Γυρίζει καμιά φορά ο νους στα περασμένα, όταν δεν αντέχει το τώρα ή, για διάφορους λόγους, δυσκολεύεται να συνομιλήσει μαζί του. [Διάφοροι λόγοι: πανδημία, ελλιπής επικοινωνία, αδυναμία καθημερινής παρουσίας στον χώρο εργασίας, ανυπόφορη ακρίβεια, κυβερνητικά ψεύδη και ανεπάρκεια, ανικανότητα της κυβέρνησης να ανταποκριθεί στις προσδοκίες των περισσότερων για διασφάλιση εργασίας τουλάχιστον και μια αξιοπρεπή ζωούλα -και βέβαια ο πόνος που έχει θρονιαστεί στο είναι από την απώλεια αγαπημένων προσώπων, αν και το τελευταίο είναι προσωπικό και δεν ενδιαφέρει και πολλούς].
Θυμάμαι τους δικούς μου, πριν από πενήντα τόσα χρόνια, κάθε μέρα της Πρωτομαγιάς να την τιμάνε, εν χορδαίς και οργάνω θα έλεγα. Διέκοπταν κάθε εργασία και μαζί με τρεις-τέσσερις άλλες οικογένειες εξέδραμαν στη φύση και του έδιναν και καταλάβαινε· χοροί, τραγούδια, φαγοπότι -γλέντι τρικούβερτο. Τον πρώτο καιρό συμμετείχαν αυτές οι λίγες οικογένειες, όλες με κάποιο μέλος τους να έχει εξοριστεί ή φυλακιστεί λόγω συμμετοχής του στον αγώνα κατά των κατακτητών Γερμανών. Είναι αλήθεια ότι το υπόλοιπο χωριό παραξενευόταν. Τι διάολο, έλεγαν, μύγα τους τσιμπάει;
Ομως ο πατέρας μου στα χρόνια της εξορίας είχε μάθει από τους εγγράμματους των ξερονησιών την ιστορία της Πρωτομαγιάς και τον ισχυρό συμβολισμό της για τους εργαζόμενους όλης της οικουμένης. Είχε λοιπόν αποφασίσει [και ουδείς στον κόσμο ήταν ικανός να του αλλάξει αυτήν την απόφαση] να τιμά την ημέρα απέχοντας από κάθε είδους εργασία, χειρωνακτική πάντοτε. Με τον καιρό αυτό άρχισε να αρέσει και στις άλλες οικογένειες και έβλεπες ένα χωριό να ξεφαντώνει κάθε Πρωτομαγιά, συνήθως έξω από το χωριό στις πηγές που ποτίζουν [πότιζαν...] όλη [υπερβολή] την ορεινή Κορινθία. Ωραίες σκηνές, που εντυπώνονται στους έφηβους, ίσως και να τους καθορίζουν σε ό,τι αφορά τη συγκρότηση προσωπικότητας αλλά και μια διαμόρφωση αισθητικής για την ανατατική, κυρίως, διασκέδαση. Πολλά γουστόζικα συνέβαιναν, ειδικά όταν μερικοί άρχισαν να υποψιάζονται γιατί αυτές οι πρώτες οικογένειες έδειχναν τέτοιον γλεντζέδικο ζήλο την ημέρα εκείνη.
Θυμάμαι όλα αυτά με συγκίνηση αν και άργησα να καταλάβω ακριβώς το πάθος και την ειλικρίνεια των δικών μου κατά την ημέρα της Πρωτομαγιάς. Η συμμετοχή στις πορείες αργότερα στην Αθήνα δεν μπόρεσε ποτέ να υποκαταστήσει εκείνη την εφηβική συγκίνηση [και συνείδηση] -ο καθένας κουβαλάει τις εμπειρίες του, αν αυτές βέβαια είναι ικανές να παραμένουν στην κοσμοεικόνα του έως την τελευτή. Πάει η συγκίνηση... Φταίνε ίσως οι ξεπουλημένοι συνδικαλιστές, φταίει η μετακίνηση της ημέρας εορτασμού της; Δεν ξεχνώ ότι η ημέρα αυτή είναι μια κατάκτηση [αιματηρή, αλλά πώς αλλιώς;] της εργατικής τάξης. Θυμάμαι την πατρική αποφασιστικότητα (:«ο θεός να κατεβεί κάτω, εγώ δεν θα πάψω να γιορτάζω, δεν θα κουνάω το δαχτυλάκι μου αυτήν την ημέρα»). Κάποτε οι άνθρωποι πίστευαν [αφού φρόντιζαν πρώτα να μάθουν], κάποτε ήσαν ειλικρινείς, κάποτε δεν πρόδιδαν όσα -και όσους- τους συγκλόνισαν στη ζωή τους. -Μην υπολειπόμεθα των αναμνήσεων...
