Η κασέτα του 2020 από τους εργαζόμενους της «Εφ.Συν.»

Η χρονιά που μας αποχαιρετά αφήνει πίσω της ένα μεγάλο κενό, σκοτεινές σκέψεις και συναισθήματα που δεν είχαμε ζήσει ποτέ ξανά.

Κι εμείς εδώ στην «Εφημερίδα των Συντακτών» το ζήσαμε πολύ έντονα, χάσαμε την μεταξύ μας επαφή, βιώσαμε την απομόνωση και, δυστυχώς, βιώσαμε και απώλειες αγαπημένων και σημαντικών συναδέλφων/συνεταιριστών.

Αποφασίσαμε για το τέλος του 2020 και με το βλέμμα στο 2021 να ξανασυναντηθούμε μέσω της μουσικής και να δημιουργήσουμε μια διαφορετική μουσική λίστα. 

Την αφιερώνουμε σε όλο το δυναμικό του συνεταιρισμού μας, σε εσάς τους αναγνώστες μας και στους συναδέλφους με τους οποίους δεν θα ανταμώσουμε ξανά.

Ντίνα Δασκαλοπούλου

Στα τσακίδια – Άννα Αγγέλου

«Τέλος ο χρόνος σου, τέλος κι εσύ, από σήμερα έχεις διαγραφεί». Η καλλιτέχνις ασφαλώς αναφέρεται σε έναν έρωτα που ατύχησε, αλλά ταιριάζει γάντι στη χρονιά που πέρασε κυριολεκτικά... από πάνω μας. «Στα τσακίδια να πηγαίνεις, φεύγεις, τέλειωσε» - θα το χορέψουμε μέχρι τελικής πτώσεως και φτου ξελεφτερία για όλους.

Γιώργος Δρούκας

Killing in the name – Rage Against the Machine

“Some of those that work forces, are the same that burn crosses”. Ο εμβληματικός στίχος που επαναλαμβάνεται στην αρχή του πιο άγριου, ωμά επαναστατικού τραγουδιού των Rage Against the Machine μεταφράζεται ελεύθερα ως «Αυτοί που δουλεύουν στις ένοπλες δυνάμεις, είναι οι ίδιοι που καίνε τους σταυρούς [στις τελετές της Κου Κλουξ Κλαν]»  και περιγράφει άψογα μια άρρωστη αμερικανική πραγματικότητα, όπου οι ένστολοι φασίστες είναι υπεράνω κάθε νόμου και δολοφονούν χωρίς συνέπειες.

Λοιπόν, στην Ελλάδα μπορεί να μην έχουμε Κου Κλουξ Κλαν, έχουμε όμως ομοϊδεάτες της και πάρα πολλοί από αυτούς φορούν στολή και οπλοφορούν. Αυτός ο στίχος μου ήρθε στο μυαλό στην σπουδαιότερη ίσως στιγμή του 2020 που κράτησε τόσο λίγη ώρα με το ρολόι αλλά, πολιτικά, καθόρισε έναν αιώνα: 7 Οκτωβρίου, Λεωφόρος Αλεξάνδρας, μεγαλειώδης αντιφασιστική συγκέντρωση ενάντια στους νεοναζί εγκληματίες, εν αναμονή της μεγάλης δικαστικής απόφασης. Η απόφαση ανακοινώνεται από τα μεγάφωνα, ο κόσμος πανηγυρίζει και μετά από 20 δευτερόλεπτα, τα όργανα καταστολής αρχίζουν τη λυσσαλέα επίθεσή τους προς τον αντιφασισμό. Για την ακρίβεια πρόκειται για μια αντεπίθεση, με το ηθικό τους βαριά πληγωμένο από την ήττα της οργάνωσής τους, της οργάνωσης που τόσα χρόνια προστάτευαν, ενίσχυαν, υπέθαλπαν και ψήφιζαν μαζικά. Οι αστυνομικοί, ντυμένοι εκείνη την ώρα με τα ρούχα της υπηρεσίας και όχι με τις μαύρες μπλούζες με τα άσπρα γράμματα και τους μαιάνδρους, ανέλαβαν να πάρουν εκδίκηση για τον καταδικασθέντα Αρχηγό, στα κεφάλια όλων ημών που δεν σκοπεύουμε να ξαναφήσουμε ούτε σπιθαμή γης σ’ αυτό το σινάφι.

