Ρεαλιστές, λαϊκιστές και λίγα ακόμη

Ακουγα σε μια πρωινή τηλεοπτική εκπομπή έναν από τους αστέρες της πολιτικής, που ξεφύτρωσαν τα τελευταία χρόνια μέσα από τα βοσκοτόπια του μιντιακώς κατασκευασθέντος κόμματος του Ποταμιού. Ανετος, τάχα, με τη συνηθισμένη πόζα και έπαρση, εξηγούσε γιατί παράτησε το κόμμα του και μεταπήδησε στο κόμμα της μείζονος αντιπολίτευσης.

Με χάρη και νοστιμιά μάς πληροφορούσε ότι πέρασαν πια οι κοινωνίες που καθορίζονταν από το δίπολο Αριστερός - Δεξιός· τώρα όλα έχουν αναχθεί στη διάκριση ρεαλιστές - λαϊκιστές και βεβαίως αυτοκατατασσόταν στους ρεαλιστές, παρακαλώ, δεν θέλει να έχει σχέση ο άνθρωπος με αυτούς τους συντηρητικούς και πρωτόγονους λαϊκιστές. Τι να λέμε τώρα...

Ο περί ου ο λόγος (Ιάσων Φωτήλας) δεν μπήκε στον κόπο να διευκρινίσει τι είναι οι μεν και τι οι δε.

Οφείλουμε (;) να ξέρουμε όλοι εμείς ότι ρεαλιστής δεν είναι αυτός που πάει όπου φυσάει ο άνεμος, αλλά αυτός που ζυγίζει τις καταστάσεις, κατασκοπεύει πού είναι το προσωπικό του συμφέρον, αδιαφορεί (;) γι' αυτούς που τον ψήφισαν επειδή ήταν υποψήφιος με το συγκεκριμένο κόμμα και όχι βεβαίως με τη Νέα Δημοκρατία, μιλάει για συνέπεια και ταύτιση λόγων και έργων και άλλα πολλά, που ευαγγελίζεται ο ορθός λόγος (ρεαλισμός).

Ο φέρελπις πολιτικός θεωρεί λαϊκιστή αυτόν που κολακεύει και ταυτόχρονα ρητορεύει, που δημαγωγεί και απευθύνεται στα «χαμηλά» ένστικτα του λαού -ενώ αυτός... α, πα, πα, μακριά από τέτοια, μακριά από τα κατώτερα μέρη της κοιλίας και του νου, φτου, φτου...

Ο ρεαλιστής, λένε, οργανώνει τη σκέψη του επιστημονικά, πιστεύει σ' έναν κόσμο χωρίς προκαταλήψεις και πάθη, δίχως εθνικιστικές κορόνες και πατριωτικές αναφορές, εθνικές «ανοησίες» και διάφορα άλλα σκοταδιστικά.

Αλλά ο ρεαλιστής χρησιμοποιεί ακριβώς ό,τι κατηγορεί και βδελύσσεται: είναι κόλακας, λείχει την εξουσία, προπαγανδίζει την «ιδεολογία» του, δημαγωγεί ασύστολα και ρητορεύει καθημερινά σχεδόν στα τηλεοπτικά παράθυρα (ξέρει ότι εκεί είναι το ζουμί της πολιτικής - στην αναγνώριση από το πόπολο της μάσκας του πολιτικού), αποφεύγει να συγκρουστεί με τα ιερατεία.

Η δομή του είναι έτοιμη προτού καν βγει στον στίβο της πολιτικής· τώρα τι εννοεί ότι είναι υπέρ των κοινωνικών μεταρρυθμίσεων, ο θεός κι η ψυχή του.

Ο ρεαλιστής στην Ελλάδα είναι ο χειρότερος «λαϊκιστής», αν και η τελευταία έννοια είναι πλήρως διαστρεβλωμένη και παραμορφωμένη από τότε που πρωτοεμφανίστηκε ως απόρροια του λαϊκισμού ως επαναστατικού κινήματος.

Γράφει σχετικά ο Ζαν-Κλοντ Μισεά («Το αδιέξοδο Ανταμ Σμιθ», Εναλλακτικές Εκδόσεις): «Μία από τις πιο εκπληκτικές χειραγωγήσεις των τελευταίων είκοσι ετών [γράφει το 2002], που πέτυχαν οι επαγγελματίες του δημοσιογραφικού ψεύδους ήταν το ότι κατόρθωσαν να μετατρέψουν την έννοια του “λαϊκισμού”, κυρίαρχη έννοια της επαναστατικής κληρονομιάς από τον 19ο αιώνα, σε έννοια-“μπαμπούλα”, σχεδόν συνώνυμη του ναζισμού. (...)

Τα επαναστατικά κινήματα πάνω απ' όλα χαρακτηρίζονται από την άρνηση της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων και από μια συνεπή επαναστατική ιδεολογία και πρακτική».

Είναι μεγάλη κουβέντα για τον κάθε Φωτήλα της (νέας, προς θεού!) πολιτικής να χρησιμοποιεί όρους που δεν καταλαβαίνει και στο βάθος να είναι αυτός ο ίδιος ο καταγγελλόμενος: κόλακας, δημαγωγός, οιηματίας, καιροσκόπος και λοιπά. Αρα άλλο δίπολο πρέπει να εφεύρει, π.χ., ποιος είναι εξουσιομανής και ποιος όχι. Πάντως έχει πλάκα.