O απαράλλακτος μνημονιακός λόγος

Παραπονιόταν σε μια επιστολή του (εφημερίδα «Δημοκρατικός» 12.10.1950) ο Νίκος Καρούζος γιατί κορυφαίοι πνευματικοί Ελληνες του καιρού του, όπως οι Αγγελος Σικελιανός, Νίκος Καζαντζάκης και Ι.Ν. Θεοδωρακόπουλος δεν είχαν υπογράψει την έκκληση για ειρήνη που διακινούσαν τότε «δυτικοί» συγγραφείς, διότι –έγραφε– «η ζωή αξίζει περισσότερο από τα μέσα καταστροφής της».

Επικαλέστηκε μάλιστα τον τελευταίο, ενθυμούμενος «την υπέροχη φράση του»:

Πρέπει να βλέπουμε μέσα στον κάθε άνθρωπο όλη την ανθρωπότητα...

Πέρασαν από τότε δεκαετίες πολλές. Τα ίδια και τα ίδια. Τέτοιου είδους εκκλήσεις σήμερα τις υπογράφουν οι απλοί άνθρωποι (βλ. το «όχι» του δημοψηφίσματος) ενώ οι πνευματικοί τρέχουν να θρονιαστούν στις βαθιές πολύ βαθιές πολυθρόνες της εξουσίας, χωρίς να ραγίζει το μάτι τους από το εκτυφλωτικό φως εκείνου του κακόμοιρου «όχι». Προτιμάνε τα υλικά αγαθά, χάνουν(;), όμως, την ψυχή τους.

Ελεγε –πόσα χρόνια πάνε, αλήθεια– ο Διονύσιος Σολωμός ότι «Η απώλεια κάθε πράγματος, χαράς, πλούτου, βασιλείων, η απώλεια όλων, δεν είναι τίποτε αν η ψυχή μένει ορθή».

Αυτές είναι οι ρίζες και οι αξίες του ελληνικού πολιτισμού, η αφεντιά μας, όμως, τις αγνοεί, τις περιφρονεί ίσως, εξάλλου τι σημαίνει ψυχή για τον ορθολογικοκρατούμενο νου τους;

Μια ανύπαρκτη, μεταφυσική, έννοια· ας τους παρατήσουμε λοιπόν ήσυχους στο εξόχως υλόφρον κυβερνητικό τους έργο· δεν πάνε να κουρεύονται ψυχή και κοινωνία;

Αυτοί οφείλουν να φανούν συνεπείς στις υποχρεώσεις τους προς τα αφεντικά της Ευρώπης. Ε, ας φανούν...

Προφανώς αρνούνται να δουν μέσα τους όλη την ανθρωπότητα· και αυτοί αλλά και εμείς. Αυτή η άρνηση (ή μήπως τυφλότητα;) μάς οδηγεί σε ολισθηρούς δρόμους, κοινωνικά και πολιτικά.

Το παράδοξο βέβαια είναι ότι άπαντες νομίζουμε πως πράττουμε ό,τι επιτάσσει η ανάγκη, ό,τι είναι το καλύτερο δυνατό· δεν το νομίζουμε, είμαστε βέβαιοι διότι προέχει ο ρεαλισμός και τα λοιπά βαρύγδουπα του δυτικού πολιτισμού.

Ε, αυτός είναι ο πολιτισμός, αυτή είναι η Ευρώπη, λένε, τι θέλαμε δηλαδή, να έχουμε όρθια ψυχή και να καταντήσουμε Ασιάτες, Αφρικανοί, Νοτιοαμερικανοί; Χριστός και Παναγία.

Ας βοά η ανθρωπότητα, ας χάνεται αξιακά ο άνθρωπος, η εξουσία να ΄ναι καλά.

Κουραστήκαμε (όσοι τέλος πάντων κουραστήκαμε) από τους σχοινοτενείς λόγους των μνημονιακών βουλευτών που πάσχιζαν –λες– να πείσουν πως θα κάνουν ό,τι είναι δυνατόν να εφαρμόσουν πιστά τις εντολές των δανειστών· εντάξει, πειστήκαμε, αλλά... ουφ...

Για την αντιπολίτευση, τι να πεις. Αστειότητες έως γραφικότητες. Θα αργήσουν, μάλλον, να συνέλθουν πολύ από το σοκ της κατρακύλας τους άπαντες, πλην ΚΚΕ πάντα.

Ειδικά εκείνο το Ποτάμι στάζει δηλητήριο· να προσέχουν πολύ όσοι το διασχίζουν ή όσοι ήθελαν κάποια στιγμή να δροσιστούν από τα ρέοντα ύδατα (δηλητήρια)!

Μακριά από την οίηση διότι αυτή είναι εμπόδιο στην ανάπτυξη και την πρόοδο του τόπου· το ’λεγε και ο Ηράκλειτος: την οίησιν προκοπής εγκοπήν, όπως επίσης ότι οι γνώμες των ανθρώπων είναι παιχνίδια, για παιδάκια (Παίδων αθύρματα τα ανθρώπινα δοξάσματα).