Και μπορεί στην Ελλάδα να μην καίνε σταυρούς, όπως λέει το τραγούδι, καίνε όμως πυρσούς στις συγκεντρώσεις μίσους τους, καίνε τζαμιά, καίνε σπίτια μεταναστών, καίνε ελεύθερους κινηματικούς χώρους. Μήπως είναι οι ίδιοι;

Κώστας Ζαφειρόπουλος

No Time For Love Like Now - Michael Stipe & Big Red Machine

Η φωνή του frontman των REM με έχει συντροφεύσει τρεις δεκαετίες τώρα. Από το Drive, το Losing My Religion, το Ε-bow the letter με τα υπέροχα φωνητικά της Patti Smith μέχρι και σήμερα, σε μια χρονιά που δεν είχε πολλούς Shiny Happy People. Και κάπου εκεί, στο μέσο της πρώτης εαρινής καραντίνας, στο timeline μιας εφαρμογής έσκασε ο Michael Stipe να τραγούδα σχεδόν unplugged το demo "Νο time for love like now". Ο χρόνος έμοιαζε να έχει παγώσει και ένας τυπάκος, παλιός γνώριμος, έστελνε απομονωμένος στο σπίτι του στον υπόλοιπο κόσμο αυτά τα μελαγχολικά μα τόσο επίκαιρα στιχάκια. 

there’s no time for dancing

no time for undecideds

no time for love like now

 where did this all begin to change

the lockdown memories can’t sustain

this glistening, hanging free fall

Η παραγωγή του τραγουδιού είναι από τον Aaron Dessner των National, μέλος του indie folk προτζεκτ των Big Red Machine. Το φοβερό είναι πως οι στίχοι γράφτηκαν λίγους μήνες πριν από την πανδημία αλλά μοιάζουν απίθανα προφητικοί. 

Ηταν -για μένα- το καλύτερο σάουντρακ μιας εποχής που ακόμα δεν έχει τελειώσει. Η αναμονή μιας άλλης ζωής όσο παράλληλα ζούμε σε αυτόν τον «καινούργιο τόπο». 

whatever waiting means in this new place i am waiting for you

Λήδα Θωμάκου 

I Will Survive – Gloria Gaynor

Το τραγούδι μου για το 2020 είναι το I WILL SURVIVE της GLORIA GAYNOR, αν δεν κάνω λάθος πρωτοκυκλοφόρησε το 1978.

Ο λόγος που διαλέγω αυτό το τραγούδι είναι γιατί τα τελευταία 10 χρόνια ξυπνάω κάθε πρωί και μου λέω ότι θα ΕΠΙΒΙΩΣΩ, άρα το βασικό μήνυμα είναι ότι θα νικήσω όλα και όλους, και κυρίως τους φόβους μου.

Φέτος δε, το τραγούδι παίρνει και μια άλλη διάσταση. Σε σχέση με το ερωτικόν του θέματος βάλτε ως εραστή τον COVID 19, που ναι μεν έχει το «κλειδί» ακόμα αλλά δεν θα του περάσει...

Στράτος Ιωακείμ 

Το Σκουλαρίκι - Γιάννης Χαρούλης

Ένα πουλί απόδημο καθόταν στην πλατεία

Σε μια χώρα που την λένε Αδάλλε τα δικαιώματα των πολιτών καταστέλλονται άγρια στο όνομα μια «αόρατης» νόσου. Ένας λαός φοβισμένος έχει πάψει να αντιδρά, να είναι ελεύθερος...

Ένα «καλοταϊσμένο» κουτί, με χρώματα και ήχους, του επαναλαμβάνει μονότονα να επιδείξει «ατομική ευθύνη».

Σε μια χώρα που την λένε Αδάλλε λίγοι, αλλά γενναίοι, δίνουν καθημερινά μια άνιση μάχη κρατώντας ψηλά το φρόνημα, κοιτώντας έξω από το παράθυρο αυτό που οι άλλοι δεν βλέπουν. Συντηρούν τη φλόγα και το πάθος για έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς ανισότητες και αδικίες, χωρίς φραγμούς και καταπίεση.

