«Πολλοί ρωτούν ποιοι είμαστε και μερικοί νομίζουν κιόλας πως το ξέρουν. Είμαστε, λέει, ένα μάτσο μυξιάρικα που δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Είναι δύσκολο να πω τι ακριβώς είμαστε. Αλλά δεν έχουμε μύξες. Εκείνο που έχουμε είναι φόβος κι ελπίδα. Ή μεταπτώσεις, καθώς λένε...».
Απόσπασμα από το βιβλίο «The strawberry statement» του Αμερικανού -φοιτητή τότε- Τζέιμς Σάιμον Κούνεν για την εξέγερση στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης το 1968, που μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο το 1970 από τον Στούαρτ Χάγκμαν με τον ίδιο τίτλο, κερδίζοντας το Βραβείο της Επιτροπής του Φεστιβάλ των Κανών.
Στην Ελλάδα παίχτηκε με τον τίτλο «Φράουλες και αίμα» τον Νοέμβριο του 1970 και παρ' όλο που το δικτατορικό καθεστώς φρόντισε να απαγορεύσει την προβολή της έπειτα από μερικές μέρες, πρόλαβε να κόψει 33.000 εισιτήρια.
Στο πολύ δυνατό φινάλε της ταινίας ακούγεται το σημερινό τραγούδι, που δεν είναι άλλο από το «Give peace a chance» του Τζον Λένον. Το τραγουδάνε οι ειρηνικά συγκεντρωμένοι φοιτητές, την ώρα που οι ειδικές αστυνομικές δυνάμεις εισβάλλουν με βίαιο τρόπο στο πανεπιστήμιο...
