Δισκοκριτική: Deaf Radio, Tango with Lions, Κώστας Τηλαβερίδης, Smashing Pumpkins

Deaf Radio

Arsenal of Hope

Self - Release

★★★☆☆

Από το πρώτο ολοκληρωμένο άκουσμα της τρίτης δουλειάς της ελληνικής μπάντας επιβεβαιώνεται αυτό για το οποίο μας είχαν προϊδεάσει με τα singles που είχαν κυκλοφορήσει. Οι Deaf Radio, σε ένα άλμπουμ με αρκετά αισιόδοξο τίτλο, δείχνουν να μπαίνουν σε μια νέα εποχή και πραγματοποιούν μια εντυπωσιακή στροφή στον ήχο τους με ακόμη περισσότερα ηλεκτρονικά στοιχεία σε πρώτο πλάνο και πιο pop έως και post punk/dark wave ύφος στα φωνητικά. Μένει βέβαια η «ετυμηγορία» του κοινού για το εάν η νέα συνταγή είναι επιτυχημένη ή ξενίζει.

Οσοι παρακολουθούν την μπάντα από την έναρξη της πορείας τους ας μην «απογοητεύονται». Υπάρχει μπόλικος ηλεκτρισμός στον ήχο τους φυσικά, απλά είναι ακόμη πιο ξεκάθαρη η διάθεση να πειραματιστούν με pop και electro στοιχεία, ενώ σε αρκετά σημεία ο ήχος είναι ακόμη και dance με disco αισθητική. Ωστόσο αυτό το πάντρεμα ηλεκτρονικών beats, synths με τις rock φόρμες δείχνει να… βγάζει νόημα, σίγουρα για την μπάντα αλλά και στο σύνολο του άλμπουμ.

Προσωπικά πάντα ξεχώρισα τα πιο heavy στοιχεία τους και θεωρώ ότι οι αμιγώς κιθαριστικές στιγμές τους είναι που τους κάνουν να ξεχωρίζουν. Για τον λόγο αυτό άλλωστε συνθέσεις όπως τα «Supersonic» και «Model Society», ακόμη και το «Havoc» που έχει μέσα από heavy riffs μέχρι latin χορευτικά σημεία, μου κέντρισαν περισσότερο το ενδιαφέρον.

Αν μη τι άλλο οι Deaf Radio, όπως έχουν δείξει από το ντεμπούτο τους κιόλας, έχουν την ικανότητα να γράφουν «πιασάρικα» κομμάτια. Ιδιαίτερα τα ρεφρέν είναι τόσο προσεγμένα, που πραγματικά σε καλούν να τα τραγουδήσεις παρέα με την μπάντα.

Χρήστος Καλλιμάνης

Tango with Lions

you.me.

Inner Ear

★★★☆☆

Επιστροφή στη δισκογραφία για τους Tango with Lions, το προσωπικό project της Κατερίνας Παπαχρήστου δηλαδή, που μας έχει απασχολήσει πλειστάκις στο παρελθόν, από την εποχή της πρώτης έκρηξης της αθηναϊκής εναλλακτικής σκηνής. Ενας όμορφος, αλλά και σκοτεινός τέταρτος δίσκος στον οποίο δεσπόζει το πάντα εξαιρετικό performance της Ελληνίδας συνθέτριας. Ερμηνεία και συνθέσεις που παραμένουν πιστές σε φόρμες που αγαπήσαμε τις τελευταίες δεκαετίες από πολλές γυναίκες μουσικούς, αλλά πάντα με τη δική της προσωπική ματιά και εκφραστικότητα. Ενας δίσκος που μπορεί να μας κρατήσει παρέα ευχάριστα, ωστόσο του λείπουν οι διακυμάνσεις στην ένταση που βγάζουν τα τραγούδια. Επίπεδο συνθετικά και συναισθηματικά δεν τον λες σε καμία περίπτωση, αλλά…

Χρήστος Καλλιμάνης

Κώστας Τηλαβερίδης

Ενδοχώρα

Ogdoo Music Group

★★★☆☆

Η δουλειά αυτή πρωτοκυκλοφόρησε το 2017 και τώρα επανακυκλοφορεί ψηφιακά. Μέσα από τα δεκατρία κομμάτια του δίσκου, στα οποία πρωτοστατούν ηλεκτρικές κιθάρες, μαντολίνο, μπουζούκι και τα χάλκινα της περιοχής του δημιουργού τους (Πέλλα), καλύπτεται ένα ευρύ φάσμα μουσικών ειδών: παραδοσιακό τραγούδι, λαϊκό, έντεχνο, ροκ μπαλάντα, αμερικανική κάντρι. Μεγάλο ατού του άλμπουμ, μια πλειάδα εξαίρετων ερμηνευτών (Αργύρης Μπακιρτζής, Δημήτρης Ζερβουδάκης, Βασίλης Λέκκας, Παντελής Θαλασσινός, Μανώλης Φάμελλος κ.ά.). Ξεχώρισα το ομότιτλο και τα «Μπαλάντα του νεοέλληνα», «Στα Λουτρά της Αριδαίας», «Το δέντρο», «Το καράβι», «Κόκκινο τραγούδι».

Δώρα Σελλά

Smashing Pumpkins

ATUM - act I

Thirty Tiggers

★☆☆☆☆

Παλιότερα ήμουν πολύ φαν των Pumpkins. Ηταν δυνατό συγκρότημα, το οποίο όμως ξαφνικά έχασε την έμπνευσή του. Ο Billy Corgan δηλαδή, ο εγκέφαλος. Και έβγαζε αδιάφορα πράγματα. Και, δυστυχώς, συνεχίζει κι εδώ. Το «ATUM», λέει, είναι μια ροκ όπερα (Θεέ μου!) σε τρία μέρη. Αυτό είναι το «act I» με 11 τραγούδια. Ακόμα ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο μήπως και καλύψει τη συνθετική ένδεια. Αλλά πώς να γίνει αυτό; Δεν γίνεται. Δεν αρκούν δυο-τρία πομπώδη πράγματα για να πεις ότι έκανες όπερα. Ούτε ο Meat Loaf τέτοιο χάλι.

Δημήτρης Κανελλόπουλος