Ιστορικά, νησιωτικά ευτράπελα

Διαβάζω στη χθεσινή, σπάνια εμφανιζόμενη πλέον, «Ελεύθερη Εκφραση» της «Εφ.Συν.», απάντηση της κ. Φωτεινής Τομαή-Κωνσταντοπούλου σε ρεπορτάζ του συναδέλφου Κώστα Ζαφειρόπουλου.

Δεν στέκομαι στο θέμα στο οποίο, όμως, θα αναφερθώ σύντομα. [Αφορά μια τιμητική πλακέτα στον δήμο όπου αναγράφεται ότι η νήσος Πάτμος ελευθερώθηκε, ήδη από το 1944 (!) από τους Γερμανούς χάρη στις ηρωικές προσπάθειες ενός Αγγλου λοχαγού.]

Με εντυπωσιάζει η μετοχή που χρησιμοποιεί (προσερχόντων) και στύβω την γκλάβα μου να καταλάβω το ρήμα που τη γεννά.

Υπάρχει ρήμα προσέρχω; Και τι σημαίνει; Προφανώς ήθελε να γράψει προσερχομένων, αλλά πού τέτοια γραμματική τάξις...

Και στην προηγούμενη παράγραφο: «Η εμπιστοσύνη της πολιτικής ηγεσίας του ΥΠΕΞ με τιμά σε ολόκληρη της τριακονταετούς και πλέον, ευδόκιμου θητείας μου».

Πλήρης ασυνταξία. Θα πείτε, εδώ ο κόσμος χάνεται, τα ελληνικά της κ. Τομαή μάς μαράνανε;

Ναι, αλλά είναι εμπειρογνώμων πρεσβευτής, σύμβουλος α’, προϊσταμένη της υπηρεσίας διπλωματικού και ιστορικού αρχείου, δεν είναι παίξε-γέλασε.

Επιπροσθέτως καταγγέλλει τον συνάδελφο ότι κάνει αποσπασματική χρήση -και κατά παράβαση των εθνικών κανονισμών ασφαλείας- διαβαθμισμένης υπηρεσιακής αλληλογραφίας...

Εδώ ο κόσμος το ’χει τούμπανο και η ίδια μεγαληγορεί ασυστόλως και προς εντυπωσιασμό φυσικά.

Οι αποφάσεις του δημοτικού συμβουλίου είναι κρυφές; Αποτελούν ζήτημα εθνικής ασφάλειας;

Επί της ουσίας βέβαια δεν απαντά. Η Πάτμος απελευθερώθηκε το 1944 και δεν το πήρε χαμπάρι η χώρα και η οικουμένη άπασα;

Και η κατακλείς: «Για καμία υπηρεσιακή μου δράση ή ενδοϋπηρεσιακή μου αλληλογραφία πρόκειται να ζητήσω άδεια τρίτων παρά μόνον των ανώτερών μου υπηρεσιακά...».

Προφανώς εδώ φοβάται τη χρήση δύο αρνήσεων μήπως φανεί ότι δεν ακολουθεί το πρωτόκολλο του συντακτικού, τονίζει όμως διπλά τους ανωτέρους της, λόγω δημοτικής προφανώς.

Είναι γενικότερο φαινόμενο· κάθε αξιωματούχος απαντά μόνο για να εντυπωσιάσει ή για να επιβληθεί στρεψοδικώντας. Το θέμα για το οποίο ερωτάται δεν θίγεται καν από τέτοιου είδους απαντήσεις.

Είναι καμιά σχολή στην οποία διδάσκονται οι ελιγμοί και οι ασάφειες του λόγου ή με τον χρόνο στα αξιώματα προσκτάται μια ιδιαίτερη ικανότητα;

Το λέω διότι μια μικρή περιήγηση στις εκπομπές «λόγου» οδηγεί σε τέτοιες εικασίες και ερωτήματα.

Αλλα αντ’ άλλων, αλλά η πόζα πόζα, παρακαλώ, διότι δεν είμαστε όλοι «ίσα κι όμοια», άντε, μικροί μεγάλοι στο καφενείο, τι το περάσαμε (την επιστήμη και το αξίωμα, εννοείται...).

Είναι μερικοί που χωρίς λόγο (και χωρίς έρμα θα έλεγα) δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους.

Εντάξει, λένε πολλοί, τα ’χει αυτά η επικοινωνία. Σφάλλουν νομίζω διότι έτσι διαιωνίζεται η έκπτωση του λόγου, της γλώσσας, του δημοκρατικού διαλόγου.

Η λεπτομέρεια εξακολουθεί να έχει σημασία (εξ όνυχος τον λέοντα...).

Κι έτσι δημιουργούνται εμμονές οι οποίες με τη σειρά τους υπερασπίζονται την αναλήθεια ή το οφθαλμοφανές άκυρο οποιασδήποτε απόφασης.

Σε τι φταίει όμως ο αναγνώστης ή ο ακροατής;

Θα πείτε, σχηματίζει ιδία αντίληψη, αλλά καμιά φορά η κούρασή του και η μονοτονία των κειμένων τον εθίζουν στην αδιαφορία· αφήνεται και ό,τι λάμπει τον έλκει.

Και, ως συνήθως, ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός. Είμαι περίεργος να ακούσω ποια είναι η θέση τη κυρίας Ρεπούση στην παρανάγνωση της Ιστορίας -ή στη στρέβλωσή της- που επιχειρείται στο όμορφο νησί της Πάτμου.

Πρέπει να παρέμβουν οι επιστήμονες, οι ιστορικοί εννοείται;

(Περίεργο) γούστο έχουμε...