Οταν διάβασα το άρθρο του Γιώργου Σταματόπουλου («Εφ.Συν.», Τρίτη 13 Αυγούστου 2024) με τίτλο «Σχολείο-κόσμημα, έρημο κι ανεκμετάλλευτο» στην ορεινή Κορινθία (περιοχή Στυμφαλίας του Δήμου Σικυωνίων) και βλέποντας την εικόνα του κτιρίου, η σκέψη μου πήγε αμέσως (ταίριαζε και η φωτογραφία γι’ αυτό) σε ένα άλλο σχολείο, πετρόκτιστο και αυτό, του 1925, στο Ελληνικό (Λοζέτσι) Ιωαννίνων, το οποίο λειτουργούσε ως Δημοτικό Σχολείο με δαπάνες του ευεργέτη Νικόλαου Μαντελόπουλου.
Αυτό που έγινε σε αυτό το επιβλητικό οικοδόμημα, στους εσωτερικούς χώρους, στον περιβάλλοντα χώρο, αλλά και σε όλο το χωριό είναι μοναδικό όχι μόνο για την Ηπειρο, αλλά ευρύτερα για τη χώρα μας και ίσως έχει και παγκόσμια πρωτοτυπία.
Το σχολείο, το 2009, μετατράπηκε σε Μουσείο Γλυπτικής, με πρωτοβουλία του συντοπίτη καθηγητή Γλυπτικής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών Θεόδωρου Παπαγιάννη. Σε συνεργασία με τον Δήμο Βορείων Τζουμέρκων, στον οποίο υπάγεται και το Ελληνικό, διαμορφώθηκαν οι εσωτερικοί του χώροι και στεγάζουν έργα που έχουν ως θέμα τους: προτομές ευεργετών και εκθέματα για την ευεργεσία, το ψωμί, τη μάθηση, την ξενιτιά και άλλα τα οποία, όπως αναφέρει ο ίδιος ο καλλιτέχνης, είναι αφιερωμένα στους ταπεινούς της ζωής, τους αγρότες και κτηνοτρόφους, τους μαστόρους και την Ηπειρώτισσα Μάνα. Ο Θεόδωρος Παπαγιάννης θα πει γι’ αυτή του την πρωτοβουλία:
«Θα μπορούσα να προσφέρω αυτά τα έργα σ’ ένα πιο κεντρικό μουσείο στην Αθήνα ή τα Γιάννενα ή οπουδήποτε αλλού. Πιστεύω όμως ότι ο καλύτερος χώρος είναι το σχολείο του χωριού μας. Γιατί τα έργα που εκθέτουμε αφορούν άμεσα αυτόν τον τόπο. Τα δημιούργησαν οι μνήμες που με σημάδεψαν και με συνοδεύουν σ’ όλη μου τη ζωή. Εγιναν από βιώματα δυνατά, που έδωσαν τροφή στη δημιουργικότητά μου». Στην αυλή των 7 στρεμμάτων εκτίθενται μεγάλα έργα από διάφορα υλικά, που δημιουργούνται κάθε καλοκαίρι στα Συμπόσια Γλυπτικής. Ηδη αυτό το καλοκαίρι διεξήχθη και το 14ο Συμπόσιο Γλυπτικής, το οποίο περιλαμβάνει πάντα και ευρύτερες πολιτιστικές και άλλες εκδηλώσεις.
Παράλληλα οι καλλιτέχνες δημιουργούν μια διαδρομή με γλυπτά, μήκους έξι χιλιομέτρων, από την είσοδο του χωριού ώς το ιστορικό Μοναστήρι της Τσούκας!
Το μουσείο ονομάζεται Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης «Θεόδωρος Παπαγιάννης» και συνεργάζεται με το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Επίσης έχει δημιουργηθεί και Ομιλος Φίλων του Μουσείου, ο οποίος το προβάλλει με κάθε τρόπο.
Το Ελληνικό απέχει 20 χλμ. από τα Γιάννενα, απ’ όπου οργανώνονται επισκέψεις όσων επιθυμούν να δουν από κοντά αυτό το… γλυπτικό θαύμα!
Να, λοιπόν, που από το τοπικό φτάνουμε στο γενικό. Οταν υπάρχει αγάπη για τον γενέθλιο τόπο, όταν οι ρίζες μας δεν ξεθωριάζουν στο πέρασμα του χρόνου, τότε μπορούν να εξελιχθούν δράσεις που εμπνέουν, συγκινούν, τέρπουν και τελικά δίνουν νόημα στις μικρές πατρίδες μας.
Βεβαίως, στην ορεινή Κορινθία δεν υπάρχει Θεόδωρος Παπαγιάννης. Υπάρχει όμως ο τόπος, οι άνθρωποί του, η κορινθιακή Διασπορά, που μπορεί να αξιοποιήσει το σχολείο-κόσμημα με πολλούς τρόπους. Αρκεί να υπάρχει η έγνοια, το μεράκι και η αγάπη για ό,τι κληροδοτήσαμε κι αυτό να το πάμε από γενιά σε γενιά ακόμη παραπέρα.
Το Ελληνικό Ιωαννίνων δείχνει τον δρόμο!
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας