Χείρον, βέλτιστον

Βγαίνουν στην τηλοψία στελέχη (κομματικοί στρατιώτες) της κυβέρνησης και κλασαυχενίζονται ότι παρά τις φοβερές και τρομερές αντιξοότητες που αντιμετώπισε η κυβέρνηση [κορονοϊός, πυρκαγιές, πλημμύρες, ακρίβεια...] εξακολουθεί να βρίσκεται πρώτη στις δημοσκοπήσεις και άρα έχει την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού.

Τονίζουν αυτοί οι μεγαλόστομοι -κι έχουν εν πολλοίς δίκιο- ότι η αξιωματική αντιπολίτευση δεν λέει να σηκώσει κεφάλι και να εκμεταλλευτεί τις εν λόγω αντιξοότητες. Πρώτον: Το σταθερό ποσοστό που φαίνεται στη Νέα Δημοκρατία είναι ο σκληρός της πυρήνας, συνεπώς δεν μπορεί να αλλάξει μετερίζι. Κομπάζουν, άρα, επί ματαίω. Δεύτερον: Η Αριστερά έχει πλέον χάσει την αίγλη της από τότε που μετέτρεψε, αυθαιρέτως, το «όχι» του δημοψηφίσματος σε [υποτακτικό] «ναι» και υπέστη όλες τις σκληρές συνέπειες των μνημονίων· φάνηκε ανεπαρκής και αναξιόπιστη.

Οι μεγάλες ιδέες, τα κοινωνικά οράματα, ηθικά και άλλα δήθεν πλεονεκτήματα έχουν εκλείψει. Ο συντηρητισμός επικρατεί και η κυβερνήσασα Αριστερά εξακολουθεί να σκέφτεται όπως σκέφτονταν τον εικοστό, μάλλον τον δέκατο ένατο αιώνα. Το θέμα δεν είναι να πείσουν τον ελληνικό λαό ότι ο νυν πρωθυπουργός είναι ο χειρότερος των τελευταίων δεκαετιών [μάλλον ισχύει αυτό] αλλά να πείσουν τον ίδιο λαό ότι η σύγχρονη Αριστερά μπορεί να διαχειριστεί τις κρίσεις που αναφύονται και ξεσπάνε από την κυριαρχία του καπιταλιστικού συστήματος.

Αν είναι να γίνουν συνεργασίες αντιδεξιών κομμάτων ώστε να εκλείψει η νυν [παλαιοκομματική] Δεξιά πρέπει να γίνουν τώρα, πριν από τις εκλογές, και όχι με βάση τι ποσοστά θα λάβουν αυτές οι δυνάμεις. Ηδη ο αρχηγός του ΜέΡΑ25 δήλωσε την απόσυρσή του από ένα τέτοιο ενδεχόμενο διότι, λέει, όσο και να τους προκάλεσε να απαντήσουν σε ενδεχόμενο προγραμματικής συνεργασίας ο ΣΥΡΙΖΑ σφυρίζει κλέφτικα. [Μένει να δούμε αν θα τηρήσει τη δήλωσή του και μετά τις εκλογές] Οπως και να το δει κανείς, τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα είναι αρχηγικά [μήπως δεν είναι, με τον δικό του έστω τρόπο, το ΚΚΕ;], άρα το [παγκόσμιο] πολιτικό σύστημα καλά κρατεί και ουδέν έχει να φοβηθεί από τη λαϊκή τάχα οργή και το «αντικαπιταλιστικό» μένος όλων εκείνων που δηλώνουν [ακόμη] αριστεροί και πράσινα άλογα...

Βεβαίως και κάτι πρέπει απαραιτήτως να γίνει ώστε να οβελιστεί αυτό το ακροδεξιοσοσιαλιστικό [και βάλε] κυβερνητικό συνονθύλευμα, μπαίνει όμως ο ευαίσθητος πολίτης σε δίλημμα -ε, όχι πια άλλα διλήμματα, μια ζωή τα ίδια, να καταλήγει δηλαδή στο μικρότερο κακό· πόσο θα αντέξουμε οι κακόμοιροι, εννοείται εμείς που στεκόμαστε αμήχανοι μπροστά σε αυτό το «δίλημμα»; Συμπέρασμα (;): Το μη χείρον βέλτιστον και δεν πάει στο καλό κάθε έννοια αντίστασης.

Δεν πρέπει όμως να έχει κανείς τέτοιες απαιτήσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ -τα ίδια συμβαίνουν σε όλη την ανθρωπότητα, ναι, αλλά πρέπει κάτι να καταλάβουμε όλοι εμείς οι ένθεν κακείθεν χειραγωγούμενοι, αλλά και απεχθανόμενοι [ο καθένας για τους δικούς του λόγους -αλλά και αντικειμενικά] τη Δεξιά, λόγω της σχέσης της με το κεφάλαιο και τις ελίτ: Να ψηφίσουμε ή όχι;