Σε μια χώρα που την λένε Αδάλλε το γκρίζο δεν μπορεί παρά να είναι μόνο μια παρένθεση πριν την έλευση του γαλανού ουρανό, πριν τη ξαστεριά.

Καλή λευτεριά. 

Χρήστος Καλλιμάνης

Ode to Ganymede - Lowrider

Η δική μου επιλογή είναι ένα τραγούδι που με συνόδευσε πολύ αυτή τη μοναχική και σκοτεινή χρονιά. 

Γιατί όπου μπορείς να βρεις καθαρό ουρανό, σηκώνεις το βλέμμα ψηλά στα αστέρια και σκέφτεσαι επικά ταξίδια, στιγμές ελευθερίας και ουράνια σώματα να σε συνοδεύουν σε κάθε σου περιπέτεια.

Με την ελπίδα να πετάξουμε γρήγορα από πάνω μας τον βραχνά της απομόνωσης, της απαισιοδοξίας και της μοναξιάς. Να συναντηθούμε ξανά κάτω από ένα υπέρλαμπρο ουρανό, να αναπνεύσουμε και να βάλουμε ξανά σε κίνηση τα όνειρά μας.

Νίκος Καλτσάς 

Christmas (Baby Please Come Home) - Darlene Love

Κάτι, λοιπόν, για το τέλος του 2020, δηλαδή για ολόκληρη τη χρονιά, αφού τίποτα δεν άλλαξε. Μήνες τώρα, σαν έφηβοι υπό γονική απαγόρευση. «Οχι, δεν θα βγεις» σε συνεχές replay. Οι έξω εικόνες μέσα από ψηφιακές πλατφόρμες και -αν έχεις καλούς βαθμούς- χαρτζιλίκι (από τηλεργασία).

Το μήνυμα στο «A Christmas Gift for You» from Phil Spector, άλμπουμ του ’63, κωδικοποιημένο σε χριστουγεννιάτικα τραγούδια - για να μην καταλάβουν οι μεγάλοι. Είναι όλα εδώ: από το White Christmas μέχρι το Santa Claus Is Comin' to Town. Ο κύριος Σπέκτορ συμφωνεί μαζί σου ότι αυτές οι παλιές μελωδίες ηχούν σαν ένα ακόμη πρόσχημα για τον εγκλεισμό σου, γι’ αυτό και τις υπονομεύει με επιθετικά κρουστά, βαρύτονα σαξόφωνα και φωνές που ζητούν τα πάντα.

Στο 11ο track, η Νταρλίν Λαβ δεν σηκώνει αντιρρήσεις: Baby, please come home. Με άλλα λόγια, το πάρτι όπου το Jingle Bells θα το τραγουδάνε οι Sex Pistols, δεν μπορεί να αρχίσει χωρίς εσένα.

Δημήτρης Κανελλόπουλος 

WAP - Cardi B feat. Megan Thee Stallion 

Είδατε τελικά πως γίνεται ένα κομμάτι που κάποιοι θα θεωρούσαν ως και αστείο λόγω της θεματολογίας του και των στίχων του (και του βίντεο φυσικά), να είναι για πολύ κόσμο το τραγούδι της χρονιάς;  

To WAP της Cardi B με τη συμμετοχή της Megan Thee Stallion αποτελεί το τραγούδι του 2020 που θεωρώ πως είναι με διαφορά, για πολλούς λόγους, το τραγούδι της χρονιάς. «Imagine hundreds of years later people study our culture and they find this» έγραψε κάποιος αλλά μη δίνετε σημασία.

Η Megan Thee Stallion έβγαλε δίσκο φέτος, το ντεμπούτο της και είναι καλό. Αλλά, προσωπικά, περιμένω πώς και πώς το νέο, δεύτερο, άλμπουμ της Cardi B. Φαίνεται πως έχουμε πέσει σε αληθινή φλέβα. 

Αρχοντία Κάτσουρα

Τραγούδια επαναστατικά

Δυσκολεύτηκα πολύ να επιλέξω ένα τραγούδι για αυτήν τη χρονιά που δίχως άλλο θα αφήσει κάποιο σημάδι σε όλους μας. Στην αρχή αναζητούσα κάτι που να μπορεί να περιγράψει όλα όσα αισθάνθηκα -υπήρχαν και κάποιες στιγμές πραγματικά μαγικές ή όμορφες, κι ας τις επισκίασε η πανδημία και ό,τι αυτή έφερε μαζί της.

