Ο Λοβέρδος και ο υπερδιπλασιασμός των ποσοστών

Θα είχε γούστο αν αποσύρονταν οι άλλοι πέντε υποψήφιοι και άφηναν τον Αντρέα Λοβέρδο μόνο του ώστε να γίνει αρχηγός του κόμματος. Θα απαιτούσαν από αυτόν να υπερδιπλασιάσει το εκλογικό ποσοστό όπως κομπάζει στα τηλεοπτικά κανάλια –εάν δεν το επιτύχει, να πάει σπίτι του [γιατί να επιστρέψει στα επιστημονικά του καθήκοντα το βλέπω κάπως μακρινό· τόσον καιρό που τα έχει παραμελήσει θα έχει ξεχάσει ασφαλώς και τι έχει σπουδάσει]. Είναι μερικοί άνθρωποι από τον χώρο της πολιτικής που δεν μπορούν να υποστείλουν την οίησή τους, να κρύψουν την έπαρσή τους. Ετσι οιηματίες και επηρμένοι συνεχίζουν να εμφανίζονται στον δημόσιο διάλογο [ο θεός να τον κάνει], έχοντας την εύνοια όλων εκείνων που κατέχουν εκπομπές στην ελληνική τηλεόραση.

Ο κ. Λοβέρδος φαίνεται εξωφρενικά ευνοημένος και φαίνεται επίσης να το απολαμβάνει –αλλά έτσι συμβαίνει με τους νάρκισσους. Εντυπωσιάζει δε το γεγονός ότι δεν χολοσκάει για όσα τον βαραίνουν στον πρότερο πολιτικό του βίο και για τα οποία τόσο τον κατηγορούν καθημερινά και ακριβοδίκαια στήλες των εφημερίδων –παχύ ίσως το δέρμα του νου του, δεν παίρνει χαμπάρι από πιέσεις και κατηγορίες; Ποιος ξέρει;

Αλλά πώς να κάνουν πίσω οι άλλοι πέντε υποψήφιοι; Και αυτοί με τη σειρά τους ίσως θεωρούν ότι είναι ή μπορούν να γίνουν οι αναζωπυρωτές τού κάποτε ένδοξου κινήματος, ξεχνώντας πιθανόν ότι πρέπει οι ίδιοι να είναι ζώπυροι, και ότι, ακόμη, είναι σε θέση να ξαναγεννηθούν οι ίδιοι, ώστε να ξαναγεννηθεί ο λαός. Αλλά μεγαλοφωνούμε και δεν είναι πρέπον. Λαός! Είναι τόσο χιλιοειπωμένη η λέξη που δεν φαίνεται να κουβαλά τίποτε από το εθνικό της φορτίο ή να έχει πλέον κάποιο νόημα στους υπηκόους του κράτους. Είναι γνωστό, βέβαια, ότι οι έννοιες έθνος και κράτος ουδεμία συγγένεια έχουν μεταξύ τους, άσε που ίσως εχθρεύονται η μία την άλλη. Αλλα και αυτό δεν είναι της στιγμής. Προέχει εδώ να γίνει κατανοητό πόθεν αντλεί την υπεραισιοδοξία του για υπερδιπλασιασμό του εκλογικού ποσοστού του κόμματός του ο κάποτε καθηγητής Λοβέρδος.

Δεν μπορεί να είναι κούφια προεκλογικά λόγια όσα εκστομίζει δώθε κείθε, οι γνωστές δηλαδή ψεύτικες προεκλογικές υποσχέσεις που αφειδώλευτα σκορπίζουν οι Ελληνες πολιτικοί. Κάπου αλλού βασίζεται ο επίδοξος αρχηγός και προφανώς όχι στην εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού προς το πρόσωπό του. Καλά κάνει και έχει αρχηγικές βλέψεις –όλοι έχουν στον χώρο της πολιτικής [και παντού]–, είναι όμως απορίας άξιο πόσο σίγουρος εμφανίζεται, ειδικά και μετά τις πρώτες δημοσκοπήσεις που τον φέρουν ως έναν από τους δυο-τρεις επικρατέστερους διεκδικητές.

Σκασίλα του ίσως του μεγαλύτερου κομματιού του ελληνικού λαού ποιος θα κερδίσει την αρχηγία, ανησυχούν όμως, σοβαρά από ό,τι φαίνεται, τα άλλα πολιτικά κόμματα. Οχι ότι επίκειται και καμιά αναζωογονητική επανάσταση στον χώρο της πολιτικής ζωής, αλλά και που θερμαίνονται τα αίματα, ε, πλάκα έχει. Είναι και μια χαριτωμένη, διαφορετική έστω, νότα μέσα στην τραγωδία του κορονοϊού και μιας κυβέρνησης που δεν ξέρει πού πάνε τα τέσσερα.