Επαγρύπνηση και αντίσταση

H αγωνία των αρχηγών των πολιτικών κομμάτων (και όχι σύμπαντος του ελληνικού λαού) είναι να μη δώσουν την εντύπωση ότι είναι συνένοχοι. Προσοχή.

Οχι να αποδείξουν ότι δεν είναι συνένοχοι, διότι είναι και το γνωρίζουν πολύ καλά· να ρίξουν στάχτη στα μάτια επιδιώκουν, να δώσουν δηλαδή την εντύπωση ότι δεν είναι (πάλι το φαίνεσθαι υπερνικά το είναι, νομίζουν...).

Σχετικά μ' αυτό υπάρχει μια ωραία ρήση του Δανού φιλόσοφου Κίρκεγκορ, νιτσεϊκού ή ντοστογιεφσκικού αρώματος-πνεύματος:

Το άτομο, με την αγωνία του όχι μήπως γίνει ένοχο, αλλά μήπως δώσει την εντύπωση ενόχου, γίνεται ένοχο

Οπότε, ό,τι και να μηχανευτούν επικοινωνιακά οι αρχηγοί των πολιτικών κομμάτων που διεβουλεύθησαν, τελικά δεν μπορούν να πείσουν ότι δεν είναι συνένοχοι στην υποταγή.

Μην τσακίζετε την ελπίδα, δώστε μια ευκαιρία στην κυβέρνηση· επιτέλους είναι πρώτη φορά Αριστερά· συμβιβάζεται προς το παρόν λόγω μεγάλου βαθμού δυσκολίας που σημειώνει η συγκυρία, αλλά δεν έχει χάσει την καταγωγή της και την κοινωνική ιδεολογία της.

Μην τη φορτώνετε ενοχές, που δεν της αναλογούν. Ευθύνες έχει αλλά ξέρει τι κάνει. Πάψτε, επιτέλους, να είστε επαναστάτης χωρίς αιτία, δεν βλέπετε ότι καταντάτε γραφικός; Αλλα δείχνει η πραγματικότητα.

Στα μέσα περίπου του εικοστού αιώνα, αιώνα της επιστήμης και του ορθολογισμού, κατέκριναν τον Αμερικανό συγγραφέα Ερνεστ Χέμινγουεϊ για ρομαντικό. «Δε βαριέσαι!», απάντησε ο σπουδαίος συγγραφέας.

Γραφικοί, λοιπόν, κι εκτός πραγματικότητας όσοι θεωρούμε την κυβέρνηση παραδομένη, άνευ όρων, στις εντολές των δανειστών· όσοι νομίζουμε ότι η ενοχή βαραίνει τους πάντες, έναντι της κοινωνίας;

Ε, δε βαριέσαι! Με μια αδιανόητη ευκολία προσπαθούν να μεταθέσουν τις δικές τους ευθύνες και ενοχές σε όσους αρνούνται να δεχτούν την υποταγή. Είναι μανούλα σε τέτοιες μεταθέσεις το πολιτικό σύστημα.

Ευτυχώς ο Επίκτητος (και περίπου δύο χιλιετίες αργότερα ο Φρόιντ) είναι εδώ: Απαιδεύτου έργον το άλλοις εγκαλείν. Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε στον αγράμματο του Στωικού και τον δειλό και τον φοβισμένο και τον συνθηκολογημένο.

Αλλά θα μπλέξουμε με όσους εξακολουθούν να έχουν ελπίδες και στηρίζουν ακόμη τη συγκυβέρνηση. Ας προσέξουν όμως διότι αρκετοί μπορεί να διολισθήσουν στον φανατισμό· ήδη εμφανίζεται δειλά αλλά αποφασιστικά μια «φιλοσοφία» προγραφών και εκδίωξης κάθε διαφορετικής φωνής.

Ας μην επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να εξαγριωθούν, ας μη γίνουμε άνθρωποι του πολιτικού συστήματος, άβουλοι, αδρανείς και χειραγωγούμενοι· εύπιστοι και εξουσιοληπτικοί.

Ευτυχώς η ταχύτητα των εξελίξεων (η αφόρητη φτώχεια μεγάλου κομματιού της ελληνικής κοινωνίας) είναι τόσο ορμητική ώστε στο διάβα της πετάει τις μάσκες, τα ψεύδη και την υποκρισία των κυβερνώντων.

Η εμπιστοσύνη που έδειξε (δις και τρις) η ελληνική κοινωνία στον ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να τρεμοσβήνει.

Ο χρόνος, η διάρκεια, είναι ο απόλυτος κριτής. Δεν μπορείς να εξαπατάς εσαεί. Επιπροσθέτως, παραφράζοντας Σοπενάουερ, μια εμπιστοσύνη που την κατακτά κανείς γρήγορα και εύκολα, μπορεί και γρήγορα να σβήσει. Βέβαια. Πώς αλλιώς;

Η εμπιστοσύνη (όπως και η δόξα και το ήθος και ο πολιτισμός και η γνώση) απαιτεί πολύ κόπο για να αποκτηθεί· μετά εύκολα διατηρείται.

Πρέπει να στύψουν καλά το κεφάλι τους οι θεωρητικοί του ΣΥΡΙΖΑ, να ανοίξουν τα μάτια τους, να ξεβουλώσουν τ' αυτιά τους. Μάλλον, όμως, είναι αργά.

Νέες πολιτικές δυνάμεις «από τα κάτω» αυτή τη φορά καλούνται να δηλώσουν το «παρών» στην πολιτική ζωή (και όχι σκηνή) της χώρας. Είναι πολλοί που αντιστέκονται στην πολιτική μοιρολατρία, που επαγρυπνούν κόντρα στην εγχώρια και αλλοδαπή, χυδαία συντηρητικότητα.

Οφείλουν να επαγρυπνούν και να αντιστέκονται. Και ας τους λένε ουτοπιστές ή γραφικούς, ας απαξιώνονται. Οι αξίες αυτών που εκτοξεύουν κατηγορίες δεν έχουν σχέση με την κοινωνία, οπότε...