To λάθος, το ύφος, το ήθος

Iσχυρίζονται μερικοί ότι η πράξη νομοθετικού περιεχομένου στην οποία προχώρησε η κυβέρνηση για να «απαλλοτριώσει», έστω για λίγες μέρες, τα αποθεματικά των δήμων ήταν το ύστατο καταφύγιο για να μην ενδώσει στις πιέσεις των δανειστών.

Η δικαιολογία κάπως είναι αποδεκτή, η πράξη όμως παραμένει ένα μεγάλο αγκάθι για όσα είχε δεσμευτεί προεκλογικά αλλά και μετεκλογικά η κυβέρνηση. Οτιδήποτε είναι ξαφνικό είναι συνήθως βίαιο. Οι υφιστάμενοι τη βία δικαίως αγανακτούν. Ουδείς τους προϊδέασε για κάτι τέτοιο.

Είναι σχεδόν βέβαιο ότι εάν είχαν εγκαίρως ενημερωθεί για το τι σκοπεύει να κάνει η κυβέρνηση (για εθνικούς λόγους...) θα συναινούσαν χωρίς δυσφορία.

Δεν αρμόζει τέτοια πρακτική σε μια αυτοαποκαλούμενη αριστερή κυβέρνηση εκτός εάν την κουβαλάει στις βαλίτσες της χρόνια τώρα και με την πρώτη ευκαιρία τη σιδερώνει και την κάνει ατσαλάκωτη, ανυπόφορα ομοιόμορφη με ό,τι μετέρχεται οποιαδήποτε εξουσία.

Καλείται, όμως, τώρα να εξηγήσει επαρκώς τι την οδήγησε να πράξει αυτά που σφοδρά κατήγγελλε ως αντιπολίτευση. Επαρκώς. Ακριβώς.

Μου άρεσε ο Στρατούλης, αποδεχόμενος στον τηλεοπτικό φακό ότι ήταν λάθος κίνηση, ότι είναι καλοδεχούμενη η κριτική, όχι βέβαια απ’ αυτούς που κατέθεταν σωρηδόν πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, που νομοθετούσαν ουσιαστικά εκτός Βουλής.

Την κριτική μπορούν να κάνουν οι αριστεροί κυρίως ψηφοφόροι και όσοι είχαν αρχίσει να ελπίζουν ότι κάτι αλλάζει στη νοοτροπία της εξουσίας (ασχέτως εάν η εξουσία είναι μία, ουδέποτε αλλάζει δέρμα και νου...).

Να παραδεχτεί λοιπόν η κυβέρνηση ότι έκανε λάθος και αν μας πείσει ότι το έκανε για λόγους υψίστης εθνικής ασφαλείας, να της δώσουμε ένα μικρό κομμάτι από το συγχωροχάρτι της επιείκειας και της πίστωσης χρόνου. Εάν το ολίσθημα το προλάβει στην αρχή του μπορεί να αποτραπεί η διολίσθηση, που ξεμακραίνει από τη δημοκρατική διαδικασία.

Με μια απλή παραδοχή θα απαλλασσόμασταν ίσως και από τους τηλεοπτικούς μαϊντανούς της αντιπολίτευσης που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους· οι Φαρισαίοι και υποκριτές, που δεν έχουν πέτσα αφού ήσαν πρωταθλητές στην εισαγωγή τέτοιων πράξεων.

Θα φαινόταν έτσι και το διαφορετικό αριστερό ήθος, αλλά μάλλον ζητάμε πολλά (και άχρηστα για όσους εξουσιάζουν). Η κριτική οφείλει να πολλαπλασιαστεί εντούτοις, διαφορετικά θα χαθεί η ελπίδα· και τότε, χαιρετίσματα στους δικούς μας, να πάψουμε τουλάχιστον να ψευδαπατώμεθα (όσοι δεν έχουν από μέρες τώρα πάψει...).

Η πίκρα και η απογοήτευση είναι από τα χειρότερα συναισθήματα. Βλέπω, παρ’ όλα αυτά, ότι ο κόσμος σφίγγει τα δόντια και περιμένει, ίσως γιατί ξέρει ότι μια επιστροφή στα παλιά γνωστά ακροδεξιά στελέχη θα ήταν μια τελειωτική καταστροφή.

Οπως και να ’χουν τα πράγματα, φαίνεται ότι η κυβέρνηση έχει απολέσει μεγάλο μέγεθος της εσωτερικής της συνοχής και αυτό προβληματίζει, αν δεν τρομάζει, τους πολίτες κάθε ιδεολογικής χροιάς. Το λάθος διορθώνεται, όχι όμως το ύφος και το ήθος, διότι αυτά δείχνουν το βάθος του χαρακτήρα καθενός, το βάθος των ανθρώπων είτε εξουσιάζονται είτε εξουσιάζουν.

Εχει μπει η άνοιξη· τα σαμάρια έχουν φύγει· προσοχή μην κοπούν τα καπίστρια.