Κάνοντας την απαραίτητη έρευνα μέσα μου -πιστέψτε με καλύτερα να έψαχνα αλλού- κατέληξα σε μια λίστα κάπου δέκα τραγουδιών φιναλίστ. Τα οκτώ ήταν μάλλον πολύ σκοτεινά και αποφάσισα να τα απορρίψω. Αλλά τα εναπομείναντα δύο είχαν το ίδιο μεγάλο βάρος στη ζυγαριά μου -και οι φωνές που τα συνοδεύουν είναι τόσο ζεστές- που δεν μπορούσα να διαλέξω. Οπότε, σας τα χαρίζω με την ελπίδα να τα αγαπήσετε όσο κι εγώ.

Το πρώτο προέρχεται από την ταινία «Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας». Οι παραλληλισμοί είναι αυτοί που φαντάζεστε. Μιλάει για την αγάπη που αντέχει στις δυσκολίες -το βιβλίο του Μάρκες εκτυλισσόταν στη διάρκεια επιδημίας χολέρας- και με τα χρόνια ωριμάζει σαν το καλό κρασί. Και επειδή όταν τελειώσει όλο αυτό δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλοι θα αλλάξουμε, ας είναι να γίνουμε σοφότεροι και πιο γενναίοι.

Το δεύτερο είναι το «Μινόρε της Αυγής». Μέρες που είναι και με τους περιορισμούς που ζούμε, το βρίσκω πολύ επαναστατικό, όσο επαναστατικός μπορεί να είναι ο έρωτας. Και σας παρακαλώ πολύ, αν κάποιο ξημέρωμα, μέσα στην καραντίνα και παρά την απαγόρευση κυκλοφορίας, ακούσετε κάποιον να κάνει καντάδα με όποιο τραγούδι, δείξτε κατανόηση και μη φωνάξετε την αστυνομία. Θα είναι μια πράξη αντίστασης στη μαυρίλα των ημερών.

Γιάννης Καψάσκης

Seven - Taylor Swift

Ποιος από εμάς αλήθεια θα μπορέσει να κοιτάξει πέρα από την πανδημία και να αφήσει οτιδήποτε άλλο να καθορίσει τις επιλογές του, όσο ασήμαντη κι αν φαίνεται (δεν είναι) μια μουσική λίστα; 

Ας δοκιμάσουμε μια παράλληλη ανάγνωση λοιπόν. Το "Folklore", το πρώτο από τα 2 indie/folk albums που κυκλοφόρησε αιφνιδίως η Taylor Swift μέσα στο 2020, προφανώς και δεν ανακαλύπτει τον τροχό για εμάς ως ακροατές, είμαι βέβαιος όμως ότι για την ίδια θα είναι για πάντα μια αξέχαστη στιγμή. Η μεγάλη του αρετή είναι το ότι αποτέλεσε το όχημα ώστε να βγει από το κουκούλι της country-turned-pop starlet η ίδια και να ανακαλύψει μια ολοκαίνουρια πλευρά της. 

Προσωπικά, ελπίζω να μην την εγκαταλείψει σύντομα, επιδεικνύει έξοχες αρετές σε αυτό το υλικό, αλλά το σημαντικότερο είναι η σημειολογία μιας τέτοιας μεταστροφής, κάτι που όλοι έχουμε μέσα μας και ενδεχομένως φέτος να είναι πιο σημαντικό από ποτέ. Η βεβαιότητα ότι είμαστε ικανοί για περισσότερα από όσα έχουμε κάνει μέχρι στιγμής και δεδομένων των συνθηκών, θα παρέχουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας τη σωσίβια λέμβο από μια δύσκολη κατάσταση.

Γιάννης Κιμπουρόπουλος

Losing My Religion – R.E.M.

Ένα τραγούδι ως  διαχρονική πια μουσική-στιχουργική έκφραση της αμηχανίας μας μπροστά σε φαινόμενα και φάσεις της ζωής και της ιστορίας που ξεπερνούν εμάς και τις «στέρεες» πεποιθήσεις μας για τον κόσμο.

