Ποιητής, νεοελληνιστής και δάσκαλος

Ο Γιάννης Δάλλας, από τους κορυφαίους ποιητές της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς, αλλά και σπουδαίος και βραβευμένος νεοελληνιστής, δάσκαλος και μεταφραστής έργων της αρχαίας γραμματείας, πέθανε χθες σε ηλικία 96 χρόνων.

Γεννήθηκε το 1924 στη Φιλιππιάδα της Πρέβεζας και σπούδασε κλασική φιλολογία στην Αθήνα. Αρχισε να δημοσιεύει ποίηση το 1948 και μέχρι το τέλος της ζωής του εξέδωσε δεκατρείς ποιητικές συλλογές σε μια γλώσσα συγγενική με αυτήν του Μίλτου Σαχτούρη και του Τάκη Σινόπουλου.

Ανάμεσά τους οι «Federico Garcia Lorca», «Εφτά πληγές», «Απόπειρα Μυθολογίας», «Κυκλόδιωκτα», «Πόρτες εξόδου», «Αποθέτης», «Στοιχεία ταυτότητας». Το έργο του συγκεντρώθηκε το 1990 από τη «Νεφέλη» στον τόμο «Ποιήματα 1948-1988» και ακολούθησε το 2014 ο τόμος «Ποιήματα 1988-2013».

Για το σύνολο του έργου του κέρδισε το 1999 το κρατικό Μεγάλο Βραβείο Λογοτεχνίας, ενώ, μόλις πέρυσι, την ίδια τιμή τού επιφύλαξε και η Εταιρεία Συγγραφέων με το βραβείο Διδώ Σωτηρίου. Εγραψε και λίγα, αλλά σημαντικά πεζογραφήματα: «Η σφαγή του Κομμένου» (1947), «Στο ρεύμα του ποταμού», «Χρονοδείκτες», «Από την ύπαρξη στη συνύπαρξη».

Παράλληλα με τη λογοτεχνία ο Γιάννης Δάλλας υπηρέτησε στη μέση και ανώτατη εκπαίδευση. Διετέλεσε καθηγητής της Νεοελληνικής Φιλολογίας στη Φιλοσοφική του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και του Τμήματος Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου.

Θεωρούνται πολύ σημαντικές οι μελέτες του για κορυφαίους συγγραφείς (Θεοτόκης, Βάρναλης, Καρυωτάκης, Σαχτούρης, Αναγνωστάκης κ.ά.), ενώ για δύο από αυτές κέρδισε μεγάλες διακρίσεις. Το 1987, Α' Βραβείο κριτικής-δοκιμίου για το έργο του «Ο ελληνισμός και η θεολογία του Καβάφη». Και το 2009, το Βραβείο Δοκιμίου του Ιδρύματος Π. Χάρη της Ακαδημίας Αθηνών για το «Σολωμός και Κάλβος».

Αλλη συστηματική ασχολία του υπήρξε η μετάφραση αρχαίων λυρικών και Αλεξανδρινών ποιητών. Σε όλη του τη ζωή ανήκε στην Αριστερά.