Αδράνεια και απάθεια των πολλών

Προσπαθούν πολλοί αναλυτές να ερμηνεύσουν την αδράνεια και απάθεια της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στα μνημόνια και δεν βρίσκουν άκρη. Τι φταίει; Γιατί παραιτηθήκαμε άπαντες, σχεδόν, ομοθύμως;

Πού βόσκει το περίφημο πολιτικό φρόνημα του Ελληνα και το ακόμη πιο ξακουστό αντιστασιακό του υπόστρωμα;

Είχε μήπως εναποθέσει την τελευταία του ελπίδα για εξυγίανση του πολιτικού συστήματος και την ταυτόχρονη επιβολή ενός κοινωνικού κράτους στον ΣΥΡΙΖΑ και βλέποντας τη συνθηκολόγησή του ως κυβέρνηση, απογοητεύθηκε και αποσύρθηκε στη λογική ότι τελικά «όλοι το ίδιο είναι»;

Επιχειρήσεις κλείνουν η μία μετά την άλλη πετώντας στα σκουπίδια τους εργαζόμενους και δεν κουνιέται φύλλο. «Χρεοκοπούν» επίτηδες οι εργοδότες αφήνοντας τους πάντες απλήρωτους και η Δικαιοσύνη καθεύδει (δεν γίνεται λόγος για τους πουλημένους συνδικαλιστές...).

Η κυβέρνηση οδηγείται σε σχεδόν ολοκληρωτικού τύπου άσκηση εξουσίας και περίπου άπαντες ημείς άδομεν ή κλειδωνόμαστε σπίτια μας. Η όποια αγωνιστικότητα επιδείχτηκε τα πρώτα χρόνια των μνημονίων υποκαταστάθηκε από την κατάληψη της κυβέρνησης από ένα αριστερό κόμμα το οποίο αμέσως γελοιοποίησε την ίδια την έννοια Αριστερά. Ε, από πού να πιαστεί κανείς;

Δικαιολογημένα χαίρονται και αγάλλονται οι φιλελεύθερες φωνές και ξεσαλώνουν οι γραφίδες. Εδώ ακριβώς οφείλει να ορθωθεί ο αντιστασιακός λόγος, σαν μια ριζοσπαστική, εναλλακτική πρόταση και μάλιστα από τα κάτω.

Το μόνο ενθαρρυντικό, εν μέσω μιας ταχέως και ραγδαίως εξαπλούμενης κρίσης, είναι ότι ο ελληνικός λαός δεν στρέφεται -όπως κάνουν άλλοι λαοί- σε ακροδεξιά σχήματα· είναι απλώς εγκλωβισμένος - και έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού του, όπως πάντα εξάλλου, τα μικροσυμφέροντά του, τη μικρή του ασφάλεια και ησυχία, αρκείται στο να αδρανεί.

Το εντυπωσιακό είναι ότι τάσσονται με τη λύση του φιλελευθερισμού, εκτός από τους αστούς και μεγαλοαστούς, οι μικροαστοί, όσοι δηλαδή βολεύτηκαν με μια δουλίτσα, κυρίως στο Δημόσιο, και ανατράφηκαν με τον καταναλωτισμό των προηγούμενων δεκαετιών, χαρακτηριστικό της ευημερίας που προωθούσε το δυτικό μοντέλο.

Η ηττοπάθεια της ελληνικής κοινωνίας δεν έχει τέλος, ούτε ερμηνεύεται επαρκώς - η απογοήτευση δεν οδηγεί νομοτελειακά στην υποτέλεια και την υποδούλωση ή στην πολιτική τελμάτωση. Αυτό θα σήμαινε εσωτερίκευση της ήττας και τη μετατροπή της σε συνείδηση, κάτι που ισοδυναμεί με έγκλημα, με αυτοκτονία.

Θα ήταν μια νομιμοποίηση του αυταρχισμού της εξουσίας και της απόλυτης επικράτησης των οικονομικά εύρωστων και επίσης μια μοιραία υποταγή στις τεράστιες ανισότητες και αδικίες που προκαλεί ο φιλελευθερισμός (είναι στην ίδια τη φύση του). Θα λέγαμε όλοι ότι αυτό το μοντέλο που υπέγραψε ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝ.ΕΛΛ. είναι μονόδρομος· δεν θα είχε πλοία για μας και τα συναφή απομονωτικά και αποκαρδιωτικά.

Ανάγκη πάσα να ευρεθεί μια νέα κοινωνική-πολιτική δύναμη από την ίδια την κοινωνία που θα εμφυσήσει θάρρος και θα δώσει ελπίδα για μια πραγματική ανατροπή-υπέρβαση του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος. Η εκτός Κοινοβουλίου Αριστερά δεν φαίνεται να 'χει να προτείνει κάτι παρά μαρξίζοντα αναμασήματα.

Αρκετοί που αναθαρρούν από την εμφάνιση της Πλεύσης Ελευθερίας οφείλουν να γνωρίσουν καλά το πολιτικό αυτό σχήμα διότι, ακριβώς, είναι κίνηση «από τα πάνω», που, όμως, δίνει αρκετό χώρο στα αυτόνομα και συνεταιριστικά κινήματα, κάτι που έκαναν όλες οι προοδευτικές κυβερνήσεις στη Λατινική Αμερική - παραχώρηση κάποιου είδους αυτοτέλειας και συνεργασία.

Η κριτική εξ αριστερών στην κυβέρνηση οφείλει να βρει νέα εργαλεία, κατανοητά και εύχρηστα, τέτοια που δεν θα αποθαρρύνουν πάλι την κοινωνία.

Τα ζητήματα αυτά οφείλουν να ξεπεραστούν με ίδια μέσα, ίδιους κόπους - και ας χασκογελάνε οι συστημικοί (δεξιοί τε και αριστεροί) ότι δεν υπάρχει άλλη λύση από τον φιλελευθερισμό και τη λαϊκή (τάχα) αντιπροσώπευση. Το πεδίο είναι ανοιχτό για τα κινήματα, τη διανόηση, τους φοιτητές, τους νέους οικονομολόγους, νομικούς και για όποιον βούλεται αγορεύσαι...