> Νίκος Δημητρόπουλος
Στα έργα του οι χαρακτήρες είναι αντιήρωες. «Αντιήρωες, που όμως αντιδρούν και στο τέλος κάνουν την υπέρβαση, προβαίνοντας σε κάτι ηρωικό. Κι ας είναι καταδικασμένο σε αποτυχία. Κι ας αγγίζει –σε στιγμές– ο δαιμονικός τους τρόπος τα όρια της γελοιότητας.
»Δεν παύει να ‘ναι ένας χορός του Ζαλόγγου. Μια ηρωική έξοδος από το ψηφιακό αδιέξοδο και τη στειρότητα του σύγχρονου κόσμου. Υπάρχει κάτι το διονυσιακό σε όλο αυτό. Μια αναπάντεχη διακύμανση από το γέλιο στο κλάμα, από το φως στο σκοτάδι, από την απελπισία στην ελπίδα – η απεγνωσμένη έκσταση εκείνου που αυτοπυρπολείται για να φωτίσει λίγες στιγμές το σκοτάδι γύρω του»: ο συνομιλητής μας Νίκος Δημητρόπουλος είχε φέτος μια ιδιαίτερα παραγωγική χρονιά.
Κυκλοφόρησε το πρώτο του μυθιστόρημα, «ο Οφειλέτης» (εκδόσεις ΚΨΜ), ανέβηκε για δεύτερη φορά το θεατρικό του «Σκέτη κοροϊδία» σε σκηνοθεσία Βασίλη Κατσικονούρη, που το διαδέχθηκε «Η φωτιά και η θάλασσα» σε σκηνοθεσία Εύης Σαρμή και τώρα στο θέατρο «Τζένη Καρέζη» παίζεται το μουσικό ιλαρόδραμα «Φουαγιέ» σε σκηνοθεσία Νάντιας Παπαηλιοπούλου.
Μιλήσαμε μαζί του για τις ιστορίες που διηγείται και αποκαλύπτουν με κωμικοτραγικό τρόπο το αδιέξοδο των μη προνομιούχων ηρώων του, σε αυτή την κυνική πραγματικότητα που ζούμε.
● Πώς το καταφέρνετε;
«Με ενδιαφέρει να σπρώχνω τα πράγματα πέρα από τον ρεαλισμό, να ξεκινώ απ’ αυτόν, μόνο και μόνο για να τον ανατρέψω, εξωθώντας τα πρόσωπα και τις καταστάσεις στα όρια, μέχρι τις παρυφές τις μεταφυσικής και του γκροτέσκο. Αυτό είναι κάτι που μ’ αρέσει να το κάνω και στη ζωή μου. Αλλοτε με εκρήξεις, άλλοτε αθόρυβα. Αν λόγου χάρη μέσα σε όλη αυτή την εικονική πραγματικότητα με τις οθόνες, τα stories, το texting, την τεχνητή νοημοσύνη, τα likes και τις καρδούλες, εσύ καταφέρνεις να ζεις ως αληθινός, τρισδιάστατος άνθρωπος που κλαίει, γελάει, ερωτεύεται και υποφέρει σαν να μην υπάρχει αύριο, είναι κάτι ακραίο για τα δεδομένα της εποχής. Ακραίο θεωρείται επίσης το να συμπεριφέρεσαι όμορφα σε κάποιους ανθρώπους επειδή τους συμπαθείς ή τους συμπονάς, χωρίς να περιμένεις ανταπόδοση. Ακραίο φαίνεται και το να κρατάς ένα βιβλίο μπροστά από τη μάπα σου ενώ περπατάς στην Πανεπιστημίου – ενώ το να κρατάς ένα κινητό δεν θεωρείται καθόλου ακραίο ή περίεργο, είναι «νορμάλ». Σε εποχές σαν κι αυτή που διανύουμε, το να μη θεωρείσαι «φυσιολογικός» μού φαίνεται σαν παράσημο στο πέτο».
● Αλλωστε τον πυρήνα των έργων σας διαπερνά ένας κοινωνικός σχολιασμός...
«Πράγματι, υπάρχει ένας κοινωνικός προβληματισμός σε όσα γράφω, αλλά κι ένα ειλικρινές ενδιαφέρον για το βάθος και τη μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά. Δεν θα ‘ταν υπερβολικό αν λέγαμε ότι αυτή τη στιγμή εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας μια βραδυφλεγής αυτοκτονία της ανθρωπότητας, μια αργή και βασανιστική αποσάθρωση των κοινωνιών, των δομών και των θεσμών που με τόσο κόπο και αίμα έχουμε φτιάξει.
»Ας αφήσουμε απέξω το ηθικό πρόσημο –ποιος φταίει, τι φταίει– ή το πώς φτάσαμε ώς εδώ. Το γεγονός –ως γεγονός– είναι κάτι το αναντίρρητο και αυτό δεν είναι θέμα απαισιοδοξίας, ούτε ζήτημα οπτικής γωνίας. Αν ήμουν απαισιόδοξος, θα ‘χα παραιτηθεί προ πολλού. Οσο επιμένεις να ζεις και να αγωνίζεσαι, σημαίνει ότι κάπου μέσα σου ακόμα ελπίζεις, ότι πιστεύεις πως στο τέλος όλο και κάπως θα τη βρούμε την άκρη μας.
»Εναν και μόνο καλό άνθρωπο να έχεις γνωρίσει στη ζωή σου, έναν και μόνο αληθινό φίλο να έχεις, φτάνει για να μην απελπίζεσαι τις δύσκολες ώρες, γιατί, τότε, λες από μέσα σου: “Ε, δεν γίνεται, κάπου εκεί έξω θα υπάρχουν κι άλλοι-ες σαν κι αυτόν-ήν!”».
Στο «Φουαγιέ», ένα «μουσικό ιλαρόδραμα», ένας άνεργος ηθοποιός καθώς περιμένει να περάσει από οντισιόν διηγείται τη ζωή του στον λιγομίλητο πιανίστα βοηθό σκηνοθέτη που συναντά καθώς περιμένει να έρθει η σειρά του. Φόβοι, αγωνίες, αδιέξοδα, χαρές, σχέσεις και προσδοκίες ξεδιπλώνονται ανάμεσα σε τραγούδια, φανερώνοντας την ανάγκη για αγάπη και έκφραση σε μια παράσταση όπου η μουσική, μερικές φορές, φάνηκε να υπονομεύει τη ροή του έργου. Παίζουν οι: Γιάννης Βαρβαρέσος (ερμηνεία, τραγούδι), Μίλτος Πιστώφ (ερμηνεία, πιάνο)
Σχόλια
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας