Η είδηση: ο Γιώργος Μίχας επιστρέφει με 12 καινούργια τραγούδια σε παραγωγή του Σωκράτη Μάλαμα (ο οποίος, μάλιστα, ερμηνεύει και πολλά από αυτά).
Το άλμπουμ λέγεται «Με παρτενέρ τη Σελήνη» και συμμετέχουν επίσης η Ιουλία Καραπατάκη, η Τζώρτζια Κεφαλά, η Βασιλική Διαλυνά και ο Πέτρος Μάλαμας. «Ακουσα τα τραγούδια του κυρίου Γιώργου Μίχα και θυμήθηκα τα λόγια του Νίκου Καρούζου: “Η τέχνη είναι σας ελιγμός ευτυχίας, ώστε να υπάρχουμε κάπως αναπαυτικά δυστυχισμένοι”. Ετσι αποφάσισα να αναλάβω την παραγωγή» λέει ο Σωκράτης. Μιλήσαμε με τον Γιώργο Μίχα και ομολογώ πως η συνέντευξη βγήκε κάπως διαφορετική από τις συνηθισμένες, μου μοιάζει αρκετά ποιητική.
• Υπάρχει κάποιο νήμα που συνδέει τα τραγούδια στο άλμπουμ;
Αδελφάκια είναι. Αδελφάκια που γεννήθηκαν μέσα στο ίδιο σπιτικό, δεν μπορεί κάποια κοινά τερτίπια θα μοιράζονται, κάποια κοινά θα έχουν μεταξύ τους, μη σας γελάσουν όμως. Αλλες αγάπες σεκλετίζουν τις καρδούλες τους κι άλλα ταξίδια θα σας πάνε αν αφεθείτε.
• Πώς είναι να σου κάνει παραγωγή ο Σωκράτης Μάλαμας;
Με μια λέξη θα απαντούσα, όμορφα. Για την ακρίβεια, αναπάντεχα όμορφα. Την εποχή των εταιρειών είχα εγώ την επιμέλεια της παραγωγής στους δίσκους που έκανα και πάλευα μόνος μου με όλους, μουσικούς, ηχολήπτες, υπαλλήλους των εταιρειών, μαρκετίερς, διευθυντάδες και αργόσχολους. Σε αυτό το έργο όμως, ελεύθερος από όλα αυτά τα παραφερνάλια, είχα την ευκαιρία να επικεντρωθώ σχεδόν απερίσπαστα στα πλέον σημαντικά. Αυτά που στο τέλος θα μείνουν.
• Ο Σωκράτης είναι τραγουδοποιός, δεν είναι παραγωγός...
Πάνω από όλα είναι ένας άνθρωπος που αγαπάει τη μουσική τόσο σοβαρά όσο και την ίδια τη ζωή. Ζει κι αναπνέει με αυτήν και δίνεται ολόψυχα σε ό,τι ερεθίζει τις αντένες του. Εχει επίσης την αξιοθαύμαστη ικανότητα να αισθάνεται και το παραμικρό θρόισμα από τα απρόβλεπτα ψυχανεμίσματα και τις ιδιοτροπίες των μουσικών και ταυτόχρονα είναι πολύ γενναιόδωρος με τους συνεργάτες του.
• Η σχέση του με τους μουσικούς;
Είναι πραγματικά μοναδική. Βλέπεις, με τα τόσα χιλιόμετρα που έχει στο κοντέρ, τους δίσκους, τα αμέτρητα live και τα υπέροχα τραγούδια που έβαλε στα χείλη των ανθρώπων, αντιμετωπίζεται και δικαίως πλέον σαν τοτέμ. Ολοι υποκλινόμαστε στην ποιότητα της διαδρομής του, στο σθένος, την ευαισθησία και την αισθητική της μουσικής και του λόγου του. Δεν βρίσκεται τυχαία εδώ που είναι. Εγώ πάλι μετά από τόσες άβολες στιγμές και ταρζανιές παλιά στα studio, αυτή τη φορά ένιωθα σαν να ήμουν σ’ ένα home studio με τον κολλητό μου. Κάτι που εν μέρει ίσως και να ‘ναι αληθινό. Μια συνάντηση και κάτι σκόρπια τηλέφωνα είχαμε κάνει μεταξύ μας όλα κι όλα, μα ήτανε λες και γνωριζόμαστε χίλια χρόνια.
• Πώς νιώθετε που βγαίνετε ξανά στον... δρόμο μετά από μεγάλο διάστημα; Χρειάζεται και λίγο να παίρνει αποστάσεις κάποιος;
Ακόμη και αν δεν χρειαστεί να πάρεις εσύ αποστάσεις από τα πράγματα, πολλές φορές αποφασίζουν και παίρνουν εκείνα αποστάσεις από εσένα. Το δυσκολότερο όμως απ’ όλα είναι να ξεσυντονιστείς από το ρεύμα που σε παρέσυρε στο διάβα του σε αλλότριες συγκινήσεις και να καταφέρεις να ξανασυντονιστείς με τον εσώτερο εαυτό σου. Να ξαναβρείς το νήμα και να δοθείς με πάθος στις αγάπες σου. Αυτά τα δύσκολα, τα όμορφα και τα άπιαστα που ονειρεύεσαι. Αυτά που ξεσηκώνουν τη ζωή σου δίνοντάς της πάλι ταξίδι και νόημα. Ο κόσμος των τραγουδιών ήταν για μένα ο τόπος μου κι εκεί θα μένω πάντα. Μέσα σε αυτόν μονάχα νιώθω ότι είμαι ελεύθερος και ο εαυτός μου.
• Υπάρχει φως μέσα σε έναν τραγουδοποιό που μπορεί να παραμένει σκοτεινό για κάποιο διάστημα;
Το φως με το σκοτάδι, χεράκι χεράκι πιασμένα, κάνουνε πάντα τσάρκα στις αυλές μας. Μη με ρωτήσετε γιατί... μακάρι να ’ξερα. Κι ο χρόνος πάλι, ρευστός κι ακατανόητος μου φαίνεται.
• Γιατί;
Γιατί σαν διάολος μπερδεύει τις ζωές μας, μαρσάροντας ή φρενάροντας σαν τρελός σε κάτι τόσο δα στιγμούλες, ροκανίζοντας ακατάπαυστα σαν σαράκι το ωραίο γυαλιστερό περιτύλιγμα της νιότης μας, μέχρι να μείνουν μόνα τους οστά ξεγυμνωμένα τα συναισθήματα. Η μοναδική μάλλον αληθινή γλώσσα που όντως κατέχουμε. Δεν έχουμε και τίποτα άλλο εμείς οι άνθρωποι, παρά μονάχα χρόνο. Αυτόν ίσως και να προσπαθούν να ξεγελάσουν οι τραγουδοποιοί, ντύνοντας πρόχειρα την κουρασμένη κουρελού καρδιά τους με παραμύθια και μελωδικά ξεσπάσματα. Σαμποτάροντας τα ρολόγια με λόγια.
