Και όμως, η Λίνα Μενδώνη κατέρριψε το ρεκόρ του… Φιλέα Φογκ UPD

Το έχουμε επισημάνει, ήδη, πολλές φορές, έχοντας αναρωτηθεί και για το κατά πόσον είναι θεμιτό: από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Πολιτισμού, ούτε η υπουργός Λίνα Μενδώνη, ούτε ο υφυπουργός, αρμόδιος για θέματα Σύγχρονου Πολιτισμού Νικόλας Γιατρομανωλάκης είναι υποψήφιοι στις εκλογές. Πράγμα που σημαίνει ότι ούτε εαυτόν ούτε την πολιτιστική τους πολιτική θέτουν στην κρίση των ψηφοφόρων της Ν.Δ.

Η κ. Μενδώνη, βέβαια, όσο δημοσιεύονταν οι δημοσκοπήσεις κατάταξης των υπουργών, βάση δημοφιλίας και αξιολόγησης του έργου τους, βρισκόταν σταθερά στον πάτο (και στην τελευταία ανάλογη δημοσκόπηση δεν βρισκόταν πουθενά, ούτε στον πάτο δηλαδή, αν θυμάμαι καλά).

Ο κ. Γιατρομανωλάκης πάλι, καθ' ύλην αρμόδιος για τον τομέα που κακοπέρασε όσο κανένας, άλλος αρθρογραφεί το τελευταίο διάστημα με ζέση τέτοια, που θα ευχόμασταν να είχε επιδείξει το προηγούμενο διάστημα, έμπρακτα και στον σύγχρονο πολιτισμό. Πιο πρόσφατα, μάλιστα, παρουσίασε ορισμένες στατιστικές για τον σύγχρονο πολιτισμό την τελευταία τετραετία, πληροφορώντας μας: «Διαλύω 10 μύθους, που θα μπορούσαν να είναι και 20. Προτιμώ να μιλήσουν τα στοιχεία αντί να γράψω σεντόνια. ΥΓ. Ανυπομονώ για τα σχόλια “ναι, αλλά το ΠΔ” και την επιχειρηματολογία τύπου Μακελειό». 

Τις είδαμε τις στατιστικές. «Ευημερούν οι αριθμοί και δυστυχούν οι άνθρωποι», όπως έλεγε ο Γεώργιος Παπανδρέου και όπως θα διαβεβαίωναν τον υφυπουργό, στοιχηματίζω, πολλοί εργαζόμενοι στον πολιτισμό. Και καλλιτέχνες επίσης, που φαντάζομαι ότι έχουν το δικαίωμα να αντιδρούν τεκμηριωμένα ενάντια στο Προεδρικό Διάταγμα, χωρίς να θεωρούνται θιασώτες της γλώσσας του «Μακελειού». Όπως κι εμείς άλλωστε. Αν ο κ. Γιατρομανωλάκλης έχει δυσανεξία στην κριτική, τότε προφανώς δεν κάνει για πολιτικός. Ίσως γι' αυτό εξαιρέθηκε από τις προεκλογικές λίστες της Ν.Δ. -παρότι πηγές επιμένουν ότι ο ίδιος το επιθυμούσε.

Η προϊστάμενή του πάλι υπουργός, παρότι εξωκοινοβουλευτική επιλογή του πρωθυπουργού την προηγούμενη 4ετία, παρότι κατ' εξοχήν το πρόσωπο που εφάρμοσε την «πολιτιστική» πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη και του περιβάλλοντός του, δεν επιθυμούσε (ή και απέφυγε) να τεθεί στην κρίση των πολιτών. Το είχε δηλώσει εγκαίρως σε πολλές της συνεντεύξεις.

Η απουσία της από τα ψηφοδέλτια δεν την εμπόδισε βέβαια να επιδοθεί Απρίλιο και Μάιο σε κανονική προεκλογική εκστρατεία σε όλες τις Περιφέρειες της χώρας, εξαγγέλλοντας μέσα σε 49 ημέρες:

