Για το «μάθημα» του Κατηχητικού

Οπου και να πας στη γειτονιά στα Κάτω Πατήσια, εκεί που λένε ότι ένας νεαρός παπάς βίαζε ανήλικα κοριτσάκια, δεν ακούς τίποτα άλλο – όλοι έχουν, ως συνήθως, πέσει από τα σύννεφα και ας λένε μερικοί ότι αργά τις νύχτες έβλεπαν τον παπά να βγαίνει από την εκκλησία με τις τρυφερές υπάρξεις. Περιμένει κανείς τη δικαστική ετυμηγορία, αλλά τέλος πάντων κανένας δεν αναρωτήθηκε τι θέλουν μικρά παιδιά τέτοιες ώρες στην εκκλησία; Αν ήσαν δικά τους παιδιά θα αδρανούσαν το ίδιο; Δεν θα ξεσηκώνονταν, δεν θα έτρωγαν τον κόσμο να μάθουν τι συμβαίνει; Δεν είναι δα σύνηθες και φυσιολογικό φαινόμενο να βλέπεις κοριτσάκια τόσο αργά στην εκκλησία, μόνο του το καθένα κάθε φορά με τον νεαρό παπά. Δεν τους κίνησε την περιέργεια αυτή η ασυνήθιστη, όπως και να το κάνουμε, σκηνή; Να σκεφτεί κανείς ότι δίπλα από τα σκαλιά της εκκλησίας λειτουργούν δύο καταστήματα εστίασης και κατά τις ήπιες και ηλιόλουστες ημέρες πολλοί απολαμβάνουν τα μεζεδάκια τους. Κανένας από όλους αυτούς που έβλεπαν δεν έστερξε να κάνει μία ερώτηση έστω; Η αλληλεγγύη μάς μάρανε κατά τα άλλα.

Είναι μεγάλη η ζημιά που έχει γίνει στην κοινωνική συνοχή και δύσκολα επαναποκτάται αυτή έτσι και απομακρυνθεί, είτε το θέλει η κοινότητα είτε όχι –πάντως αδιαφορεί [η κοινό5ητα] εντυπωσιακά. Ανακύπτει και το εξής ερώτημα: Τι ακριβώς διδάσκονται τα παιδιά στο κατηχητικό; Να πιστεύουν; Μα αυτό δεν είναι γνώση, είναι πίστη σε κάτι αόρατο, σε κάτι έξω από την ανθρώπινη εμπειρία –θέλω να πω πώς μεταδίδεται, πώς διδάσκεται η πίστη; Εχουν την ικανότητα οι Ελληνες ιερείς να αναλύουν παιδικές ψυχούλες; Ικανοί βέβαια για άλλα φαίνεται να είναι. Και οι γονείς, όσο ευσεβείς κι αν είναι, δεν έχουν ανακαλύψει άλλες δραστηριότητες [αθλητικές, επιμορφωτικές] με τις οποίες μπορούν να ασχοληθούν τα παιδιά τους, δεν κατανοούν, δεν υποψιάζονται έστω, το πνευματικό επίπεδο των Ελλήνων ιερέων;

Το λένε και μάθημα, αυτό που αποκαλούν Κατηχητικό. Τι μαθαίνει κανείς είναι ένα ερώτημα. Μαθαίνει να αγαπάει τον συνάνθρωπο, να τον σέβεται, να τον βοηθά στα δύσκολα; Κομμάτι δύσκολο, μια και ο καθείς έχει σχηματίσει το σκληρό καβούκι του από πολύ μικρή ηλικία. Τα «αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν» ή «αγαπάτε αλλήλους» δεν έχουν θέση στον υλόφρονα και εγωιστικότατο κόσμο μας.

Το «μάθημα» του Κατηχητικού οφείλει να καταργηθεί το συντομότερο δυνατό· οι χριστιανικές αξίες μπορούν κάλλιστα να μεταφυτευτούν στα μικρά παιδιά στο σχολείο ή στο σπίτι, δεν είναι ανάγκη να τρέχουν νυχτιάτικα τα παιδιά σε αμφίβολης ποιότητας παπάδες και να υφίστανται τέτοιες ταπεινώσεις και εξευτελισμούς –αυτά είναι εγκλήματα σοβαρά με τραύματα που δύσκολα επουλώνονται. Στα σχολεία εξάλλου το μάθημα των θρησκευτικών κατέχει πρωτεύουσα θέση, το Κατηχητικό περισσεύει. Οι θρησκείες είναι ακατανίκητες, δεν χρειάζονται δεκανίκια, ειδικά όταν αυτά αφορούν παιδικές ψυχές –αρκετά με το επέκεινα, ας στραφούμε [οι γονείς, κυρίως] στο ενθάδε, στην πραγματικότητα [τις λύπες της και τις χαρές της, σε αυτό που μάς έχει λάχει τέλος πάντων]. Ναι, καλό θα ήταν να καταργηθεί το Κατηχητικό.