Eβλεπα στην τηλεόραση τον Τούρκο πρόεδρο να άδει, με μπρίο και φινέτσα, σε προεκλογική του συγκέντρωση, ασμάτιον γραμμένο και μελοποιημένο στα μέτρα του, και αίφνης ξεμυτίζει η ιδέα να γίνει αυτό παράδειγμα και για τους πολιτικούς αρχηγούς των εδώ ελληνικών κομμάτων.
Είναι προτιμότερο να εισπράττει κανείς εντυπώσεις από τις ωδικές και θεατρικές δεινότητες που διαχέουν οι υποψήφιοι, παρά από τις, δημοκρατικές πάντα, πομφόλυγες που πνίγουν τον αέρα της επικοινωνίας.
Θα συμφωνούσε ασφαλώς ο Πλάτων, ο οποίος φρονούσε ότι πουθενά δεν συντελούνται αλλαγές στους τρόπους της μελωδικής σύνθεσης χωρίς να ακολουθούνται από ριζικές πολιτικές και κοινωνικές μεταβολές (ουδαμού γαρ κινούνται μουσικής τρόποι άνευ πολιτικών νόμων των μεγίστων).
Ανάλογα με τις φωνητικές και καλλιτεχνικές τους ικανότητες θα μπορούσαμε να σχηματίσουμε καλύτερη και πιο πειστική γνώμη για τους σωτήρες, όπως άπαντες αυτοαποκαλούνται, της έρημης και ταλαίπωρης και βασανισμένης τούτης χώρας. Η κίνηση του σώματος και οι λαρυγγικές μελωδίες [ή αφωνίες] δείχνουν εναργέστερα –και εκφράζουν– τη μικροπρέπεια, την αλαζονεία, την παραφροσύνη [αρχομανία, απληστία, ματαιοδοξία... τα γνωστά].
Φαντάζει γουστόζικο κάτι τέτοιο και αστείο. Ισως και σκανδαλιάρικο – και σκανδαλώδες. Λοιπόν, δεν είναι. Οποιος διαφωνεί ας ρωτήσει πολλούς νέους. Θα ήταν δε ένα ωραίο πανηγύρι, που θα ενθουσίαζε και τον κάθε φτωχό και πικραμένο: τους αγροτοκτηνοτρόφους, που αδυνατούν πλέον να αντέξουν τα έξοδα καλλιέργειας και εκτροφής των ζωντανών τους, τους βιομηχανικούς εργάτες, το σμπαράλιασμα των εργασιακών σχέσεων [κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, ευέλικτη εργασία, απαγόρευση απεργιών].
Αυτά είναι λίγα από εκείνα που διώχνουν τους νέους από τις κάλπες και στρέφουν τις πλάτες στο προεκλογικό ταρατατζούμ. Οι νέοι δεν είναι ούτε αριστεροί ούτε δεξιοί βεβαίως. Είναι αριστεροδέξιοι και αυτό οφείλεται στον φανατισμό των «ιδεολογικών» τάχα γονιών τους.
Βέβαια δεν παύει να παραμένει ζητούμενο η εκλογική εκδίωξη της «αυτοδύναμης» κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, μιας κυβέρνησης που βδελύσσεται την απλή αναλογική την οποία όμως, από την άλλη, ταπεινώνουν και βεβηλώνουν με τη στάση τους και τα κόμματα τα οποία την ευαγγελίζονται.
Δεν βρίσκει άκρη κανείς. Δεν ξεχνάμε και τούτο: ο λαός δεν είναι σοφός και ας λένε τα σαΐνια των αποφάνσεων και πολιτικών διαπιστώσεων. Εκκρεμεί –νυν και αεί– η διακυβέρνηση της Ελλάδας, που δεν παύει να έχει όλα τα σημαντικά που χαρακτηρίζουν ένα προτεκτοράτο.
Είναι φριχτό να κυριαρχεί η Δεξιά στην Ελλάδα παρότι η ανθρωπότητα στρέφει και ρέπει προς τον συντηρητισμό, τη θρησκοληψία, προτιμώντας την ασφάλεια [ασφάλεια!] από την ελευθερία της. Εδώ που τα λέμε πώς διαχειρίζεται η μάζα την ελευθερία της εάν ποτέ την κατακτήσει; Αλλά τα έχει πει, γυμνά και εξωφρενικά, ο Ντοστογιέφσκι εδώ και περίπου ενάμιση αιώνα.
Αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με κουκιά: τα σύκα σύκα και η σκάφη τουρλουμπούκι ή τρεις λαλούν και δυο χορεύουν. Κοκορομαχίες, ασυναρτησίες, καταγγελίες χωρίς αντίκρισμα, διαφημιστικά σποτ ελαφράς ποιότητας και όλα όσα γνωρίζουμε τις τελευταίες δεκαετίες. Αυτά δεν είναι αρεστά, αλλά δεν μπορούν όλοι να είναι αρεστοί σε όλους – ευτυχώς για την [όποια, ακόμη και ανάπηρη] δημοκρατία. Μέμνησθε της απλής αναλογικής, εντούτοις.
