Για τις καρέκλες των δημάρχων

Δεν ξέρω τι ακριβώς εννοούν μερικοί τηλεοπτικοί αστέρες λέγοντας ότι τάσσονται υπέρ της κανονικότητας. Αφού -λένε- η μεταβίβαση των αποθεματικών των δήμων έγινε νόμος, με τον τρόπο που έγινε, οι δήμαρχοι δεν έχουν κανένα δικαίωμα να αρνηθούν, διότι έτσι είναι κοινοί παραβάτες του νόμου. «Ναι, αλλά εμείς θα υπογράψουμε», αντιτείνουν οι δήμαρχοι, «για χρήματα για τα οποία ελεγχόμαστε καθημερινά. Εάν ο έλεγχος διαπιστώσει ότι τα εν λόγω (ειδικά, για ειδικούς σκοπούς) χρήματα δεν υπάρχουν στα ταμεία μας, αυτομάτως διωκόμεθα από τη Δικαιοσύνη, χωρίς αυτή να ενδιαφέρεται εάν τα ποσά αυτά έχουν πάει αλλού, για εθνικούς λόγους.

»Εάν η κυβέρνηση μας διαβεβαίωνε ότι δεν θα έχουμε πρόβλημα, τότε να τα δώσουμε, εάν είναι για τη σωτηρία της χώρας. Ξέρετε, έχουν συμβεί ανάλογα περιστατικά στο παρελθόν και το κράτος μάς έχει αφήσει ξεκρέμαστους· πολλές φορές δήμαρχοι έχουν αναγκαστεί να πληρώσουν τα κενά από τους προσωπικούς τους λογαριασμούς. Μπορεί το κράτος να εγγυηθεί; Μήπως έτσι, όμως, παρεμβαίνει στο έργο της ανεξάρτητης Δικαιοσύνης;».

Κάτι σαν φαύλος κύκλος, όπως τα λένε οι δήμαρχοι. Απτόητοι οι (πρωινοί) δημοσιογράφοι. «Αν αρνηθείτε και δείξετε ανυπακοή στον νόμο, θα διωχτείτε», επιμένουν, διότι δεν θέλουν να χάσουν το κύρος τους, τις πηγές τους, δήθεν, αλλά -κυρίως- τον τελευταίο λόγο. Δεν γουστάρουν να τους «τη βγαίνουν» οι «αντίπαλοι». Είναι παράδοξο αλλά κάπως έτσι αντιμετωπίζουν τους συνομιλητές τους, εχθρικά. Ξινίζουν και τα μούτρα τους όταν αντιλαμβάνονται ότι ο «αντίπαλος» έχει περισσότερο δίκιο... έχει πλάκα, παρ’ ότι είναι για κλάματα.

Πολλές φορές βρίσκονται στο επίκεντρο της επικαιρότητας οι δήμαρχοι. Είναι λογικό, αφού η Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι όλη η χώρα, δυστυχώς με δομή κεντρικής εξουσίας, χωρίς αυτοτέλεια, χωρίς αποκεντρωτική φιλοσοφία. Οι περισσότεροι δήμαρχοι και οπωσδήποτε οι περιφερειάρχες φέρονται με τη σειρά τους σαν μικροί πρωθυπουργοί (υπερόπτες, αλαλάζοντες, με πόζα, με πατριωτικού τύπου ληρήματα· αλαζόνες). Είναι η ευκαιρία τους, λόγω της δημοσιότητας που πήρε το θέμα, να δείξουν τα προαναφερθέντα «προσόντα» τους στο τηλεοπτικό γυαλί, να «πουλήσουν» κομματισμό, να κάνουν αντιπολίτευση, να φανούν. Να φανούν μόνο. Αυτό μόνο, δυστυχώς.

Εκείνος ο έρμος ο διάλογος είναι πάντα απών. Ενας θεός ξέρει πού βόσκει. Ουδείς σταθμίζει τα γεγονότα και την ιδιαίτερη κατάσταση. «Δεν θα δώσουμε ούτε ευρώ», βροντοφωνάζουν οι δήμαρχοι της χώρας, οι πολλοί, διότι είναι και μερικοί που απλώς θέλουν να μάθουν τις εγγυήσεις για να μην τραβιούνται στα δικαστήρια οι άνθρωποι, με... εντολή κυβέρνησης μάλιστα. Μία οικονομική κίνηση, που συνηθίζεται σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη, εδώ πήρε διαστάσεις εθνικές. Είναι φυσικό κάτι τέτοιο όταν αυτοί είναι οι χαρακτήρες αφ’ ενός των δημάρχων και αφ’ ετέρου της άσκησης της εξουσίας με σχεδόν βίαιο τρόπο.

Εγινε λόγος για εξέγερση των δημάρχων. Σιγά, μη σπάσουν τ’ αυγά. Θόρυβος απλός είναι, προκαλούμενος από δήθεν πατριωτισμούς και κομματική αντιπαλότητα, άρα θόρυβος κακόηχος και ενοχλητικός για την κοινωνία περισσότερο, γι’ αυτούς τέλος πάντων που επιμένουν να δηλώνουν ώριμοι πολίτες. Δεν είναι αφελείς οι δήμαρχοι να φτάσουν στα άκρα ενόσω εξαρτώνται άμεσα από την κεντρική εξουσία και εφ’ όσον επ’ ουδενί λόγο θα ήθελαν να χάσουν τις καρέκλες τους.