Ο Σεραφείμ βρίσκεται χρόνια δίπλα στη Γαλάνη, είναι από τους session μουσικούς της. Η Δήμητρα μου είχε πει κάποια στιγμή ότι ο Σεραφείμ Γιαννακόπουλος είναι ένας μουσικός εγκέφαλος. Η δική του εμπειρία δίπλα στη Δήμητρα;
«Παίζω με τη Δήμητρα από τα 23. Αυτό με βοήθησε στο να κάνω πολύ περισσότερες συναυλίες απ’ όσες μπορούσα τότε να κάνω με τις μπάντες μου και να αποκτήσω το consistency (τη συγκρότηση) των επαγγελματιών μουσικών που θαύμαζα. Κάτι που επέστρεψε ως στοιχείο και στα συγκροτήματα όπου έπαιζα, παρά το γεγονός ότι δεν ήμασταν ιδιαίτερα γνωστοί ακόμη. Ταυτόχρονα μου εξασφάλισε χρήματα σε πολύ νεαρή ηλικία για να μπορώ να τα ξοδεύω και να τα επενδύω στα μουσικά μου όνειρα, να μην τσιγκουνεύομαι έξοδα που αφορούν τη μουσική μου. Ετσι είχα πάντα τη δυνατότητα να κάνω τις δικές μου παραγωγές, χωρίς να βασίζομαι σε τρίτους».
● Είναι πιο εύκολη (ή πιο δύσκολη) μουσική το σκληρό ροκ;
Ολα τα είδη μουσικής είναι ταυτόχρονα πανεύκολα και πολύ δύσκολα. Οταν το μικροσκόπιο πέφτει πάνω από κάτι φαινομενικά στατικό στον μακρόκοσμο, ανοίγει ένα ολόκληρο, ατελείωτο σύμπαν στον μικρόκοσμο. Δεν είναι εύκολο το ρεμπέτικο και δύσκολη η τζαζ. Είναι κάτι που οι καλοί μουσικοί το ξέρουν πολύ καλά και γι’ αυτό νιώθουν μικροί απέναντι σε όλα και για πάντα.
● Πώς αισθάνεται ένας μουσικός του σκληρού ήχου να βρίσκεται σε εντελώς διαφορετικό μουσικό περιβάλλον;
Δεν είμαι μουσικός του σκληρού ήχου, ούτε κυπρίνος του γλυκού νερού ούτε λύκος της στέπας. Μουσικός είμαι και κάνω ό,τι κατέβει στην γκλάβα μου, που θα έλεγε κι ο παππούς μου ο Σεραφείμ.
● Πώς είναι λοιπόν να δουλεύει ένας μουσικός με τη Δήμητρα Γαλάνη;
Η Δήμητρα είναι πολύ ξεχωριστός άνθρωπος. Δεν είμαι σίγουρος ότι έχω γνωρίσει άλλον τέτοιο άνθρωπο στη ζωή μου. Η μουσική είναι η ζωή της. Είναι πρώτα απ’ όλα ακροάτρια και σε δεύτερο επίπεδο όχημα και φορέας μιας μουσικής που υπάρχει για χρόνια στο σύμπαν και εκφράζεται μέσα από την ίδια. Αυτό της δίνει μια πολύ μεγάλη ελευθερία, γιατί πορεύεται και συνεργάζεται σαν να μη γνωρίζει. Την ελευθερία που μου έδωσε δεν την έχω λάβει από συνομηλίκους και από κολλητούς. Η μόνη προϋπόθεση για να τη λάβεις δεν είναι τα «γαλόνια», αλλά το να μοιράζεσαι την ίδια σπίθα, την ίδια αγωνία και το ίδιο νοιάξιμο για τη μουσική και το πατάρι. Να πορεύεσαι σαν απόλυτος επαγγελματίας με έμφαση στην πιο μικρή λεπτομέρεια, ακόμη κι όταν τα νούμερα δεν βγαίνουν. Την ίδια ώρα η ορμή σου και ο έρωτάς σου να παραμένουν βαθιά ερασιτεχνικά.
