Deaf Radio: Λειτουργούμε με τη λογική «αν σταματήσεις να κινείσαι, πεθαίνεις»

Οι Deaf Radio είναι μια από τις ελληνικές μπάντες που απασχολούν εντόνως τα τελευταία χρόνια τόσο με τις ποιοτικές τους κυκλοφορίες όσο και με τις δυναμικές live εμφανίσεις τους.

Τους πετύχαμε on the road, καθώς πραγματοποιούν το πρώτο σκέλος της ευρωπαϊκής τους περιοδείας και κάναμε μια σύντομη συζήτηση για την ελπίδα, την μουσική τους στροφή που είναι ξεκάθαρη στο πρόσφατο τρίτο album τους (διαβάστε την κριτική της efsyn city ΕΔΩ) και την ανάγκη του μουσικού να πειραματίζεται και να ανακαλύπτει νέα πεδία έκφρασης.

Στο επίκεντρο της συζήτησης και το μεγάλο live στο Gagarin στις 22 Δεκεμβρίου, όπου θα γίνει και η πρώτη επίσημη συναυλιακή παρουσίαση του "Arsenal of Hope" μπροστά στο ελληνικό κοινό.

Από το Modern Panic στο Arsenal of Hope. Ο τίτλος αποπνέει μια αισιοδοξία όχι; 

Σαφώς. Η ελπίδα είναι κάτι που είχαμε ανάγκη τόσο σε προσωπικό, όσο και συλλογικό, επίπεδο, βγαίνοντας από μία αποπνικτική περίοδο (πανδημία) και αντιμετωπίζοντας τόσες ακόμα δυσκολίες.  Στην πραγματικότητα, οι τρεις δίσκοι μας είναι ένα ταξίδι μέσα από εσωτερικές καταστάσεις, το οποίο αντικατοπτρίζεται στη μουσική, τους στίχους, τους τίτλους, ακόμα και τα εξώφυλλα. Από την οργή και την ένταση του Alarm (2017), στην αγωνία του Modern Panic (2019), και τελικά στην ελπίδα και την κίνηση προς τα μπροστά του Arsenal of Hope (2022).

Η μουσική στροφή σας είναι ξεκάθαρη στο νέο δίσκο, αν και την είχατε προαναγγείλει. Είναι κάτι που ήρθε μέσα από τη διαδικασία έμπνευσης και σύνθεσης ή αποτέλεσε από την αρχή συνειδητή επιλογή να «παίξετε» με άλλα ηχοχρώματα;

Μάλλον συνέβαλλαν πολλά, ξεκινώντας από τη μουσική που ακούγαμε τον καιρό σύλληψης των κομματιών. Πάντα γράφουμε τη μουσική που θα θέλαμε να ακούσουμε ως ακροατές και, σε εκείνη τη συγκυρία, οι playlists μας περιελάμβαναν κυρίως ηλεκτρονική, synths και new wave, ενώ ακόμα και οι νύχτες μας πριν την καραντίνα γέμιζαν με post punk και goth πχ. στη Rebound (που μας λείπει). Έπειτα, η καραντίνα μας «ανάγκασε» να πειραματιστούμε με νέους ήχους, κλεισμένοι μακριά από την ένταση του στούντιο, και έτσι φτάσαμε να παντρέψουμε αυτό που ήμασταν με αυτά που ακούγαμε.

Αισθάνεστε, λοιπόν, ότι μπαίνετε στην εποχή της ωριμότητας συνθετικά ή παραμένετε πάντα ανοικτοί σε νέους πειραματισμούς;

Πιθανότατα θα συνεχίσουμε να πειραματιζόμαστε, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. Χωρίς να είναι πάντα θετικό, σε ατομικό επίπεδο λειτουργούμε αρκετά με τη λογική «αν σταματήσεις να κινείσαι, πεθαίνεις». Αναπόφευκτα, αυτό αντικατοπτρίζεται στα όσα κάνουμε σαν συγκρότημα, και έτσι καταλήγουμε να αναζητούμε συνεχώς νέα οχήματα για να επικοινωνήσουμε όσα νιώθουμε. 

