Oι εκπρόσωποι και η κοινωνία (μας)

Ποιος διαφωνεί με τις ζυμώσεις, τις ανακατατάξεις, τον αναβρασμό που παρατηρούνται στις κοινωνίες; Ουδείς εχέφρων, νομίζω, εάν εξαιρέσουμε τους φανατικούς και τους πιστούς σε μια θρησκεία ή μια ιδεολογία. Συμφωνούμε οι πλείστοι, υποψιάζομαι, με τους ερωτικούς σπασμούς των πλασμάτων που δονούν την πλάση και την κοινωνική συνύπαρξη.

Συγκλονίζεται η Ιστορία, θέλει δεν θέλει, απ’ αυτές τις δονήσεις· η πραγματικότητα αποκτά μια άλλη διάσταση ακόμη κι αν έχει μικρή διάρκεια. Πάνω απ’ όλα η απαντοχή. Οβελίζονται, μέρες που ‘ναι, οι σκέψεις και οι ιδέες, τα σκιρτήματα και η αμφισβήτηση.

Καλοδεχούμενο, για τον κοινοβουλευτισμό, κάθε κόμμα που ευαγγελίζεται μια κοινωνική πολιτική με βαθύ πολιτισμικό υπόβαθρο, με αρχές και αξίες που έχουν καταπατηθεί έως τούδε και αξιώνουν την επανάκαμψή τους.

Η κοινωνία, έχοντας αποδεχτεί ανεπιφύλακτα, εδώ και αιώνες, τον κοινοβουλευτισμό ως ανώτατη έκφραση της δημοκρατίας, καλείται να επιλέγει μεταξύ κομμάτων εξουσίας. Αλλοτε επιλέγει λαθεμένα, χωρίς κριτήρια, άλλοτε σοφά. Στη σοφία συμπεριλαμβάνονται και η ηθική (τάχα) και τα μικροσυμφέροντα.

Σήμερα, για πρώτη ίσως φορά τόσο έντονα, παρατηρείται ένας οργασμός στην κάτω κοινωνία, σε ακομμάτιστους ήγουν ανθρώπους που επιζητούν μια διαφορετική διάρθρωση της ανάπτυξης της κοινωνίας. Εύγε.

Απαιτείται εντούτοις βαθιά και στιβαρή παιδεία, με σθένος, αποφασιστικότητα, αυτοπεποίθηση (κυρίως) και επιστημονικότητα. Ανέτοιμοι (και ράθυμοι) οι πλείστοι εκχωρούμε τη δύναμη της ατομικότητας, που απορρέει από τη συλλογικότητα, σε κομματικούς σχηματισμούς, αδιαφορώντας αν πράττοντες έτσι, παραιτούμαστε από τη συνείδησή μας και το σώμα μας. Τέλος πάντων· ή το σώμα ξεχνάει τη συνείδησή του ή η συνείδηση νιώθει άστεγη (δεν έχει σώμα, εννοείται).

Ολα τούτα δεν απασχολούν πολλούς· η πρόσβαση στην εξουσία είναι το ζητούμενο, δυστυχώς, για δεξιούς (γνωστό) αλλά και αριστερούς (εσχάτως και αυτό γνωστό...). Η κοινωνία υπάρχει ως ρητορικό, πλέον, σχήμα λόγου. Επίσης δεν έχει σημασία και ο τρόπος πρόσβασης στην εξουσία (θεμιτός, υγιής, αθέμιτος, ιδεολογικός) ούτε διά ποίου μέσου (ποίου κόμματος) θα επιτευχθεί η πρόσβαση.

Εξαιρουμένων εκείνων που υπερασπίζονται τα μεγάλα συμφέροντά τους και όσων δηλώνουν ανυποχώρητα κομματικοί, οι υπόλοιποι (οι πλείστοι) αγόμεθα και φερόμεθα από ό,τι διαχέεται στις τηλεοράσεις κυρίως, επηρεαζόμαστε από τυχοδιώκτες, επαγγελματίες όμως της πολιτικής επικοινωνίας.

Θέλω να πω ότι χρειάζεται καθαρό μυαλό και σκέψη ώστε να αποφασίσει κάποιος σήμερα ανάμεσα σε τόσες κομματικές οντότητες, τι θα επιλέξει ως κατάλληλο για να τον εκπροσωπήσει, παρότι η εκπροσώπηση είναι μια πλάνη (αποδεδειγμένα). Ο,τι είναι πιο κοντά στην κοινωνία φαντάζει το καλύτερο, γι’ αυτούς όλους (μας). Ναι. Ποιοι οι εκπρόσωποι; Ποια η κοινωνία;