Πολλές σελίδες είχε αφιερώσει ο Αριστοτέλης [Ηθικά Νικομάχεια, κυρίως] για να μας πείσει πόσο σπουδαία είναι η φιλία στους ανθρώπους - και είχε δίκιο. Χωρίς αυτούς δύσκολα αντιμετωπίζει κανείς τις τραγωδίες που μπορούν να του τύχουν στη ζωή του. Εκτός όμως από τους φίλους είναι και οι αναγνώστες, όλοι εσείς που με τον τρόπο σας και την ειλικρίνειά σας συμπαρασταθήκατε σε ό,τι αδιανόητο συνέβη στην οικογένειά μου, με την απώλεια, πριν από δύο μήνες, της κόρης μου. Θέλω λοιπόν να ευχηθώ σε όλους καλές γιορτές, ήσυχες, ήπιες και γιατί όχι και ανατατικές, σε εκείνους τουλάχιστον που κάπως έχουν αποδιώξει τον πόνο από την κάθε μέρα τους.
Τα μηνύματά σας ήσαν ευεργετικά και λυτρωτικά, ειδικά από εσάς που έχετε βιώσει το τραγικό, το ανελέητο, το ανυπόφορο: να χάνει ο γονιός το παιδί του. Ποια φυσική δικαιοσύνη; Ομολογώ ότι αυτά τα μηνύματα ήσαν που βοήθησαν να επανακάμψω στην εφημερίδα και με χίλιους κόπους να βρω λέξεις που μπορούν να λειάνουν τον όγκο του πόνου - γιατί ο πόνος είναι υλικός πια. Να είναι ευ-λογημένες οι συνάξεις σας και αν θέλετε πιείτε κι ένα ποτήρι παραπάνω στο τραπέζι σας. [Θα είμαι νοερά μαζί σας, με καταλαγιασμένη την ταραχή, όχι όμως οβελιστέα.]
Θα ήθελα να πω και τούτο [που ποτέ να μη σας συμβεί]: Οταν πάτε με ασθενή σας σε νοσοκομεία μην εμπιστεύεστε τους υπεραισιόδοξους γιατρούς και τους κατά δήλωσή τους επηρμένους ότι δεν έχουν χάσει στην καριέρα τους ποτέ ασθενή από την ασθένεια που πάσχει ο κοντινός σας - και μάλιστα αυτούς που θέλουν να φαίνονται [σαν τους αρχαίους] «ιατροφιλόσοφοι», που αφιερώνουν χρόνο πολύτιμο στο φέισμπουκ να ποιητικίζουν και να φιλοσοφίζουν, ασύντακτα δε και ασυνάρτητα [πώς να βρουν μετά χρόνο για τους ασθενείς τους;].
Αυτά βέβαια δεν έχουν καμιά σημασία πλέον, το αναφέρω απλώς για να προστατευθούν όσοι πιθανώς έλθουν αντιμέτωποι με τέτοιου είδους επηρμένους επιστήμονες, που κοκορεύονται ότι η ασθένεια είναι απολύτως διαχειρίσιμη και στο τέλος καταπίνουν τη γλώσσα τους και σου παραδίδουν νεκρό το παιδί σου. Τι να πεις. Ή δεν ξέρουν τι τους γίνεται ή επέδειξαν εγκληματική αδιαφορία. Αλλά, ώς εδώ.
Στο γιορτινό τραπέζι και πάλι, πλούσιο είτε λιτό. Να υπάρχει αγάπη στην ομήγυρη - και χαμόγελα, αλλά γνήσια και βαθιά, να είναι οι ώρες φωτεινές και ξάστερες, απλές και επιεικείς, θερμές και φιλικές· αγαπησιάρικες. Κατά κάποιον τρόπο είμαι βέβαιος για το πώς θα περάσετε οι περισσότεροι αναγνώστες, λόγω της ευαισθησίας και της συμπαράστασης που επιδεικνύετε, καθημερινά και όχι συγκυριακά.
Ζητώ συγγνώμη ασφαλώς για τον προσωπικό τόνο, αλλά χωρίς τους φίλους και τους αναγνώστες δεν θα υπήρχε η σημερινή οιονεί συνομιλία, ούτε η προσπάθεια να αντικριστεί η πραγματικότητα - η ζωή τέλος πάντων, όπως έχει διαμορφωθεί. [Για την εφημερίδα και πόσο μας βοήθησε τα έχω σημειώσει.] Είναι σημαντικές οι μέρες των γιορτών όσο και αν μερικοί δεν μπορούν να τις νιώσουν σαν μια υπερβατική κατάσταση.
