Χρόνος, πόνος, χαρά

O καθένας έχει δικαίωμα να γράψει για τον χρόνο, για το, κατά σοφιστή Αντιφώντα, ανθρώπινο διανόημα, για την ανυπαρξία του ή την ανάγκη να μετρήσουμε τον χώρο. Ο Αυγουστίνος δεν ήξερε να απαντήσει στο ερώτημα τι είναι χρόνος όταν τον ρωτούσαν, όταν όμως δεν τον ρωτούσαν ήξερε πολύ καλά τι είναι [τι είναι;]. Λοιπόν, αφού έχουμε αυτό το δικαίωμα, ο χρόνος είναι φως για μερικούς και σκοτάδι βαθύ και πηχτό για άλλους, τους πιο άτυχους· ο χρόνος είναι επίσης γλώσσα, ωσαύτως πόνος -χαρά είναι όταν παίζουν τα παιδιά, για αυτό επανερχόμαστε στον μεγάλο Εφέσιο ότι χρόνος είναι ένα παιδί που παίζει ζάρια, το βασίλειο του παιδιού. Χρόνος είναι οι εμπειρίες του καθενός και, έξω από εποχές και ρολόγια, ό,τι κατεβάζει η γκλάβα του ή ό,τι του επιφυλάσσει η ζωή και η [μη] δικαιοσύνη της μητέρας τάχα φύσης.

Χρόνος είναι το παρελθόν -δεν μπορεί να υπάρξει μελλοντική μνήμη· το μόνο μέλλον είναι το παρελθόν, η κατανόησή του έστω. Χρόνος θα έλεγα ότι είναι ο εκνευρισμός των «ειδικών» όταν διαβάζουν μη επιστημονικούς ορισμούς για την έννοια αυτή και ας έχουν αποφανθεί για την ανυπαρξία του ο McTaggart π.χ. ή, μερικώς, ο Αριστοτέλης και ο πολύς Αϊνστάιν [και άλλοι]. Χρόνος είναι το τελευταίο χαμόγελο του παιδιού σου, οι τελευταίες του πνοούλες προτού μεταβεί στην ανυπαρξία· χρόνος είναι η οδύνη των γονιών, η ανημπόρια τους να βοηθήσουν -τι να σου πουν οι «ειδικοί»; Και τι να πεις για τα παιδιά, που δεν θα ξαναδούν την αδελφούλα τους; Τι να πεις;

Χρόνος, σου λένε αυτοί οι «επιστήμονες», είναι ό,τι μπορεί να μετρηθεί, να σμικρυνθεί και να έλθει στα μέτρα της γνώσης μας [αγνωσίας μπροστά στο άπειρο], ό,τι κινεί τα νήματα στη βιολογία μας και στο μέλλον της ανθρωπότητας, στη διερεύνηση άλλων πλανητών, στην αναζήτηση έμβιας ζωής αλλού [πού αλλού;], στην άνθηση της οικονομίας [ο χρόνος είναι χρήμα -και όχι κρίμα], στις εποχές [εδώ υποκλινόμαστε στην αγωνία των αγροτών, αυτών των αιώνιων θεραπόντων της γης] καθώς και στα σχέδια των απανταχού τεχνοκρατών και κυβερνητών του πλανήτη. Μετράμε τον χρόνο με βάση γιορτές και κοσμοϊστορικά δήθεν γεγονότα και αγνοούμε τι πραγματικά μας γεμίζει ή μας αδειάζει σε τούτη τη σύντομη ζωή [πολύ σύντομη για μερικούς -τι αδικία!].

Χρόνος είναι η συνύπαρξη του εγώ και του εσύ και εάν αυτή η συνύπαρξη πάψει για λόγους που δεν κατανοούμε παύουν η αρμονία του σύμπαντος και η ισχύς κάθε φιλοσοφίας, αφανίζεται ο προβληματισμός για το τι είναι χρόνος [τρεις χιλιάδες χρόνια ιστορία δεν επαρκούν για να εξηγήσουν τι είναι χρόνος, ημερολογιακές χρονιές, ιστορία και λοιπά αιωνιότυπα, μετρήσιμα πάντα]. Ο χρόνος λοιπόν είναι πόνος για μερικούς, ας είναι χαρά για τους πολλούς, ας κατισχύσει η χαρά του πόνου -εσαεί.