Η όλη διαδικασία είχε (έχει ακόμη για μερικούς) κάτι το τελετουργικό. Αγγιζες τον δίσκο με στοργή, με λεπτή προσοχή, με αγάπη και πάθος· έτρεμες μην αφήσεις το παραμικρό δαχτυλικό σου αποτύπωμα στην ευαίσθητη επιφάνειά του, μη μολυνθεί από τη σκόνη ή την κακία ενίων άμουσων, που δεν έδιναν δεκάρα για το έργο τέχνης που τοποθετούσαμε στη στρογγυλή υποδοχή του πικ απ.
Ζωντανές, πλήρεις στιγμές, γεμάτες αγωνία, κάτι σαν προμύηση για να εισέλθουμε στον εξαίσιο κόσμο της μουσικής.
Μαγικές θα ’λεγες στιγμές, που καθόριζαν και τη σχέση σου με την ύλη και το συναίσθημα - και, άρα, με το πνεύμα. Ναι, έτσι κάπως ήταν ο πολιτισμός της μουσικής πριν από λίγες δεκαετίες: ζεστός, άμεσος, τρυφερός, είτε μικρός (45 στροφών) ήταν ο δίσκος είτε μεγαλύτερος (33 στροφών).
Αυτά τα μεγέθη έπαιρναν το σχήμα των ματιών μας, έμπαιναν μέσα μας και όλοι μαζί (δίσκοι και ψυχές) στροβιλιζόμασταν στη δίνη της έκστασης, της σχεδόν μέθης· της συμμέθεξης τελικά.
Η μαγεία χάθηκε κάπου στη δεκαετία του ’80· υπέκυψε στην τεχνολογία και στην ταχύτητα, στην ευκολία και στην αποδυνάμωση των συναισθημάτων - η μουσική χάθηκε από τα χέρια μας... από την προστασία που επιδεικνύαμε στο βινίλιο και που μας οδηγούσε σε μια άλλη «φιλοσοφία» και «αισθητική» για το ωραίο, που ήταν ευπαθές και ευάλωτο.
Γινόμασταν πιο πολιτισμένοι από μια τέτοια συμπεριφορά, πιο ανθρώπινοι... Η ψηφιακή μουσική επικράτησε και ερχόταν από παντού - εξορίστηκε η οικία και η παρέα, ο χορός και το γλέντι.
Να, λοιπόν, η χαρμόσυνη είδηση: το βινίλιο επιστρέφει, αφού επί πολύ χρόνο κορεστήκαμε (όκωσπερ κτήνεα;) με ψηφιακή διασκέδαση. Ξεχάσαμε ότι η τελετουργία του βινιλίου δεν αποσκοπούσε στη σκέτη διασκέδαση αλλά στη γνώση.
Διαβάζαμε τους στίχους, μαθαίναμε τις κοινωνικές συνθήκες της εποχής, συνομιλούσαμε σχεδόν με τους συνθέτες και τους αοιδούς. Αυτή τη γνώση ίσως επιζητούμε πάλι - δεν είναι μια απλή νοσταλγία, είναι ανάγκη να ξαναϋπάρξουμε, να ξαναβρεθούμε, να τραγουδήσουμε και να χορέψουμε με ειλικρίνεια και ανιδιοτέλεια. Μπα!
Η είδηση προμηνύει κι άλλα καλά μάλλον· δεν είναι απίθανο να συμβεί κάτι ανάλογο με τις εφημερίδες και την ηλεκτρονική ενημέρωση, διότι η ανάγκη για σοβαρότητα και εγκυρότητα δεν έχει χαθεί τελείως από τις κοινωνικές και επικοινωνιακές σχέσεις.
Η βραδύτης δείχνει ότι θα επανακάμψει μετά τόση ζάλη και «ανουσιότητα» που χαρακτηρίζει την καθημερινότητα των πολλών.
Η επαφή της βελόνας του πικ απ με τις στροφές του δίσκου - μια ανατριχίλα και μια άδολη αναμονή πριν από την έκρηξη του ήχου· ψυχικό ξεχείλισμα. Οπως ακριβώς συμβαίνει με το ξεφύλλισμα ενός βιβλίου: θωπείες και ερωτική διάθεση, μυρωδιές, αφές, εισπνοές και εκπνοές.
Και όταν τέλειωνε ο δίσκος αφήναμε τη βελόνα να σύρεται, να ψιθυρίζει αλλά και να γκρινιάζει χωρίς τελειωμό· εκεί εμείς, δεν λέγαμε να σηκωθούμε και να αλλάξουμε πλευρά ή να βάλουμε άλλον δίσκο.
Ωραίες παραξενιές, εντελώς άγνωστες για τους νεότερους - ίσα ίσα που θυμούνται τα παιδιά μας την εικόνα αυτής της επαφής με τη μουσική και τους ήχους της. Ιδού, υπάρχουν και καλές ειδήσεις.
Σχόλια
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας