«Ma» είναι στα ιαπωνικά ο αρνητικός χώρος και αυτόν τον τίτλο διάλεξε η Ελένη Κρίκκη για την έκθεσή της στο Πολιτιστικό Κέντρο «Μελίνα» του Δήμου Αθηναίων και περιλαμβάνει έργα της από το 2017 μέχρι σήμερα.
Στο εικαστικό έργο της Ελένης Κρίκκη τα τόπια γίνονται «τοπία καταγωγής», οι κλωστές υφαίνουν τη μνήμη και η γεωγραφία ανάγεται σε κάτι βαθιά προσωπικό, που αφορά τη συναισθηματική σχέση και οικειότητα της καλλιτέχνιδας με τον κόσμο του υφάσματος. Τα έργα της πηγάζουν από την παιδική της ηλικία, από κάτι μακρινό και αρχαίο, από τόπους και καταγωγικές μνήμες που φέρουν έντονα το αποτύπωμά τους στη συνείδησή της και κατ’ επέκταση στην πρακτική της. «Για μένα είναι συγγενικές ενώσεις με το παρελθόν και την καταγωγή μου», δηλώνει η καλλιτέχνις για τα βαμμένα και κεντημένα της υφάσματα, γεμάτα βελονιές πολύχρωμων κλωστών.
Μεγαλωμένη στον θεσσαλικό κάμπο και στα δάση της Πίνδου, με πατέρα υφασματέμπορο και μητέρα που ανέκαθεν κεντούσε και έπλεκε στον ελεύθερο χρόνο της, η Κρίκκη βίωσε από πρώτο χέρι τη θεραπευτική δύναμη του κεντήματος και αφομοίωσε με τον δικό της τρόπο τα ερεθίσματα και τις τεχνικές που σχετίζονται με τον πολιτισμό του υφάσματος και του πλεκτού. Η αγάπη της για τα μαθηματικά και οι σπουδές της στην αρχιτεκτονική εκδηλώνονται και στην εικαστική της παραγωγή. Οι τίτλοι των έργων («Επιθυμία», «Προσδοκία», «Περσεφόνη», «Αποτυπώσεις», «Αναδιπλώσεις», «Συντεταγμένες», «Τοιχογραφία», «Τότε») υποδηλώνουν ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με μια χαρτογράφηση συναισθημάτων και αναμνήσεων.
«Τα έργα της Κρίκκη “πέφτουν και ρέουν” όπως το γάργαρο νερό και τα πολύτιμα δάκρυα», επισημαίνει ο επιμελητής της έκθεσης Χριστόφορος Μαρίνος. «Η καλλιτέχνις χρησιμοποιεί τεμάχια υφάσματος τα οποία βάφει, επιζωγραφίζει και κεντάει με σμιχτές ή αραιές βελονιές. Ενωμένα μεταξύ τους με χαρτί, γύψο και κόλλα τα έργα κρέμονται ελεύθερα στον χώρο αποκαλύπτοντας τις δύο όψεις τους, την καλή και την ανάποδη. Σε αυτές τις πολύχρωμες συνθέσεις μεσαίων και μεγάλων διαστάσεων ξεδιπλώνονται ψυχικές καταγραφές και εντυπώσεις, “ενώσεις κομματιών ζωής καταγεγραμμένης στο ύφασμα”. Οι υφασμάτινες συνθέσεις, τα αριθμητήρια με τις σειρές από κομποσκοίνια, τα φυλαχτά-κεντήματα και τα χαλάκια προσευχής πλαισιώνονται από παλιά μπαούλα γεμάτα με αναρίθμητα ρετάλια, τα οποία διαθέτουν “τεράστια ένταση”, καθότι είναι η πηγή της δουλειάς. Κάποια από αυτά τα ρετάλια, κεντημένα, τοποθετούνται σε έναν καθρέφτη, σαν φωτογραφίες αγαπημένων προσώπων, που έχουμε την ανάγκη να μας συντροφεύουν και να τους απευθύνουμε καθημερινά έναν “συνεχή χαιρετισμό”. Οπως στους γιαπωνέζικους κήπους, που το κλάδεμα των δέντρων αναδεικνύει το κενό και τη σημασία του, έτσι και εδώ ο χώρος ανάμεσα στις υφασμάτινες φωτογραφίες, εκεί όπου το βλέμμα σου εμπεριέχει τους άλλους, παρόντες και απόντες, αποδεικνύεται καθοριστικός».
![Kasper Bosmans «9 Sisters (with 12 Legends: Vair Lotion [Soot, Moat; Fight, Fiancé; Bait; Mum, Cut])», 2020. Τοιχογραφία. Ευγενική παραχώρηση του καλλιτέχνη και του Museum De Pont](/sites/default/files/styles/square_small/public/2025-03/ekthesi-emst1.jpg.webp?itok=4gxopFgw)
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας