφοφορία αναγνωστών για την ανάδειξη του «νικητή των νικητών» του Women’s Prize, της περίφημης βρετανικής λογοτεχνικής διάκρισης που αφορά μόνο γυναίκες.

Στα 25 χρόνια της ιστορίας του ο θεσμός, που κάποτε ήταν γνωστός ως Orange Prize, αλλά και Bailey’s (από τους σπόνσορές του), έψαξε και βρήκε το πιο δημοφιλές από τα μυθιστορήματα που έχουν βραβευτεί. Και αυτό δεν είναι άλλο από το «Δακρυσμένος ήλιος» (εκδόσεις Ψυχογιός), δεύτερο μυθιστόρημα της Νιγηριανής Τσιμαμάντα Νγκόζι Αντίτσι, βραβείο του 2007. Η γοητευτική και δυναμική λογοτέχνις έγινε έκτοτε παγκόσμια σταρ και φεμινιστικό σύμβολο, αφού είναι από τις λίγες, δυστυχώς, μεγάλες πένες, που δεν μασάνε τα λόγια τους σε θέματα γυναικείων δικαιωμάτων. Το μικρό της βιβλίο «Ας είμαστε όλοι φεμινιστές» (εκδόσεις Μεταίχμιο) από ομιλία της στο TED, έγινε ανάρπαστο σε όλο τον κόσμο και η ίδια ένα από τα επιδραστικότερα πρόσωπα του πλανήτη.

Ετσι, κέρδισε στην ψηφοφορία για το καλύτερο Women’s Prize κάμποσα πολύ σημαντικά μυθιστορήματα, όπως τα «Στην ομορφιά που χάνεται» της Ζέιντι Σμιθ (Ψυχογιός), «Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν» της Λάιονελ Σράιβερ (Μεταίχμιο), «Στο σπίτι» της Μέριλιν Ρόμπινσον (Μεταίχμιο) και «Πώς να είσαι δύο» της Αλι Σμιθ (Καστανιώτης).

Ο «Δακρυσμένος ήλιος», που με την ευκαιρία της νέας του βράβευσης μπορεί να φτάσει και σε ένα νεότερο κοινό, αφορά τον πόλεμο της Μπιάφρας και ακολουθεί τη ζωή πολλών ανθρώπων που ο εμφύλιος στη Νιγηρία, τέλη της δεκαετίας του 1960, συντρίβει.

Η Τσιμαμάντα Νγκόζι Αντίτσι, που βρίσκεται αυτή την εποχή στο Λάγος, δήλωσε συγκινημένη για τη νέα της διάκριση, γιατί είναι το βιβλίο που της έφερε πάρα πολλούς αναγνώστες και σύστησε τη δουλειά της σε ταλαντούχους, καθιερωμένους συναδέλφους της. Και, φυσικά, ήταν μια ευκαιρία για την ιδρύτρια του βραβείου, Κέιτ Μος, να επαναλάβει ότι το Women’s Prize, που αρκετοί αμφισβητούν ως γυναικείο λογοτεχνικό γκέτο, ποτέ δεν κινήθηκε «από τον θυμό εξαιτίας του ότι οι γυναίκες παραμερίζονται στα λογοτεχνικά βραβεία, αλλά από την ανάγκη να τιμώνται οι σπουδαίες γυναίκες συγγραφείς».