Πώς [δεν] κλαδεύουν σε ένα χωριό

Πρωί πρωί στο καφενείο - τραπεζάκια έξω με έναν ήλιο να σε χτυπάει κατακούτελα. Πουλιά κελαηδάνε παρότι το προηγούμενο βράδυ παγετός είχε καλύψει το μικρό χωριό. Ναι, αλλά χθες ήταν μια άλλη μέρα. Ετοιμαζόμασταν με βαριά καρδιά να φύγουμε για την πρωτεύουσα όταν χτύπησε το τηλέφωνο και η φωνή του φίλου αγρότη, που κλάδευε, θέλησε να μας ειρωνευτεί που θα αφήναμε τέτοια μέρα χωρίς να την απολαύσουμε.

Τι ήθελε και πήρε τηλέφωνο; Τον καλέσαμε να έρθει για μισή ώρα να τον δούμε γιατί το προηγούμενο τριήμερο έλειπε στη Θεσσαλονίκη, στην έκθεση. Αμα είναι για μισή ώρα... να έρθω. Η ώρα ήταν έντεκα. Είχε κλαδέψει τέσσερις αράδες. Η μισή ώρα έγιναν πέντε και κανείς δεν έλεγε να ξεκουνήσει, αν και πολλοί εργάζονταν το βράδυ της ίδιας μέρας.

Ολοι δικαιολογούσαν την επιμονή τους να παραμείνουν εκεί -πού αλλού;- στον άφθονο και καυτό ήλιο και στα πουλάκια που είχαν αρχίσει συναυλίες. Πράγματι, έτσι είχαν τα πράγματα και κανείς δεν μπορούσε να το αμφισβητήσει. Αυτές είναι οι Αλκυονίδες μέρες, λέγανε, που παίρνουν το μυαλό των ανθρώπων και αναστατώνουν όλη την ψυχή αλλά και όλο το κορμί τους -δεν γίνεται αλλιώς, έλεγαν. Πάνε και τα κλαδέματα, πάνε και τα ραντεβού στην πόλη. Ολα αυτά συνέβαιναν για την παρέα και μόνο γι’ αυτήν [ο ήλιος και τα πουλιά ήσαν το πρόσχημα, παρότι επηρέαζαν πραγματικά τη διάθεση όλων].

Και τι λες όλες αυτές τις ώρες; Τίποτα και τα πάντα. Για τον φίλο που ενταφιάστηκε την προηγούμενη μέρα· για τον πάγο που τα βράδια γίνεται επικίνδυνος, ειδικά για τους γεροντότερους· χωρατά χοντροκομμένα αλλά ουσιαστικά για τους παλιούς του χωριού· για τον μητρικό θηλασμό και πόσο αυτός βοηθάει στην ενδυνάμωση του ανοσοποιητικού συστήματος των βρεφών όταν διαρκεί τουλάχιστον έναν χρόνο· για τις άδειες που παίρνουν παράνομα μεγάλες εταιρείες να προβούν σε εγκληματικές ενέργειες, όπως η διάνοιξη γεωτρήσεων με κίνδυνο να αφανιστεί ο υπόγειος υδροφόρος ορίζοντας και να ερημωθεί η ευρύτερη περιοχή· για τις υπογραφές που μαζεύουν [αλλά γι’ αυτό το φλέγον θέμα θα γράψουμε σε ένα επόμενο σημείωμα]· μερικές κουβέντες για τον ανεκδιήγητο Αδωνι, που θεωρεί ζημία για την ελληνική οικονομία την προστασία της πρώτης κατοικίας· για πιθανές «εκρηξούλες» στο Αιγαίο και άλλα πολλά [δεν τελειώνουν αυτά και τα άλλα πολλά, ευτυχώς].

Για τη φτώχεια που καιροφυλακτεί [μερικούς τούς έχει ήδη «αρπάξει»] δεν είπαμε κουβέντα -είναι θέμα αξιοπρέπειας, θεωρούν μερικοί, ναι, αλλά όσο το βάζεις κάτω από το χαλί τόσο αυτό φουντώνει. Ο ήλιος το βιολί του. Ενας από την παρέα έπρεπε να είναι έξι η ώρα στην Αθήνα. Εξαντλήσαμε τα χρονικά περιθώρια, έτσι κι αλλιώς οι κάτοικοι της περιοχής αυτής θεωρούνται οιονεί προνομιούχοι -προάστιο της πρωτεύουσας αποκαλούν το χωριό, που βρίσκεται, όπως μάθαμε να γράφουμε στις μαθητικές εκθέσεις, στους πρόποδες του όρους Κυλλήνη, με οχτακόσια πενήντα υψόμετρο, μιάμιση ώρα από την Αθήνα -τι να λέμε...

Το αμπέλι έμεινε ακλάδευτο αλλά δεν πολυστενοχωρήθηκε ο κάτοχός του. Σήμερα θα έχει τελειώσει, αρκεί να μη φέρει κάνα καταρριακό. Τι είναι μια μέρα κλάδου μπροστά στην παρέα;