Καραμανλική ηθική...

Το πώς αντιμετωπίζουν την εκ νέου υποψηφιότητα του ανεκδιήγητου Καραμανλή ο πρωθυπουργός και τα υπουργικά και άλλα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας φανερώνει το ποιόν και το ήθος του πρωθυπουργού και των στελεχών καθώς και την πλήρη απομάκρυνσή τους [διαζύγιο] από την ηθική, όπως αυτή επικρατεί από τις πρωταρχές του είδους κατά τη συνύπαρξη των όντων του. Φωνασκούν άπαντες ότι ο λαός είναι αυτός που θα αποφασίσει, εάν δηλαδή τον ψηφίσει ή όχι –και δεν ντρέπονται να το λένε· προφανώς, αφού δεν σέβονται ιερά και όσια της κοινωνίας.

Και καλά αυτός ο χοντρόπετσος Καραμανλής και της Βουλής τα εμέσματά του, μικρούλης ων και ανασφαλής και ανίδρωτος μια ζωή, το τομάρι του πάει να σώσει, αποδεικνύοντας ότι δεν έχει καταλάβει τι έχει κάνει [μάλλον, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν τον ενδιαφέρει τι έχει κάνει, τι πόνο έχει προκαλέσει, για τι έγκλημα είναι ο ίδιος υπεύθυνος, όταν στη Βουλή διαβεβαίωνε, πριν από την τραγωδία, ότι οι Ελληνες ταξιδιώτες είναι ασφαλείς και απαιτούσε από την αντιπολίτευση να ζητήσουν συγγνώμη επειδή τόλμησαν να τον ρωτήσουν για την ασφάλεια στα τρένα]. Αυτό το ανθρωπάκι... Σήκωνε και το δάχτυλο ο αναίσχυντος. Ολη αυτή η αχαρακτήριστη συμπεριφορά του είναι και η «φιλοσοφία» των ανθρώπων της Δεξιάς –ουδεμία σχέση με την ηθική.

Αυτή η συμπεριφορά είναι το κύριο πρόβλημα, από αυτήν τη συμπεριφορά εξάγονται συμπεράσματα για την πολιτική ζωή του τόπου και όχι τόσο από το μερίδιο ευθύνης που αναλογεί σε όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Χρειάζεται απίστευτο θράσος για να διαχέεται τέτοια συμπεριφορά. Ετσι όμως έχουν μάθει, δεκαετίες τώρα, οι άνθρωποι της Δεξιάς: να μεταθέτουν σε άλλους τις ευθύνες τους. Ελεγαν οι Στωικοί [μας]: «Ο μεν απαίδευτος άλλους αιτιάται, και ουχί εαυτόν, της εαυτού κακοδαιμονίας». Οχι μόνο απαίδευτοι είναι οι κύριοι αυτοί, αλλά και μάλλον ανήθικοι, με την έννοια ότι περιφρονούν το λαϊκό αίσθημα, τη λαϊκή οργή, τον λαϊκό θυμό.

Σε αυτήν τη συμπεριφορά όφειλαν να εστιάσουν την κριτική τους περισσότερο οι αντιπολιτευόμενοι γιατί είναι από τα κρισιμότερα στοιχεία ερμηνείας μιας πολιτικής παράταξης· η στάση του Καραμανλή και τα μισόλογα του πρωθυπουργού αποδεικνύουν ποια είναι η πραγματική σχέση τους με τον ελληνικό λαό: σχέση ανύπαρκτη, με μπόλικη δόση περιφρόνησης.

ΥΓ.: Μου τηλεφωνεί, λίγες ημέρες πριν από το κυβερνητικό έγκλημα, αγαπημένο μου πρόσωπο, που είχε επίγνωση των προειδοποιήσεων των εργαζομένων του ΟΣΕ και μένει τα τελευταία χρόνια στη Θεσσαλονίκη, μετά τις σπουδές της στην Αρχιτεκτονική. Τι να κάνει; Να ταξιδέψει με το τρένο ή όχι; Ετυχε εκείνη την ημέρα να ακούσω τον Καραμανλή να ωρύεται στη Βουλή και να κατσαδιάζει ασύστολα την αντιπολίτευση γιατί τόλμησε να αμφισβητήσει την ασφάλεια στα τρένα. Το και το, της λέω, άκουσα τον υπουργό και λοιπά. Ευτυχώς δεν με άκουσε και προτίμησε το λεωφορείο. Εάν βασιζόταν στον υπουργό θα είχε συναντήσει τον θάνατο, όπως τον συνάντησαν πενήντα εφτά αθώοι συνάνθρωποι. Αυτός ο άνθρωπος, αυτός ο εγκληματίας, εξακολουθεί να προκαλεί το πανελλήνιο –και η αντιπολίτευση αντιδρά υποτονικά μόνο.