Το «Δέντρο», το τέταρτο άλμπουμ του Στέλιου Δάβαρη, πάντα σε μουσική και στίχους του ίδιου, είναι μια ιδιαίτερα ατμοσφαιρική δουλειά, στην οποία τον τόνο δίνουν τα αγαπημένα του έγχορδα που συνομιλούν αρμονικά με τις ακουστικές blues κιθάρες, τα country pop ballad ακούσματα και τα ethnic στοιχεία. Η κουβέντα μας, όπως ήταν φυσικό, περιστράφηκε γύρω από αυτό.
● Επειτα από μια δισκογραφική σιωπή 5 ετών, κυκλοφόρησες το «Δέντρο». Τι σε οδήγησε στη δημιουργία ενός concept άλμπουμ;
Στην ουσία δεν υπάρχει ποτέ σιωπή. Πάντα βρίσκομαι κάπου ανάμεσα στις τρεις περιόδους συλλογής, σποράς και θερισμού. Οση σιωπή μπορεί να υπάρξει είναι μέρος της διαδικασίας. Αυτό μου δίνει χαρά, το να αισθάνομαι δηλαδή αυτή τη συνέπεια κυρίως απέναντι στον δημιουργικό εαυτό μου. Δεν είχα αποφασίσει εξ αρχής ότι θα κάνω ένα LP άλμπουμ.
Συνήθως τα πράγματα μου φανερώνονται κατά τη διαδικασία. Ξεκίνησε μια περίοδος της ζωής μου που ένιωθα ο ίδιος δέντρο. Ηρεμος, σταθερός και εξελίξιμος. Οταν προέκυψε το ομότιτλο τραγούδι του δίσκου, μαζί με τις «Ρίζες», το παζλ άρχισε να παίρνει σχήμα. Το γεγονός ότι όλα αυτά ξεκίνησαν την περίοδο του εγκλεισμού είχε ως αποτέλεσμα πως, κάθε φορά που σταματούσαμε, εγώ έγραφα και κάτι καινούργιο. Εβλεπα λοιπόν το Δέντρο μου να μεγαλώνει, να ψηλώνουν τα κλαδιά του και να ανθίζει. Η πηγή της έμπνευσης πάντα φέρνει όλες τις θερμοκρασίες του νερού που χρειάζομαι. Αλλοτε είναι παγωμένο σαν την απώλεια, ζεστό σαν κάτι που μόλις ήρθε ή χλιαρό σαν την ηρεμία και την πίστη που αισθάνεσαι για κάτι που ξέρεις ότι θα ανακαλύψεις.
● Τα τραγούδια του άλμπουμ σου είναι «όλα τους παιδιά σου» και προφανώς τ’ αγαπάς το ίδιο, ξεχωρίζεις όμως κάποια από αυτά λίγο περισσότερο;
Σίγουρα για έναν δημιουργό είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κάποια τραγούδια και τα υπόλοιπα να τα βάλει στο κάτω ράφι. Αν αυτό συμβαίνει σε κάποιες περιπτώσεις, είναι γιατί πίσω από κάθε τραγούδι κρύβεται ένας λόγος. Ξεχωρίζω το «Δέντρο», τις «Ρίζες», τα «Χελιδόνια», μην έχοντας ανακαλύψει ακόμα τον λόγο γι’ αυτό. Συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις έρχεται μια στιγμή που δεν το περιμένω και μου φανερώνεται ο λόγος για τον οποίο είχα γράψει κάτι.