Δημήτρης Κουκλουμπέρης 

Questa è Roma 2008 - Amir Issaa

To soundtrack «Questa è Roma» της συναρπαστικής ιταλικής σειράς «Suburra: Blood on Rome» που παρακολούθησα το καλοκαίρι στο Netflix και η οποία βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα ήταν για μένα φέτος το τραγούδι του 2020.

Ένα τραγούδι της ιταλικής ραπ σκηνής μέσω του οποίου καταγγέλλονται οι συγκρούσεις εξουσίας, τα κυκλώματα διαφθοράς και η διαπλοκή πολιτικής εξουσίας-εκκλησίας.

Μια σειρά που «κολλάς» και ένα τραγούδι που θα ακούσεις πολλές φορές!

Χριστίνα Κοψίνη

The Way We Were  - Barbra Streisand

Απλώς, γιατί φοβάμαι ότι πολλά πια θα είναι μόνο memories.

Memories light the corners of my mind

Misty water-colored memories of the way we were

Scattered pictures of the smiles we left behind

Smiles we gave to one another for the way we were.

Can it be that it was all so simple then ?

Or has time rewritten every line ?

If we had the chance to do it all again, tell me, would we, could we ?

Memories may be beautiful and yet

What's too painful to remember we simply choose to forget

So it's the laughter we will remember

Whenever we remember the way we were.

The Way We Were

Memories light the corners of my mind

Misty water-colored memories of the way we were

Scattered pictures of the smiles we left behind

Smiles we gave to one another for the way we were.

Can it be that it was all so simple then ?

Or has time rewritten every line ?

If we had the chance to do it all again, tell me, would we, could we ?

Memories may be beautiful and yet

What's too painful to remember we simply choose to forget

So it's the laughter we will remember

Whenever we remember the way we were.

Λένα Κυριακίδη 

Εκδρομή – Αρλέτα 

Η χρονιά που πέρασε μας γέμισε πληγές και γυρίσαμε -αν φύγαμε- ποτέ στα βασικά: δίσκους, βιβλία, τόπους που μας ανέθρεψαν και μας συγκίνησαν. Η μουσική σωτήρια ξανά για ανθρώπους που πέρασαν μήνες από τη ζωή τους ή τις τελευταίες τους ώρες μέσα σε ένα σπίτι ή ένα δωμάτιο.

Προσωπικά αυτές τις μέρες συνηθίζω να ακούω τραγούδια από εκείνα που παίζουν ή μάλλον έπαιζαν τα ραδιόφωνα τη Μεγάλη Εβδομάδα. Όμως επιλέγω να ακούσουμε μαζί ένα τραγούδι γλυκό, τρυφερό και γενναιόδωρο, όπως οι υπάρξεις όσων χάσαμε και δεν θα ξεχάσουμε ποτέ, για τις εκδρομές που μας χάρισαν και θα τους τις χρωστάμε.

Ένα από τα πολλά αγαπημένα τραγούδια της Αρλέτας, που είχε ιδιαίτερη σημασία και για την ίδια, σε στίχους δικούς της και μουσική του Βαγγέλη Γεωργίου, από το τριάντα ετών άλμπουμ «Άσε τα κρυφά κρυμμένα».

Μιχαήλ-Άγγελος Κωνσταντόπουλος 

Ασφαλώς και δεν πρέπει - Σωκράτης Μάλαμας

Ο στίχος «ασφαλώς και δεν πρέπει να μας δούνε παρέα» που πρωτοτραγούδησε η Βίκυ Μοσχολιού απέκτησε καθημερινό και κυριολεκτικό νόημα μετά την επιβολή του lockdown και άλλων απαγορεύσεων για την προστασία της δημόσιας υγείας. Ακόμα και μια φιλική συνάντηση μερικών ατόμων σε σπίτια ή σε ένα πάρκο μπορεί να συνοδευτεί από πολύ αρνητικά σχόλια από τον κοινωνικό περίγυρο ή και την επέμβαση της αστυνομίας για συνάθροιση άνω των 4 ή των 9 λίγη σημασία έχει.