● Με ποιο τρόπο δουλέψατε στην «Είσοδο Κινδύνου»;
Ο Νίκος Κόλλιας κι εγώ στήσαμε ένα ολόκληρο στούντιο στο σαλόνι της. Πέρα από το γεγονός ότι ο δίσκος έγινε μέσα στην εποχή του Covid, η επιθυμία μου ήταν να καταφέρουμε να καταγράψουμε τα πιο συναισθηματικά, ωμά και αφτιασίδωτα takes. Αλλά και να έχουμε την ελευθερία να δοκιμάσουμε πράγματα, ακόμη κι αν τα πετάγαμε την επόμενη μέρα. Ο λόγος που ακούγεται ο δίσκος σαν να υπήρχε χρόνια, είναι ακριβώς αυτός. Ζούσαμε μαζί και ξεκινούσαμε κάθε μέρα και κάθε τραγούδι από το μηδέν.
● Δηλαδή;
Ολη μέρα σκάλιζα όργανα. Η Δήμητρα διάβαζε και δεν είχε ιδέα πώς θα εξελιχθεί το κομμάτι, μιας και από θέση δεν κάνω ποτέ ολοκληρωμένα ντέμο. Το βράδυ, λοιπόν, τη φώναζα για την ακρόαση. Αυτός ο τρόπος τής δημιουργούσε έναν παιδικό ενθουσιασμό και μια ορμή που καταγράφηκαν. Κάθε μέρα ο καθένας μας προσπαθούσε να εκπλήξει τον άλλο, ένας καλοκουρδισμένος... βρόχος θαυμασμού και αγάπης, όπως και στις ερωτικές σχέσεις. Το βράδυ πια ηχογραφούσε τα φωνητικά κι εγώ, συνήθως, έκλαιγα σε μια γωνιά. Γιατί όταν η Δήμητρα πλησιάζει το μικρόφωνο, ο χρόνος σταματάει.
● Ποιο είναι το μεγαλύτερο μουσικό προτέρημά της;
Πέρα από την ίδια τη χροιά και το εύρος της φωνής της, τα οποία είναι προφανή, η Δήμητρα έχει έναν πολύ μοναδικό τρόπο να ελίσσεται πάνω και μεταξύ των ρυθμικών αξιών, ο οποίος δεν αντιγράφεται με τίποτα. Αυτό το χάρισμα κάνει τον στίχο να ξεκολλάει από τη μουσική και να αποκτά άλλο ειδικό βάρος.
● Το προαιώνιο ερώτημα: ο ελληνικός στίχος είναι περιοριστικός ή απελευθερωτικός;
Τίποτα από τα δύο. Εργαλείο είναι και μέσο.
● Εσύ πάντα έγραφες στα αγγλικά...
Ηταν συνειδητή επιλογή μιας και ήθελα να έχω διεθνές ακροατήριο. Ταυτόχρονα όλοι οι ήρωές μου έγραφαν στα αγγλικά, άρα αναπόφευκτα αυτό δημιούργησε έναν κώδικα στο κεφάλι μου. Πια ένιωσα έτοιμος να ξεγυμνωθώ και να απευθυνθώ και στο ελληνόφωνο κοινό. Δεν ήταν επαγγελματική απόφαση, αλλά μια πολύ εσωτερική επιθυμία. Θα συνεχίσω να γράφω και στις δύο γλώσσες.
● Προσπαθώ να καταλάβω ποια είναι η πιο αγαπημένη σου μουσική...
Δεν έχω αγαπημένη μουσική. Η ζωή μου είναι ένα ατελείωτο shuffle. Ο αλγόριθμος τα χάνει μαζί μου και γι’ αυτό στις εποχές που ζούμε πρέπει να απαντήσουμε με πενταπλάσια ανθρωπίλα.