• 8 νέα μουσεία: Επιγραφικό στο Άργος, «Καρόλου Κουν» στην Πλάκα, «Οδυσσέα Ελύτη» στην Πλάκα, Νεότερου Ελληνικού Πολιτισμού στο Βρυσάκι, Αρχαιολογικό στη Λευκάδα, Αρχαιολογικό στις Αρχάνες, Αρχαιολογικό στις Σέρρες, Αρχαιολογικό στη Μεσσήνη
• 5 αποδόσεις (πολύ) προσεχώς έργων που έχουν ξεκινήσει: Οικία Αδάμ στην Ελευσίνα, Αρχαιολογικό Μουσείο Άργους, Αρχαιολογικό Μουσείο Αγίου Νικολάου, Αρχαιολογικό Μουσείο Μεσσαράς, Τύμβος Καστά-Αμφίπολη. Για το τελευταίο, δεν σχολιάζω. Τα έχει γράψει αναλυτικά πάμπολλες φορές στην «Εφ.Συν.» ο Απόστολος Λυκεσάς και πιο πρόσφατα, στις 13 Απριλίου («Προεκλογικές ασκήσεις κατευνασμού και υπομονής») και στις 19 Απριλίου («Σύγκρουση πάνω στην τέφρα του Τύμβου Καστά»).
• 16 αποκαταστάσεις-αναβαθμίσεις-αναδείξεις: Κάστρο Κιάφας στο Σούλι, σύνδεση των μινωικών ανακτόρων με τη δημιουργία εμβληματικής πολιτιστικής διαδρομής, έργα πρόσβασης, με ανελκυστήρα πλαγιάς για ΑμεΑ και εμποδιζόμενα άτομα στο Δικταίο Αντρο, αναβάθμιση του Προπαρασκευαστικού και Επαγγελματικού Σχολείου Καλών Τεχνών Πανόρμου Τήνου, συντήρηση - εκθεσιακή αναβάθμιση του Μουσείου Γιαννούλη Χαλεπά, αναβάθμιση του Συνεδριακού Κέντρου του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών, αποκατάσταση του Τεμένους Χαμζά Μπέη (Αλκαζάρ), το μαυσωλείο στο πρώην βασιλικό κτήμα Τατοΐου, το «Ασκληπιείο» των Τρικάλων, το Κάστρο Ακροκορίνθου, το Κάστρο Ζακύνθου, ανάδειξη της Μεσαιωνικής πόλης της Ρόδου, αναβάθμιση του κτιρίου του Ιδρύματος Μελίνας Μερκούρη, επανεκκίνηση της πλήρους λειτουργίας του Μεγάρου Μουσικής Κομοτηνής, αποκατάσταση του ιστορικού κτηρίου του Ελληνικού Ωδείου, ανάδειξη Ταφικού Μνημείου Ερμιόνης
• 4 νέες δομές-φορείς: Δομή κατάρτισης στην υφαντική, κεραμική και ξυλοτεχνία στο ιστορικό βιομηχανικό συγκρότημα του Τζίβρε στο Σουφλί (μία εκ των 19 τέτοιων δομών που, προσανατολισμένες σε υφαντική, κεραμική και ξυλοτεχνία έχουν συνολικά εξαγγελθεί σε όλη την Ελλάδα), Αρχείο Χορού (της ΚΣΟΤ εγκατεστημένο στο ιστορικό, αλλά προσώρας ερειπωμένο κτήριο του Ελληνικού Ωδείου, όταν αυτό αναστηλωθεί), εργαστήριο κεραμικής «Μορφολογικό Κέντρο Αθηνών» της Ελένης Βερναδάκη, αλλά πλέον με την πλήρη εποπτεία του ΥΠΠΟΑ, σταθμός πολυμέσων του ψηφιακού προγράμματος «myEleusis», Αρχείο Θεάτρου Τέχνης.

Επίσης το διάστημα αυτό, η Υπουργός πραγματοποίησε και 

• 4 εγκαίνια: Σε ισάριθμα Αρχαιολογικά Μουσεία σε δύο εκ των οποίων (Μεσσαράς και Αγίου Νικολάου) οι εργασίες δεν έχουν ολοκληρωθεί και έχουν μέλλον και σ' ένα (Ξενοκράτειο Άρτας), στο οποίο επειδή οι εργασίες είχαν ολοκληρωθεί προ διετίας, είχαν πρωτογίνει εγκαίνια, τότε. Το τέταρτο είναι το Αρχαιολογικό Μουσείο της Κύθνου.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλα αυτά τα εξαγγελθέντα, με χρηματοδοτήσεις, είτε ενταγμένες στο Ταμείο Ανάκαμψης, είτε σε ΕΣΠΑ, είτε στα κονδύλια του ΥΠΠΟ, είτε με τη συμβολή ιδιωτών χορηγών, είναι και απαραίτητα και πολύτιμα. Για αρκετά βέβαια από αυτά (όπως π.χ. για τη Μεσαιωνική Πόλη της Ρόδου) οι γνωρίζοντες εκφράζουν τεράστια ανησυχία ως προς το τι εννοεί η κ. Μενδώνη όταν μιλά για «αξιοποίηση». Άλλοι πάλι απορούν πώς εξαγγέλλει τόσα επιπλέον αρχαιολογικά μουσεία η ίδια υπουργός που μετέτρεψε τα πέντε εμβληματικά της χώρας σε ΝΠΔΔ και όρισε διοικήσεις «αρεστές» στην ίδια και στην κυβέρνηση. Θα μου πεις τόσα μουσεία, τόσες διοικήσεις, τόσοι διορισμοί. Σωστά. 

Μακάρι, τέλος πάντων, τουλάχιστον τα έργα να γίνουν και να γίνουν σωστά και με γνώμονα πραγματικά τον Πολιτισμό και το καλό του κάθε τόπου. Αλλά επιτρέψτε μας να σκεφτούμε πώς τόσες εξαγγελίες, με τόσο σφιχτά χρονοδιαγράμματα, «συμπτωματικά» ενάμιση μήνα πριν από τις εκλογές μάλιστα, φέρνουν κάπως σε τεχνική… Μαυρογιαλούρου. Αν διαψευστούμε, εδώ είμαστε να το ομολογήσουμε και ν' απολογηθούμε στον τότε υπουργό Πολιτισμού. 

Ας ευχηθούμε αυτός ο τελευταίος να είναι κάποιος πρόθυμος όχι μόνο να εξυπηρετεί «οράματα» της κυβέρνησης ή ακόμα και του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος (βλέπε ΕΑΜ), αλλά και να θέτει εαυτόν στην κρίση των πολιτών. Όπως και να το κάνουμε είναι πιο δημοκρατικό.