Ανεξάρτητη (αυτό, δα, έλειπε), συνεταιριστική (εξεταστέον), απογευματινή (πλεονασμός φαίνεται πλέον) εφημερίδα (σωστό αυτό), πάντως κλείνουν σήμερα δέκα χρόνια από την ημέρα της πρώτης έκδοσης της «Εφημερίδας των Συντακτών». Αξιοπρόσεκτη η έως τούδε πορεία της μια και πολλοί χαιρέκακα έλεγαν ότι αποκλείεται να έχει διάρκεια. Λοιπόν έχει διάρκεια -και μέλλον, αφού δεν υπάρχει πλέον κάποια εφημερίδα να αντιστέκεται στα κακώς κείμενα και πραττόμενα της εξουσίας. Οικογένειες διατήρησαν την αξιοπρέπειά τους από εργαζόμενους τινές σε αυτήν την εφημερίδα. Αυτό είναι το βασικό. Αποδείχτηκε περιτράνως προσέτι ότι ο καπιταλισμός δεν είναι και τόσο ανίκητος, όταν οι άνθρωποι συνομαδώνονται με αποφασιστικότητα και ενθουσιασμό και θάρρος να αντιμετωπίσουν τη βίαιη επίθεση του κράτους [πόσο σύνηθες!] κατά της κοινωνίας και μάλιστα εναντίον εκείνων των κομματιών της, που, είτε αδρανώντας είτε αγανακτώντας, έχουν παραιτηθεί από οποιαδήποτε διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους.
Λοιπόν, σε ό,τι αφορά το εντός, ως άνω, παρενθέσεως «εξεταστέον»: Υπήρχε από αρκετούς η εντύπωση και η πεποίθηση ότι κάθε συνεταιρισμός [οφείλει να] είναι ακομμάτιστος. Αυτό δεν κατέστη δυνατό διότι οι πολλοί κουβαλούσαμε τις καταβολές μας ή όποια ιδεολογία αγαπήσαμε κατά τη διάρκεια της πορείας μας. Πολλοί υπήρχαν με αριστερές καταβολές και πολλοί απέκτησαν αριστερή ας την πούμε συνείδηση στο διάβα της εφηβείας ή και νεότητάς τους. Αρα, άμα τη εκκινήσει του, το συνεταιριστικό εγχείρημα είχε το ιδεολογικό του υπόβαθρο ή την ιδεοληψία του, ας μη γελιόμαστε. Το ζήτημα ήταν η υπέρβαση, η ισοτιμία δηλαδή, η ισότητα και η πολυφωνία -κουτσά στραβά αυτά επιτεύχθηκαν χωρίς βεβαίως να εκλείψουν οι αντιρρήσεις και οι ενστάσεις. Υπήρχε όμως η γενική συνέλευση, όπου εκόντες άκοντες άπαντες υπακούαμε στις αποφάσεις της· αυτό έχει να κάνει με δημοκρατικές διαδικασίες, σπάνιες στη δομή των σύγχρονων κοινωνιών, αλλά έως εδώ...
Εγινε αφορμή επίσης η έκδοση τούτης της εφημερίδας να συγκινηθούν και να νιώσουν υπερήφανοι παλαιοί της Αριστεράς, που ξόδεψαν τα τελευταία χρόνια της ζωής τους συνεργαζόμενοι με τούτη την εφημερίδα -άνθρωποι βασανισμένοι και πονεμένοι από το γεγονός και μόνο ότι ήθελαν έναν δικαιότερο [βέλτερο] κόσμο (θυμίζω, ενδεικτικά και μόνο, τους [αγαπημένους ούτως ή άλλως] Κοροβέση και Καλαϊτζή).
Επιπροσθέτως συνέβη το εξής σημαντικό: Ανθρωποι με βαθιά κουλτούρα και ανοιχτό μυαλό βοήθησαν την εφημερίδα να σταθεί στα πόδια της, μόνο και μόνο γιατί δεν είχε αφεντικά. Θυμάμαι χαρακτηριστικά έναν γαλλοτραφή αρχιτέκτονα στην πλατεία Καρύτση, ο οποίος όταν του προσφέραμε ένα φύλλο της εφημερίδας αρνήθηκε να το πάρει δωρεάν, πιστός στην αλληλεγγύη και το συνεταιριστικό μας εγχείρημα -σπανίζουν πλέον τέτοιοι άνθρωποι, δεν είναι όμως και εξαφανισμένοι, εξ ου και η ικανοποιητική πορεία της εφημερίδας εν μέσω αθλιότητας των τηλεοπτικών καναλιών, των κοινωνικών δικτύων, πώς διάολο τα λένε... και άλλων μορφών ενημέρωσης.
ΥΓ: Το ότι η κόρη μου «εργάστηκε» εδώ τον τελευταίο χρόνο της ζωής της με γεμίζει δάκρυα, για τούτο και σταματώ...
Σχόλια
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας