Αδέσποτος, ακηδεμόνευτος θάνατος για όλους

Ματωμένα Χριστούγεννα στη Γερμανία και την Τουρκία, μαύρα Χριστούγεννα για τους συνταξιούχους, παγωμένα Χριστούγεννα για τους άνεργους, κολασμένα Χριστούγεννα για τους βομβαρδιζόμενους λαούς - πού πάει η ανθρωπότητα;

Πού πάει η Ελλάδα; Και συνηθίζουμε να λέμε εν τη πλήρει αφελεία μας ότι οι γιορτές κατευνάζουν τα μίση και τα πάθη, παύουν τα μεγάλα (και μικρά) εγκλήματα, οι άνθρωποι έρχονται πιο κοντά, τα πνεύματα ηρεμούν και άλλα τρυφερά και ουμανιστικά.

Εθισμένοι από τον εκβαρβαρισμό των εξουσιών γινόμαστε μέρα τη μέρα ασυγκίνητοι και απαθείς. Και τι μπορούμε να κάνουμε; Ουδείς μπορεί να αντιδράσει όση καλή ενέργεια και ανθρωπισμό κι αν διαθέτει.

Στους πολλούς μπορεί να φαίνεται ότι δεν έχει σταματημό τούτη η κατρακύλα του είδους, αυτός ο απαίσιος εκχυδαϊσμός του, υπάρχουν όμως αρκετοί που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι, όχι, δεν είναι σκολιός ο δρόμος που έχει πάρει η ανθρωπότητα, ότι συμβαίνουν αυτά στις αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες, ότι δικαιολογούν αυτές οι δημοκρατίες την ύπαρξη τρελών και φανατικών δολοφόνων. Πώς, λένε, να συνετίσεις γεννημένους (sic) τρομοκράτες και παρανοϊκούς;

Αυτό είναι πολύ βολικό και τελείως κίβδηλο βεβαίως, το να μεταθέτεις την ευθύνη των εγκλημάτων και της φρίκης σε μερικούς μόνο σκοταδιστές και αλλόφρονες θρησκόληπτους και να απενεχοποιείς τις εξουσίες.

Συγκλονίζει μια τέτοια ερμηνεία, βρίσκει όμως πολλούς πρόθυμους να την αποδεχτούν, πολλούς υποστηρικτές, ακριβώς διότι θεωρούν ότι οι νομοταγείς δεν φταίνε σε τίποτα, ότι οι θεσμοί προστατεύουν επαρκώς τους πολίτες μιας «δημοκρατίας», ενός ευνομούμενου κράτους δικαίου και κουραφέξαλα.

Στην απλή διαπίστωση-ένσταση ότι οι ισχυρές «δημοκρατίες» προκαλούν τους πολέμους, ότι αυτοί τρομοκρατούν πραγματικά την οικουμένη σφυρίζουν αδιάφορα, όπως αδιάφορο τους είναι ποιος πραγματικά γεννά την τρομοκρατία και διαχέει την παρανόηση που έχουν κατακυριεύσει τον πλανήτη.

Δεν υπάρχουν δικαστήρια να κρίνουν τους πραγματικούς ενόχους, για τούτο και βολοδέρνουμε σε ερμηνείες που τουλάχιστον αποπροσανατολίζουν την καθαρή σκέψη και τη σθεναρή κριτική.

Τρομάζεις και να σκεφτείς ότι οποιαδήποτε στιγμή σε οποιοδήποτε σημείο των πέντε ηπείρων μπορεί να σε βρει ένας αδέσποτος θάνατος, ένας λυσσασμένος θάνατος, ακηδεμόνευτος - και πώς να τον αποφύγεις όταν τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα στον σκοτισμένο νου, στο ψυχρό αίμα αρνητών του ανθρώπου; Ταπεινώνεται το ανθρώπινο σώμα, ευτελίζεται η ζωή η ίδια - και ο πολιτισμός ανήμπορος, ανίσχυρος, μηδενιστικός.

Ποιες γιορτές και ποια ζεστασιά, ποιο πλησίασμα και ποια αύρα παιδικής λαχτάρας; Εντάξει, δεν ημερεύει εύκολα το ζώο άνθρωπος, είναι όμως ανάγκη να σκορπίζει τον τρόμο και τον πανικό στον διπλανό του; Αδοξοι αι βουλαί του ζώου τούτου - πώς λέμε άγνωστοι αι βουλαί του Κυρίου;

Να αποφασίζαμε τουλάχιστον να αποδεχτούμε ότι οι εξουσίες έχουν αποθρασυνθεί και ότι κάπως οφείλουμε να αντιδράσουμε για να τις συγκρατήσουμε από τη φρίκη στην οποία μας οδηγούν;

Φαίνεται δύσκολη μια τέτοια απόφαση, όχι όμως και ακατόρθωτη - απαιτεί να γίνουμε πιο πολιτικά όντα, πιο καχύποπτοι απέναντι στον ωραϊσμό των τάχα δημοκρατιών, που προπαγανδίζουν για ίδιο όφελος τα ψιττακάκια της ενημέρωσης (για όλα φταίνε οι αγράμματοι και οι άχρηστοι, οι φανατικοί και απελπισμένοι - ποιος τους είπε να καταντήσουν έτσι;).

Αμα αντιδράσεις, θα σε πουν θεωρητικούρα, γραφικό και λοιπά. Ναι, αλλά πώς θα θυμηθούμε τι σημαίνουν οι γιορτές;