Σε αρκετούς άνδρες ο αναγκαστικός εγκλεισμός θύμισε στρατιωτική θητεία χωρίς να γνωρίζουν το «πόσες και σήμερα». Όπως και σε εκείνη τη φάση της ζωής μου έτσι και τώρα τα τραγούδια του Σωκράτη Μάλαμα ήταν για μένα μια πολύ καλή παρέα και παρηγοριά. Οι διαδικτυακές εμφανίσεις του Μάλαμα, ειδικά στο ανοιξιάτικο lockdown, ήταν από τις λίγες απολαύσεις που είχαν μείνει στη ροή μου στο facebook.

Το εξαιρετικό υλικό διασκευών και δικών του κομματιών σε επανηχογράφηση είναι διαθέσιμο στη σελίδα του καλλιτέχνη στο facebook και το κανάλι του στο Youtube.

Δώρα Λιαρμακοπούλου

I Saved the World Today - Eurythmics, Annie Lennox, Dave Stewart 

Κάποιος να σώσει τον κόσμο...

Αλίκη Μάτση 

Με την πρώτη σταγόνα της βροχής - Δημήτρης Ψαριανός 

Με την ευχή το 2021 να επανέλθουν τα καλοκαίρια κι οι χειμώνες μας και να ξαναγεμίσει η ζωή μας υγεία και φως!

Σωτήρης Μανιάτης

Έλα και ράγισε τον κόσμο μου - Βιολέτα Ίκαρη 

Ναι το ξέρω...

Για άλλα μιλάει προφανώς αυτό το ξεχωριστό για μένα κομμάτι (μουσική: Δημήτρης Γλέζος, στίχοι: Δημήτρης Κατσαμάς) με την υπέροχη φωνή της Βιολέτας Ίκαρη. Αλλά στη ζωή μας όλα είναι... έρωτας! (ξεπερασμένο;)

Νομίζω, λοιπόν, πως έπειτα από όλα όσα ζήσαμε και ζούμε μπορώ να το χρησιμοποιήσω και με έναν κάπως... διαφορετικό τρόπο. Ίσως, επιτέλους κάτι πρέπει να έρθει ή καλύτερα να φέρουμε και να... ραγίσει τον κόσμο μας.

Να σκύψουμε το κεφάλι, να πέσει η μάσκα που μας φόρεσε και να το πάμε από την αρχή... Να αφήσουμε ανοικτό πεδίο να ραγίσει ο κόσμος μας, να μη φοβηθούμε να... ραγίσουμε κι εμείς.

Να βγούμε από τις... φούσκες μας και να ξαναδούμε το αύριο αλλιώς.

Και η νέα χρονιά, το 2021, έστω και με έναν... λυγμό, σαν κι αυτό της φωνής της Βιολέτας Ίκαρη, να είναι η εκκίνηση για την επόμενη μέρα...

Τη δική μας...

Των παιδιών μας...

Των φίλων και δικών μας...

Των γύρω μας...

Για τις επιλογές μας δεν πρέπει να μετανιώνουμε.

Να μετανιώνουμε μόνο για όλα όσα δεν τολμήσαμε...

Καλές γιορτές λοιπόν...

Καλή Χρονιά...

Καλή τύχη...

Υγεία, Χαμόγελα και Αισιοδοξία...

Και να είστε σίγουρες και σίγουροι ότι...

...Τα καλύτερα έπονται!

Μυρτώ Μήτραινα

Το κύμα – Κωνσταντίνος Βήτα

Υπάρχουν τραγούδια που σημαδεύουν μια συγκεκριμένη στιγμή, ένα γεγονός  ή ανθρώπους. 

Αυτή τη χρονιά είχαμε την ευκαιρία να συνδεθούμε με πολλές μουσικές και ήχους μέσα σε πρωτόγνωρες συνθήκες. 

Γι’ αυτή τη χρονιά όμως που ήταν τόσο διαφορετική και μας έφερε αντιμέτωπους με νέες καταστάσεις και συναισθήματα επιστρέφω ξανά σ’ αυτόν τον ήχο του κύματος. 