Παλιό και νέο υλικό πώς δένουν; Θα υπάρξουν ενδεχομένως προσαρμογές σε live συνθήκες ή δεν το κρίνετε απαραίτητο;

Νομίζουμε ότι τελικά live δένουν πολύ περισσότερο από όσο θα περίμενε κανείς! Αποδεικνύεται πως πρόκειται για ένα ενιαίο σύνολο, που αν και έχει διαφορετικές πτυχές, δεν παύει να έχει έναν συγκεκριμένο χαρακτήρα και κοινά στοιχεία. Φυσικά είναι πολύ απαιτητικό για εμάς τεχνικά, αλλά δουλέψαμε εντατικά για να το φέρουμε εις πέρας, και ελπίζουμε πως αυτό θα φανεί στη σκηνή του Gagarin στις 22 Δεκεμβρίου.

"We are coming out of cage, we are taking down the walls!" Είναι μήνυμα ή προτροπή; Πόσο προσωπικοί είναι οι στίχοι σας και πόσο θέλετε να επικοινωνήσετε με τον ακροατή μέσω αυτών;

Είναι μάλλον μοιρασμένη υπόθεση. Έχουμε κομμάτια καθαρά κοινωνικά, όπως, το ομώνυμο τραγούδι του Arsenal of Hope, όπου, επιχειρώντας να μιλήσουμε για την οικουμενικότητα και τη δικαιοσύνη, μεταφράσαμε στίχους του Τάσου Λειβαδίτη ή το Quicksand που είναι αναφέρεται στο κίνημα Black Lives Matter. Υπάρχουν όμως και κομμάτια όπως το Bermondsey και το In This War, που είναι καθαρά εσωτερικοί στίχοι, που αντλούν από προσωπικές ιστορίες, μιλώντας για τον έρωτα ή την εσωτερική αναζήτηση. Το ρεφρέν του Model Society πέφτει μάλλον στην πρώτη κατηγορία!

Ένα στοιχείο που μου κάνει εντύπωση και στο “Arsenal of Hope” και στις προηγούμενες δουλειές σας είναι η επένδυση στα ρεφρέν. Δεν είναι τόσο εύκολο να γράφεις σημεία που τραγουδιούνται εύκολα από το κοινό και «μένουν» στον ακροατή.

Ορίστε λοιπόν ένα κοινό μεταξύ των δίσκων! Πέρα από την πλάκα, χαιρόμαστε που το επισημαίνεις. Δίνουμε, πράγματι, αρκετό βάρος στις γραμμές φωνής και ειδικά τα ρεφρέν. 

Τρεις δίσκοι, αμέτρητες συναυλίες και εμφανίσεις παρέα με σημαντικά σχήματα. Τι μένει στους Deaf Radio από τη μέχρι τώρα πορεία τους; Και τι θα θέλατε να συμβεί μελλοντικά;

Τη στιγμή που επικοινωνούμε βρισκόμαστε στο βαν μας, για το πρώτο σκέλος της Ευρωπαϊκής μας περιοδείας. Αυτό που μένει είναι στιγμές σαν αυτές, που ερχόμαστε κοντά με το κοινό μας, είτε σε ένα μικρό μπαράκι μιας επαρχίας, είτε στη σκηνή ενός μεγάλου φεστιβάλ. Είμαστε ευλογημένοι που μπορούμε να ζούμε όλο αυτό και δεν θα γινόταν χωρίς όσους μας στηρίζουν. “This is all yours”, όπως λέει και ο τελευταίος στίχος του Backseats. Αναφορικά με το μέλλον, «κοιτάμε κάθε παιχνίδι ξεχωριστά» που λένε και στη μπάλα, εστιάζοντας στα live της Ευρωπαϊκής μας περιοδείας (28/11-4/12) και φυσικά στο μεγάλο μας release show στο Gagarin (22/12).

Ποιο μήνυμα στέλνουν οι Deaf Radio προς το κοινό ενόψει του live στο Gagarin στις 22 Δεκεμβρίου;

Κοιμηθείτε καλά, φάτε γερό μεσημεριανό και πάρτε βιταμίνες, γιατί θα είναι μεγάλη νύχτα…