Τέχνη πίσω από άδειες βιτρίνες

Δύσκολοι καιροί και για τους νέους εικαστικούς καλλιτέχνες, καθώς η αξία των έργων τέχνης πέφτει, οι γκαλερί διστάζουν να ανοίξουν τις πόρτες τους, η έξοδος στο εξωτερικό είναι ριψοκίνδυνη, ωστόσο συχνά-πυκνά αντί όλα αυτά να αποτελέσουν τροχοπέδη, δίνουν ώθηση για φρέσκες ιδέες και πρωτότυπες λύσεις.

Ετσι, λοιπόν, άδειες βιτρίνες στο κέντρο της Αθήνας μεταμορφώθηκαν προσωρινά σε χώρο τέχνης και φιλοξενούν τους τελευταίους μήνες πρωτότυπες εικαστικές παρεμβάσεις από την παραγωγή της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, επιχειρώντας να συνδέσουν το βλέμμα και την περιέργεια των ανυποψίαστων περαστικών με τη σύγχρονη δημιουργία.

Συγκεκριμένα οι ισόγειες προθήκες στην Παρόδιο Στοά των οδών Αιόλου 42-44, Κολοκοτρώνη και Βασιλικής, στο κτίριο που ανήκει στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών - Τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, γέμισαν τώρα με τα έργα του Διονύση Παππά. Απόφοιτος εδώ και έναν χρόνο της ΑΣΚΤ εκθέτει μέρος της πτυχιακής του εργασίας (Σεπτέμβριος 2017), με θέματα γύρω από τις στερεοτυπικές ιδέες, του αιώνιου, του άφθαρτου, του ιδανικού.

Η πρωτοβουλία να αξιοποιηθούν οι κλειστές βιτρίνες ανήκει στον Κωνσταντίνο Μπάσιο, συνεργάτη του ΕΚΠΑ στο Εργαστήριο Πολιτικής Επικοινωνίας και μέλος της AICA (Διεθνής Ενωση Τεχνοκριτικών). Σύμφωνα με τον ίδιο, «με την εγκατάσταση των έργων στις προθήκες της Παροδίου Στοάς, μας δίνεται η δυνατότητα αλλά και η ευκαιρία να ξαναδούμε κυριολεκτικά και μεταφορικά όχι μόνο μια αξιόλογη ενότητα καλλιτεχνικής δημιουργίας, αλλά μια πρωτότυπη εικαστική παρέμβαση, ώστε ένα κτίριο, πολλαπλώς αφημένο, ως προς την ισόγειο χρήση του, να ξαναμπεί στον χάρτη της πόλης».

Επηρεασμένος από τις προηγούμενες σπουδές του στην Αρχαιολογία και Ιστορία της Τέχνης, ο Διονύσης Παππάς σχολιάζει ζητήματα του παρελθόντος με μια σύγχρονη θεώρηση. Η διαρκής πορεία του χρόνου από το παρελθόν στο μέλλον που αλληλεπιδρά και διαμορφώνει τις ανθρώπινες ιδέες και συνειδήσεις, την ταυτότητα της κάθε εποχής, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που συνθέτουν τις όψεις του ανθρώπινου πολιτισμού.

Η κλασική ομορφιά της θεάς Αφροδίτης επαναλαμβάνεται σαν μοτίβο στη δουλειά του ως σχέδιο σε χαρτί ή ως χάρτινο γλυπτό, αποδομούνται φορμαλιστικά υπενθυμίζοντας τις σχέσεις της οικείας πραγματικότητας με τη φθορά, το εφήμερο, το παροδικό. Χρησιμοποιώντας το χαρτί ως ένα κατ' εξοχήν εύθραυστο υλικό σε αντιπαραβολή με το «αρχαίο» μάρμαρο, τονίζει τις αντιθέσεις των εντυπώσεων ανάμεσα στις εποχές και μας εισάγει στις πιο προσωπικές του θεωρήσεις για τους δίπολους συνειρμούς της ζωής και του θανάτου, της νεότητας και του γήρατος, της ομορφιάς και της ασχήμιας, της λάμψης και της καταστροφής...

Η αναζήτηση μιας ανθρώπινης ταυτότητας μέσα σε ένα περιβάλλον ρευστό και ασαφές αποδίδεται στα μεγάλα σε μέγεθος άμορφα πορτρέτα σχέδια με μολύβι, καθώς και στα γλυπτά από παιδικές κούκλες πάνω στα οποία βρίσκονται φωτοτυπημένες εικόνες άλλων προσώπων. Ενα σχόλιο για τις ανθρώπινες μεταμορφώσεις και την οικειοποίηση μιας ξένης ταυτότητας, στην προσπάθεια να γίνουμε αυτό που θέλουμε στην αναζήτηση του «εγώ» μέσα στο άγνωστο.

Στα γλυπτά που δημιουργεί χρησιμοποιώντας πολλαπλές ψηφιακές εκτυπώσεις, πειραματίζεται με την απόδοση σε τρεις διαστάσεις μιας δισδιάστατης εικόνας. Δύο ειδώλια σε 40 ψηφιακές εκτυπώσεις τοποθετημένα σε αντίθετες κατευθύνσεις σχηματίζουν μεταξύ τους μια κλεψύδρα καθώς τα πρόσωπά τους κομμένα σε αναλογικές διαστάσεις συναντιούνται σε μια μικρή οπή, σχολιάζοντας την προσμονή της συνάντησης του ενός με τον άλλο μέσα στον χρόνο αλλά και τη διαρκή αυταπάτη του έρωτα.

«Σκοπός της εγκατάστασής μου στις άδειες προθήκες του κτιρίου του ΕΚΠΑ ήταν να ενεργοποιηθεί ένας κενός χώρος μέσα σε έναν από τους πιο κεντρικούς άξονες της πόλης και να οργανωθεί μια εικαστική δράση προσβάσιμη σε όλους τους περαστικούς», μας λέει ο καλλιτέχνης. «Ηθελα να υπάρξω μέσα στην πόλη μέσα από την εγκατάσταση αυτή.

Να αφήσω ένα μικρό κομμάτι του εαυτού μου εκτεθειμένο στα βλέμματα των πεζοπόρων του κέντρου της πόλης και με αυτόν τον τρόπο να συνδεθώ μαζί τους. Φανταστείτε να περπατάτε στους κεντρικούς δρόμους και να ανακαλύπτετε σε τόσους άδειους χώρους εικαστικές δράσεις, χορό, μουσική... Να βρίσκει κανείς αφορμή και να μετουσιώνει εγκαταλελειμμένους χώρους σε μικρούς ενεργούς πυρήνες τέχνης. Να προσφέρει έτσι ένα συναίσθημα έκπληξης στον περαστικό της πόλης, αλλά και να αποτελέσει και ο ίδιος μια ενεργή παρουσία στον εικαστικό χάρτη της Αθήνας. Αυτό θα ήταν μια ευκαιρία για να αλλάξει σιγά σιγά το τοπίο της πόλης».

Τα έργα θα παραμείνουν στις προθήκες της Παροδίου Στοάς των οδών Αιόλου 42-44 –Κολοκοτρώνη–Βασιλικής μέχρι και τον ερχόμενο Οκτώβρη.