Ονειρικό (ή εφιαλτικό;) ανθρωποκυνηγητό

Πριν καλά καλά σηκωθεί η αυλαία καταλάβαινες ότι το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών ζει ξανά μεγάλες δόξες. Στα ταμεία, σε πηγαδάκια αλλά και στις εισόδους της Βασ. Σοφίας, κοινό όλων των ηλικιών αναζητούσε την τύχη του διεκδικώντας έστω και στο παρά πέντε ένα εισιτήριο από ακύρωση που θα του χάριζε την τελευταία στιγμή την είσοδο στο «Ink».

Στην πλατεία της αίθουσας Αλεξάνδρα Τριάντη σύσσωμη η καλλιτεχνική -και όχι μόνο- Αθήνα περίμενε για να ξεκινήσει μια από τις πλέον πολυαναμενόμενες παραστάσεις της χρονιάς. Ενώ, πίσω από τη σκηνή τα μπεκ είχαν ήδη ανοίξει κάνοντας μούσκεμα το σκηνικό αλλά και τον Δημήτρη Παπαϊωάννου, που όταν πια μας αποκαλύφθηκε ήταν βρεγμένος ώς το κόκαλο.

Ντυμένος στα μαύρα και μόνος στη σκηνή ήταν ο φύλακας ενός σκοτεινού, κατακλυσμιαίου σύμπαντος που πασχίζει να διατηρήσει την τάξη, ισορροπώντας πάνω σε μια διαρκή ευθραυστότητα. Ρύθμιζε τους πίδακες του νερού που πλημμύριζε το σκηνικό, πετούσε νερό ανεβοκατεβάζοντας την ένταση, γέμιζε κι άδειαζε μια γυάλινη μπάλα, έκανε επίδειξη των δυνάμεών του χτυπώντας στα βράχια ένα χταπόδι. Μέχρι που το χταπόδι δεν ήταν ο ισχυρότερος αντίπαλος. Μέχρι που δέχτηκε τη μεγαλύτερη απειλή από την ομορφιά, τα νιάτα, την ορμή ενός απρόσμενου επισκέπτη.

Η εισβολή του επισκέπτη από τα έγκατα της γης αναστάτωσε τη μοναχική του ύπαρξη, φέρνοντάς τον αντιμέτωπο με την τρυφερότητα και την οδύνη, τα ζωώδη ένστικτά του, ακόμη και με τη βαναυσότητα.

Σαν μια αδιευκρίνιστη μορφή ζωής, ο ολόγυμνος «εισβολέας» δραπέτευσε από τα έγκατα, βγήκε στην επιφάνεια σιγά σιγά σαν να ξερίζωνε το σκηνικό και σαν ανθρώπινη λάβα από την οποία δεν μπορείς να προστατευτείς δημιούργησε ρωγμές στον σκοτεινό κόσμο και τη μοναξιά του μαυροφορεμένου άντρα. Σαν να ήθελε να εισχωρήσει και να συνθλίψει τις βεβαιότητες της ζωής του. Και αυτός ο αγαλμάτινος Σούκα Χορν, τι πλάσμα. Και τι δώρο από τον Δημήτρη Παπαϊωάννου να του φτιάχνει έναν τόσο σπουδαίο ρόλο!

Το ντουέτο του γυμνού επισκέπτη με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου εξελίχθηκε σύντομα σε μονομαχία που έθεσε σε δοκιμασία τα όρια της πραγματικότητας μέσα από τα φίλτρα της επιστημονικής φαντασίας και της φρίκης, της σφοδρής ερωτικής επιθυμίας αλλά και του αδυσώπητου χρόνου.

Το αποτέλεσμα είναι μια καθηλωτική καταδίωξη, ένα ονειρικό (ή μήπως εφιαλτικό;) κυνηγητό μεταξύ δύο θηρίων, μια αέναη μάχη για το ποιος θα πιάσει ποιον και ποιος θα γλιτώσει, ποιος θα δραπετεύσει και ποιος θα αντισταθεί, ποιος θα υποκύψει και ποιος θα το απολαύσει.

Η επίμονη ενασχόληση του Δημήτρη Παπαϊωάννου με το «Ink» κατά τη διάρκεια της πανδημίας αλλά και η εντατική αναμόχλευση των υλικών με τα οποία συνήθως δουλεύει δημιούργησαν μια πολύ προσωπική παράσταση (ποια δουλειά του όμως δεν είναι προσωπική;) από την οποία παρήλασαν οι εικαστικές του αναφορές, οι αγωνίες σχετικά με τον χρόνο, η αγάπη για το υγρό στοιχείο, η αποθέωση της ομορφιάς, οι κινηματογραφικές αναφορές (όπως αυτή στον Στάνλεϊ Κιούμπρικ, κυρίως στο σημείο εκείνο που παρέπεμπε στην έναρξη της «Οδύσσειας του Διαστήματος»).

Κορυφαία στιγμή της παράστασης, η πορεία προς το φινάλε όπου οι δυο τους αναλαμβάνοντας τους ρόλους του θηριοδαμαστή και του άγριου ζώου θα δημιουργήσουν ανθρώπινους πίνακες για να αποτυπώσουν την ανθρώπινη φύση, τη γέννηση, τη μεταμόρφωση, τις διαψεύσεις κι οφθαλμαπάτες, τα πρωτόγονα ένστικτα και τον άνθρωπο που σαν άγριο ζώο κυνηγά το θήραμα αλλά στο τέλος ίσως κατασπαράσσει τελικά τον εαυτό του και τη ζωή του.

Ενα έργο για δύο λέει ο Δημήτρης Παπαϊωάννου ότι είναι το «Ink». Ενα έργο για όλους, θα λέγαμε εμείς. Για εκείνους που ταυτίστηκαν με το πρωτόγονο και διαχρονικό ερωτικό κυνήγι και αναγνώρισαν τον εαυτό τους στον τρόπο που προσπαθούμε όλοι να δραπετεύσουμε από το ίδιο μας το υποσυνείδητο. Για το αμήχανο κοινό του Μεγάρου (αναπόφευκτα ο κάθε χώρος έχει τους δικούς του θαμώνες...) που ίσως δεν ήξερε με τι θα αναμετρηθεί.

Αλλά και για τους πιο σκεπτικούς-groupies του Παπαϊωάννου που μαθημένοι στον «ηλεκτρισμό» του κορυφαίου εικονοπλάστη είδαν στη νέα του αυτή δουλειά επαναλήψεις, αστοχίες στον ρυθμό και στα υλικά, προβλήματα στον τρόπο που το συναίσθημα έφτανε στην πλατεία. Ομως, έτσι είναι το μελάνι: δεν τους βάφει όλους με τον ίδιο τρόπο...

Iσως πάλι η πιο συγκινητική επιβράβευση να μην ήρθε στην πρεμιέρα αλλά στην παράσταση του Σαββάτου από τον «γείτονα» Διονύση Σαββόπουλο. Ο κορυφαίος τροβαδούρος σε διπλανή αίθουσα του Μεγάρου Μουσικής αναπολούσε με τη συναυλία «Γεννήθηκα στη Σαλονίκη» τη δική του διαδρομή κι ευχαριστώντας το κοινό σχεδόν βουρκωμένος είπε: «Χαίρομαι που ξαναβρισκόμαστε. Δεν θέλω να μένει ο βίος ανεόρταστος, χαίρομαι γι’ αυτή τη γιορτή και όσα άλλα συμβαίνουν γύρω μας. Να, εδώ δίπλα ένας πρίγκιπας της τέχνης δίνει τη δική του παράσταση...».