Μακριά από τα συνεχή και αυξανόμενα «κύματα» που ακούμε όλον αυτόν τον καιρό ας πάρουμε μια βαθιά ανάσα και ας ακούσουμε το κύμα  που πολλοί δεν κατάφεραν να ακούσουν και να αγγίξουν στις όμορφες παραλίες, αλλά τόλμησαν να ονειρευτούν, να ζωγραφίσουν, να τραγουδήσουν, να αφηγηθούν. 

Πίσω στο 2002 -που λίγο να αλλάξεις τους αριθμούς μας φέρνει στο σήμερα- από το άλμπουμ του Κωνσταντίνου Βήτα «Για σένα με αγάπη». 

Για όλους με αγάπη και μια Καλή Χρονιά!

Νόρα Ράλλη

The Light Will Stay On – The Walkabouts

Ένα συγκρότημα από το Σιάτλ -που και αυτό έχει τη σημασία του-, οι Walkabouts, έγιναν γνωστοί κυρίως στις αρχές της δεκαετίας του '90 όταν και ξεκίνησαν και ιδιαίτερα δημοφιλείς και αγαπητοί σε χώρες που δεν ξέρω καν αν ήξεραν πού είναι στο χάρτη, όπως η Ελλάδα.

Το συγκεκριμένο τραγούδι ακόμα παίζεται από κάποια ραδιόφωνα και οι περισσότεροι ακόμα το θυμούνται - αναφέρομαι στη χώρα μας φυσικά. Προσωπικά το ξαναθυμήθηκα, όταν προς το τέλος του χρόνου (που εν τέλει φαντάζει πραγματικά ως «το τέλος του χρόνου»!) βρέθηκα στο κέντρο της Αθήνας και παρατηρούσα τις διακρίσεις και τις αντιφάσεις μιας γιορτοστολισμένης πόλης από τη μια, στην οποία πολλοί κάτοικοί της ζουν σαν να έχει «παγώσει» ο χρόνος. Και ζουν μια ζωή διόλου γιορτοστολισμένη. (Και μόνο λίγοι δεν είναι όσοι κάπως έτσι επιβιώνουν.)

Θυμήθηκα λοιπόν τους στίχους των Walkabouts που περιγράφουν ακριβώς αυτή την κατάσταση (ίσως γιατί και το Σιάτλ ακόμα έως σήμερα, πόσο μάλλον 30 χρόνια πριν, δεν διέφερε και πολύ από την Αθήνα του σήμερα), αν και με μια νότα αισιοδοξίας:

«And long after we're gone

The light will stay on

The light will stay on

And long after we're safe

The lights will not fade

The lights will not fade»

Με αφορμή μάλιστα το συγκεκριμένο τραγούδι και το πού και πώς το ανέσυρα στη μνήμη μου, έγραψα και ένα από τα τελευταία χρονογραφήματα του 2020 για την «Εφ.Συν.» μας. Ισως όχι με τόσο αισιόδοξο φινάλε όπως του τραγουδιού, γι' αυτό η συνταγή του γιατρού γράφει, όποιος το διαβάσει ας ακούσει και το κομμάτι μετά, να 'ρθει στα ίσα του.

Γεωργία Σάκκουλα

New Year's Day - U2

Το συγκεκριμένο τραγούδι συνηθίζω να το ακούω πάντα τέτοια ημέρα τα τελευταία χρόνια. Φέτος ο στίχος «I will be with you again» μου φαίνεται πιο σημαντικός από ποτέ.

Όπου «εσύ» οικογένεια, φίλοι, συνάδελφοι και όλοι όσοι μας λείπουν αυτή τη χρονιά που μας ανάγκασε να ζούμε σε συνθήκες απομόνωσης. Ας πάει και ας μην ξανάρθει λοιπόν! Και αν δεν αλλάξουν όλα απόψε, όπως λέει και το τραγούδι, θα αλλάξουν σύντομα ελπίζω. Καλή χρονιά σε όλους.

Δώρα Σελλά

Αγκαλιά - Nalyssa Green

Τη μέρα που...  χτύπησε το κουδούνι σηματοδοτώντας το τέλος της καραντίνας επέλεξε η Nalyssa Green -καθόλου τυχαία φαντάζομαι- να δώσει στη δημοσιότητα ένα νέο τραγούδι της, στο οποίο περικλείονται όλα τα συναισθήματα που βιώσαμε κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού μας και εστιάζει σε ό,τι μας έλειψε περισσότερο: στην αγκαλιά.