● Ποια είναι τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα όταν κάνεις έναν DIY δίσκο;
Κατ’ αρχάς να πω πως ο όρος «κάνω έναν δίσκο μόνος μου» αφορά μόνο το κομμάτι των εξόδων που έχει μια παραγωγή. Αν εξαιρέσεις αυτό, δεν είσαι μόνος. Δουλεύουν και βάζουν τα χέρια τους στη διαδικασία πολλοί άνθρωποι, μέχρι να ολοκληρωθεί ένας δίσκος. Πιστεύω πως το μοναδικό μειονέκτημα είναι το κομμάτι των εξόδων. Σίγουρα είναι ένα «αγκάθι» σε μια ζωή που τρέχει και συνεχώς ζητάει, αλλά, αν το ξανασκεφτείς (και είσαι τυχερός ή ικανός να βρεις τον τρόπο να αντεπεξέλθεις οικονομικά), δεν είναι και τόσο μειονέκτημα…
Αν ρωτούσες έναν δημιουργό αν θα ήθελε να του δώσει κάποιος ένα καλό ποσό αλλά να του πει πώς θα φτιάξει τα τραγούδια του (με την πιθανότητα το αποτέλεσμα να μην είναι το επιθυμητό για τον δημιουργό), νομίζω ότι κανείς δεν θα το δεχόταν. Οι περιπτώσεις να σου δώσει μια εταιρεία ένα ποσό και να κάνεις ό,τι θέλεις ήταν κάποτε άπιαστο όνειρο, τώρα είναι απλώς φαντασίωση. Τα πλεονεκτήματα είναι ν’ αποφασίζεις εσύ για την εικόνα σου, τον ήχο σου, το εξώφυλλό σου, το βίντεό σου και να αναλαμβάνεις την ευθύνη αυτής της ελευθερίας. Χρυσώνω το χάπι για τη γενιά μου, που αναγκάστηκε και έμαθε να τα κάνει όλα μόνη της. Τα πράγματα θα έπρεπε να είναι εντελώς διαφορετικά...
● Εχεις μεγάλη αγάπη για τα έγχορδα, η οποία χαρακτηρίζει τις μέχρι τώρα δουλειές σου. Από πού πηγάζει αυτή και πόσο σχετίζεται με τα πρώτα ακούσματά σου και με όσα σε ώθησαν στο να ασχοληθείς εν τέλει με τη μουσική;
Τα πρώτα μου ακούσματα στο σπίτι μου ήταν λαϊκά. Η παιδική και αργότερα η εφηβική μου περίοδος ήταν πολύ μακριά από τη μουσική μου αισθητική και εν τέλει από τη μουσικότητα που ο ίδιος είχα και δεν το ήξερα.
Πάντα, και ως παιδί που αφουγκράζεται τη ζωή και ως αθλητής για πολλά χρόνια, έβλεπα ότι γοητευόμουν από ανθρώπους ή από στιγμές που ξυπνούσαν τον συγκινησιακό μου κόσμο. Οταν πια αυτό μου ήταν ξεκάθαρο, ήξερα κατά κάποιον τρόπο προς τα πού να πάω για να δημιουργήσω αυτή τη συγκίνηση. Τα έγχορδα μου ανοίγουν τις πύλες αυτού του κόσμου.
● Πόσο ικανοποιημένος νιώθεις αποτιμώντας την πορεία σου από το πρώτο άλμπουμ σου, «Ολα είναι νερό», μέχρι σήμερα και την εξέλιξή σου ως τραγουδοποιού και ερμηνευτή μέσα σε αυτά τα 15 χρόνια;
Είναι σημαντικό να κάνεις μια στάση, να παίρνεις μια βαθιά αναπνοή και να αποτιμάς, να εκτιμάς και να επιβραβεύεις τον εαυτό σου ή να του ασκείς μια δίκαιη κριτική, ισορροπημένη, υγιή, εποικοδομητική. Ωστόσο το αίσθημα του ανικανοποίητου είναι η κινητήρια δύναμη που σε ωθεί στο παρακάτω, στο άγνωστο, στο γοητευτικό.
Αισθάνομαι χαρά για τη δημιουργική μου συνέπεια. Ικανοποίηση για ό,τι έχω κάνει, γιατί η αξία προέρχεται από τον τρόπο που γίνεται κάτι. Αν έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στην εξέλιξη και την τελειότητα, θα διάλεγα το πρώτο. Η τελειότητα, αν υπάρχει, είναι κάτι στάσιμο. Και ό,τι είναι στάσιμο, πιθανότατα είναι και πληκτικό.
