Στάσιμη αντιπολίτευση

Θα 'θελε να ήξερε κανείς τι λένε εκεί στην Κουμουνδούρου τα στελέχη του κόμματος, βλέποντας, δημοσκοπικά πάντα, την κυβέρνηση να αρχίζει να καταρρέει και το κόμμα τους να μην «καρπούται» το παραμικρό. Πώς, διάβολε, ερμηνεύουν αυτήν τους την [αδιανόητη εάν λάβαινε χώρα σε άλλη χώρα...] στασιμότητα; Επιπροσθέτως: Τι προσδοκάνε; Μήπως δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία; Δεν βλέπουν ότι ο κόσμος δεν βρίσκει απάγκιο στις αρχές και το κοινωνικό τους τάχα πρόγραμμα; Ζούνε μήπως και αυτοί σε άλλη χώρα; Πιστεύουν ακόμη στον αρχηγό τους; (Ελπίζω να μην υπάρχει κανείς που να να μη θεωρεί αρχηγικό κόμμα τον ΣΥΡΙΖΑ - και ας λένε στα κανάλια τα στελέχη του για συλλογικά όργανα, εσωκομματική αντιπολίτευση και λοιπές πομφόλυγες).

Εχουν αναλογιστεί τι ακριβώς σημαίνει Αριστερά σήμερα, ειδικά στην Ελλάδα της ανανεωμένης Δεξιάς και της δυναμικής εμφάνισης ναζιστικών και φασιστικών μορφωμάτων; Τι ακριβώς λένε οι δεξαμενές [για δες] σκέψης τους για την έλλειψη προτάσεων ως προς τη διαχείριση της εξουσίας, εάν ποτέ την ανακαταλάβουν και έλθουν αντιμέτωποι με την αξιοκρατία, την ισονομία και λοιπά, μάλλον οχληρά για τα μέτρα τους;

Μυρμηγκιάσματα στον νου και την ψυχή προκαλούν όλα αυτά, αλλά χωρίς όλα αυτά δεν βγαίνει άκρη. Εχουν ποτέ αναρωτηθεί εάν το αρχηγικό τους άτι είναι χωλό και άρα κάποιος άλλος ή άλλη «πρέπει» να τοποθετηθεί σε αυτήν τη θέση; Α, μπα, αστεία πράγματα για τους λογής φωστήρες της αριστερής διανόησης, άσε που οι περισσότεροι, μεταξύ των οποίων και γκαρδιακοί φίλοι, θεωρούν τον αρχηγό αυτόν ως τον μόνο που μπορεί να αντιμετωπίσει τη λαίλαπα της Δεξιάς επέλασης. Διαφωνώ με τους φίλους - και τους συγγενείς.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, που επικαλέστηκε τον φιλελευθερισμό [άλογη ανάπτυξη, επενδύσεις, ιδιωτικοποιήσεις και λοιπά ιλαρά - φρικιαστικά αντικοινωνικά], αποδείχτηκε, εμφαντικά δε, ότι δεν είναι παρά η χειρότερη μορφή της Παλαιοδεξιάς, που τόσο ταλαιπώρησε τη χώρα από τον Εμφύλιο και εντεύθεν τουλάχιστον [αλλά και πρωτύτερα]. Και τι κάνει η μείζων αντιπολίτευση; Μήπως δεν μπορεί να κάνει τίποτε επειδή ακολούθησε την ίδια πολιτικάντικη στρατηγική; Δεν είναι ρητορική η ερώτηση. Μήπως έχει λερωμένη την [εξουσιαστική] φωλιά της; Και μήπως έχει ενστερνισθεί τη βολική φιλοσοφία της ανατροπής του καπιταλισμού τάχα εκ των ένδον; Μήπως ακόμη έχει επέλθει η ώρα για εμφάνιση καινούργιων πολιτικών υποκειμένων-σχηματισμών, έστω εντός του ιδίου πολιτικού κοινοβουλευτικού συστήματος, το οποίο έχει επικρατήσει διεθνώς; Αφελή ίσως ερωτήματα, αλλά υπαρκτά - από τη συγκυρία, έστω.

Δεν είναι δυνατόν η ανάλγητη και επικίνδυνη και επιπόλαια αυτή κυβέρνηση να συνεχίζει να απολαμβάνει -ακόμη!- την εμπιστοσύνη τόσων ψηφοφόρων, να αποδεικνύεται ότι δολοφονεί τους πολίτες της -εν γνώσει της δε!- και η μόνη αντίδραση να είναι οι αυθόρμητες διαδηλώσεις των Ελλήνων πολιτών που, επιτέλους, ξεσηκώνονται απέναντι σε αυτούς τους δολοφόνους. Και πώς αντιδρά η κυβέρνηση των αχρείων «αρίστων»; Μα, με τις δυνάμεις καταστολής, το μόνο που γνωρίζει άριστα. Το θέμα όμως είναι τι γίνεται με την αξιωματική αντιπολίτευση, που παραμένει κολλημένη στα ίδια ποσοστά εδώ και τέσσερα χρόνια. Ουδείς προβληματίζεται; Ουδείς αντιδρά;