Το τραγουδάει χωρίς να πάρει ανάσα, για να προλάβει να πει όλα όσα νιώθει, σαν να φοβάται ότι ο χρόνος μπορεί να σταματήσει ξανά....

Αυτά έγραφα τον Μάιο, όταν είχα επιλέξει το συγκεκριμένο κομμάτι ως Τραγούδι της Ημέρας, και είναι ευνόητο γιατί το επιλέγω και ως το τραγούδι στο οποίο αποτυπώνεται το 2020 για μένα.

Καλή χρονιά να έχουμε και να είμαστε υγιείς, για να μπορούμε ν' αγκαλιαστούμε ξανά σαν να μην υπάρχει αύριο...

Άρτεμις Σπηλιώτη

Θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν – Θέμης Ανδρεάδης

Δεν χρειάστηκε να το σκεφτώ ιδιαίτερα. Καταστρώνω απόδραση από την πανδημία και όσα συμβαίνουν με άλλοθι την αντιμετώπιση της υγειονομικής και οικονομικής κρίσης. Θέλω να πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν και όποιος θέλει ακολουθεί.

Λυκούργος Τετράδης

Cape Flats - Enrico Crivellaro 

Το '15 ψάχνοντας στο YouTube έπεσα κατά τύχη πάνω σ' αυτό το «διαμαντάκι».

Από τότε η συμμετοχή του σε λίστες αγαπημένων είναι δεδομένη. Χαλάρωση, περισυλλογή, μοναξιά είναι μερικές μόνο από τις καταστάσεις που έχει θέση σαν μουσική συνοδεία.

Σε σχέση με τη λίστα που ετοιμάζετε, το συναίσθημα που μου προκάλεσε ακούγοντάς το για πολλοστή φορά είναι -αν μπορέσω να το περιγράψω σωστά- μια μελαγχολία από την έλλειψη αυτού του "buzz" που ένιωθα μπαίνοντας στην εφημερίδα. Μου λείπει η γεμάτη εφημερίδα δηλαδή. 

Κι όταν τελειώσει όλο αυτό, να μαζωχτούμε κάπου όλοι μαζί, να γίνουμε «λιώμα» και να ξαναγαπηθούμε.

Καλές γιορτές!

Αφροδίτη Τζιαντζή

N.I.B. – Black Sabbath

Στα δύσκολα επιστρέφεις στα βασικά. Τόνι Αιόμι, Μπιλ Γουάρντ, Γκίζερ Μπάτλερ, Οζι Οζμπορν. «Τέσσερις τριπαρισμένοι οικοδόμοι που σε προσκαλούν να φας ποντικο-σαλάτα». Στα αγγλικά ακούγεται ακόμα πιο πικρόχολο: ''Four brickies on acid inviting you to  eat rat salad''. Η κριτική κατακρεούργησε τα πρώτα άλμπουμ των Black Sabbath, θεωρώντας τους άξεστους, κακόηχους, ταξικά υποδεέστερους - και ήταν. Πολύ φτωχοί για να είναι κουλ, όχι αρκετά όμορφοι για να αρέσουν στα κορίτσια, oι σκινάδες τους κυνηγούσαν να τους δείρουν και οι χίπιδες δεν ήθελαν να τους ξέρουν. 

Κι όμως, όταν ο Αιόμι κούρδισε την κιθάρα του τέσσερα ημιτόνια χαμηλότερα -κάτι που δεν θα συμβεί μέχρι το τρίτο τους άλμπουμ-, όταν ο Μπάτλερ άνοιγε τα τραγούδια τους με αυτό το δαιμόνιο μπάσο που σε χτυπάει στο στομάχι, όταν ο ντράμερ άφηνε τους συντρόφους του να του βάζουν φωτιά στη γενειάδα και όταν ο Οζι ήταν απλά ο Οζι, γεννήθηκε ένας ήχος που θα καθόριζε γενιές μουσικών για πολλές δεκαετίες αργότερα. Το 2020 ήταν μια χρονιά που χωρίς τρία-τέσσερα βασικά πράγματα δεν θα έβγαινε. Οι Sabbath ήταν ένα από αυτά.