Η Ελληνική Κοινότητα Παρισίων και περιχώρων, που στεγάζεται στο «Ελληνικό Σπίτι» στο Παρίσι, παρουσιάζει τη νέα ατομική έκθεση του χαράκτη Χριστόφορου Κατσαδιώτη, από την Πέμπτη, 8 Ιουνίου.
Ο Χρ. Κατσαδιώτης επιλέγει για αυτή την έκθεση μια σειρά χαρακτικών έργων του, από την πρώτη του ατομική στον Χώρο Τέχνης «24» ως την τελευταία του ατομική στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη. Πρόκειται για ασπρόμαυρα και πολύχρωμα μικρά ως μεγάλων διαστάσεων έργα, τα οποία τον εμπνέουν και για μια σειρά μικρού μήκους ταινίες κινουμένων σχεδίων. Πρόκειται για «Το θέατρο της Χαρακτικής», «Το μεταμεσονύχτιο καρουζέλ της χαρακτικής» και «Την Τηλεόραση της χαρακτικής».
Ο τομέας της χαρακτικής με τον οποίο ασχολείται ο Κατσαδιώτης είναι η οξυγραφία (Eau-forte), δηλαδή η γραφή με οξέα πάνω σε μεταλλική μήτρα. Στη συνέχεια, τα έργα τυπώνονται στο χαρτί μέσω της πρέσας. Ακολουθώντας αυστηρά τις παραδοσιακές τεχνικές της οξυγραφίας, οι ρίζες της οποίας ξεκινούν από τον Μεσαίωνα, δημιουργεί έργα με τη δική του αισθητική ματιά, έργα που αναδύουν ονειρικές καταστάσεις με ανθρωπόμορφα ζώα και ζωόμορφους ανθρώπους, επιλέγοντας ωστόσο, για να γαληνέψουν, μια απαλή, σχεδόν παιδική χρωματική παλέτα.
Ο καλλιτέχνης που ζει στην Γαλλία και την Ελλάδα έχει κάνει αλλες δύο ατομικές εκθέσεις στο Παρίσι, στο Μουσείο Brut art, Halle Sant Pierre και στην γκαλερί De l΄Angle ενώ συνεργάστηκε με τα θέατρα Eurydice, Zérο και Théâtre du Cristal (2015) τα οποία χρησιμοποίησαν χαρακτικά του έργα για την προβολή των παραστάσεων τους.
Η Ιστορικός τέχνης Ελισάβετ Πλέσσα σημειώνει μεταξύ άλλων για το ανιμέισον «Το θέατρο της χαρακτικής»: «...Ο Κατσαδιώτης σκηνοθετεί αυτό τον θίασο μιας προσωπικής δυστοπικής μυθολογίας με έκδηλες τις αναφορές στον απόλυτο χαρακτήρα του ιαπωνικού θεάτρου, στην ανατρεπτική οξύτητα του Dada, στον κυνισμό των σύγχρονων κόμικς, στο μεταλλασσόμενο σχέδιο του William Kentridge, στη μυστηριακή ατμόσφαιρα του Μαύρου Θεάτρου της Πράγας, στον θάνατο που διαπερνά όλο το θέατρο του Tadeusz Kantor. Οι πρωταγωνιστές του προέρχονται από τον κόσμο της χαρακτικής του, που ήδη φέρει έντονη τη θεατρικότητα, με τις συνθέσεις πάνω στο κενό φόντο να θυμίζουν μακέτες σκηνικών. Μορφές γνωστές μας από υπάρχοντα τυπώματά του εμφανίζονται στο τωρινό ανιμέισον, σε διαφορετικές εικαστικές συνθέσεις από εκείνες στις οποίες γεννήθηκαν αρχικά, υποδεικνύοντας διαφορετικούς τρόπους θέασής τους».
