Aποκλεισμοί...

Ξέρουμε, ή το διαισθανόμαστε, ή το διαπιστώνουμε καθημερινά ότι η λογική δεν είναι τι άλλο παρά ένα σύνολο κανόνων που επιβάλλονται με την άσκησή τους. Ετσι όμως αποκλείουμε από την καθημερινότητα διαφορετικές μορφές επικοινωνίας ή έκφρασής τους όπως είναι τα πάθη λ.χ. ή η σχιζοφρένεια· γενικά κάθε παρεκκλίνουσα συμπεριφορά.

Η λογική είναι η μισή αλήθεια και μ' αυτήν ως κριτήριο αποφάσισε να τα βγάλει πέρα η κοινωνία. Θεμέλιο άρα της λογικής δεν είναι η ανοιχτοσύνη αλλά η ισχύς (επιβολή κανόνων). Οι κανόνες αυτοί είναι κανόνες ελέγχου και κυριαρχίας. Επικρατούν στο πολιτικό παιχνίδι αλλά και στο πολιτιστικό εκείνοι που έχουν την ικανότητα να επιβάλλονται, συνεπώς οι κοινωνικές σχέσεις είναι σχέσεις ισχύος· τι κρίμα.

Οι υπόλοιποι (οι loser...) απλώς βαυκαλιζόμαστε ότι τουλάχιστον είμαστε εσωτερικά ελεύθεροι χωρίς να νοιαζόμαστε για το πώς ακριβώς εκφράζουμε αυτήν την ελευθερία (στην πραγματικότητα απλώς βιώνουμε την ασημαντότητα της ύπαρξής μας με ψευδαισθήσεις· ε, δεν γίνεται αλλιώς, διότι θα καταλήγαμε σχεδόν όλοι στην άλλη μισή αλήθεια, την τρέλα).

Ψηφίζουμε και κάτι τρέχει στα γύφτικα· νομίζουμε ότι είμαστε παρόντες στην εξέλιξη και ότι συναποφασίζουμε κιόλας, παρακαλώ· γελάμε ανόρεχτα, χορεύουμε άγαρμπα, ταξιδεύουμε με άγχος, φοβόμαστε την εξουσία. Πάει εκείνη η γενναία και πηγαία έκθεση του σώματος στη φύση-κοινωνία, πάει η ευθυμία και πάει το παιχνίδι.

Ζήτω η σοβαρότητα λοιπόν. Σοβαρότης: συρρίκνωση του σώματος και του πνεύματος, υποταγή στους άτεγκτους κανόνες της λογικής (των ισχυρών, αυτών δηλαδή που «καταφέρνουν» να εκμεταλλευτούν την ισχύ αποκλείοντας τους πολλούς). Είπαμε, κριτήριο της ζωής είναι η ισχύς και όχι η αλήθεια, ο αποκλεισμός· τι δεν καταλαβαίνουμε;

Αυτή η λογική του αποκλεισμού δέρνει την κυβέρνησή μας και τις κυβερνήσεις του πλανήτη, ταυτόχρονα όμως τις θωπεύει, τις νανουρίζει, τις εμπνέει ώστε αυτές να γίνονται όλο και πιο αυταρχικές, πιο κυνικές, πιο απολυταρχικές.

Θα πει κανείς, γνωστά είναι όλα αυτά, γνωστή είναι η λειτουργία της εξουσίας. Ε, έλεγα μήπως αυτοί που κατάκτησαν την εξουσία και είναι όπως λένε αριστεροί, μήπως λοιπόν αρνούνταν τη λογική του αποκλεισμού και φρόντιζαν λίγο για το ψωμάκι και το γελάκι της κοινωνίας.

Α, μπα. Ετούτοι κι αν είναι· λυσσασμένοι -λες- βλέπουν παντού εχθρούς, νομίζουν ότι άπαντες εποφθαλμιούν τα αξιώματά τους (τους καψερούς, σε τι ανασφάλειες ζουν...).

Η ζωή όμως κυλάει όσο κι αν την στραγγαλίζουν οι χαμερποί αυτοί κύριοι της εξουσίας· ασπαίρει και δονείται εδώ έξω μαζί με τους αποκλεισμένους και τους φτωχούς· μαζί ομορφαίνουν το νόημα και επιτυγχάνουν την ψυχική, ίσως και πνευματική ηρεμία.

Μαζί αντιστέκονται στον βιασμό και τον εξευτελισμό που υφίστανται καθημερινά από τους διεστραμμένους -ω, ναι- εξουσιαστές. Ερινύες δεν υπάρχουν· μόνο τις εξεγέρσεις φοβούνται· είπαμε, επικρατεί η λογική αλλά άκρατος και ο θυμός οψέποτε ξεσπάει...