Γιορτές και χρόνος στην Εντατική

Δεν υπάρχει χρόνος στην Εντατική των νοσοκομείων. Οι γιορτές δεν στέλνουν εδώ την αύρα τους και την κατευναστική τους φλόγα. Φυσάει κάθε στιγμή ένα δραματικό αεράκι, που είναι χρόνος-πόνος. Να μη διαβεί τις πύλες του Αχέροντα το αγαπημένο πρόσωπο αλλά να επιστρέψει στους δικούς του, στη ζωή, που ώς τότε βίωνε και χαιρόταν. Αγωνία. Σιωπή. Υπερένταση. Σφίγγονται οι ψυχές, μουδιάζουν τα σώματα. Τι μυστήριο κι αυτό με τα σώματα και τις ψυχές τους, να μην ξέρεις καμιά φορά πώς να τα κουμαντάρεις...

Στην αναμονή της Εντατικής δεν ακούς ουρλιαχτά, μήτε σπαραχτικές φωνές· η οδύνη ταξιδεύει εσωτερικά και μόνο κάπου κάπου μεταφέρεται στα βλέμματα των διπλανών, είτε για να συμμεριστούν τον πόνο [τα βλέμματα] είτε για να ανιχνεύσουν μια στάλα ελπίδας, είτε να μεταλαμπαδεύσουν αυτήν την ελπίδα στους συμπάσχοντες, στους αναμένοντες [τα καλά νέα]. Δεν υπάρχουν εδώ γόοι και άναρθρες κραυγές ακόμη κι όταν ανακοινώνεται ότι κάποιος-κάποια δεν τα κατάφερε. Μόνο λυγμοί σχίζουν τον χώρο, μέσα σε νεκρική σιγή, είναι αλήθεια.

Δεν καταλαβαίνεις τι μέρα είναι κάθε μέρα, ακόμη κι όταν συμβουλεύεσαι ρολόγια ή ενημερώνεσαι από τους διπλανούς. Καμιά φορά καθυστερεί η ενημέρωση από τους γιατρούς, δικαιολογημένα συνήθως. Ο χρόνος τότε δεν περνάει, ο χρόνος είναι ανύπαρκτος, παύει η σχέση του ανθρώπου με την «ιερότητα» των ημερών, ανοίγει όμως η δίοδος προς την κατανόηση της ιερότητας της ύπαρξης, ενδυναμώνεται η σκέψη για το πεπερασμένο αυτής και την ολιγότητά της. Η ιατρική ενημέρωση είναι αυστηρή -δεν χωράνε εδώ ψεύδη και ημιαλήθειες, τερτίπια ψευδοεπιστημονικά, εδώ ξέρεις ότι όλα κρέμονται από μια λεπτή κλωστή και είσαι προετοιμασμένος να ακούσεις την αλήθεια γυμνή.

Καμιά φορά η γυμνή αλήθεια είναι άσχημη, άλλες όμως είναι μια καλλονή. Λαχταράς να ακούσεις τη μαγική λέξη: το ξύπνημα του ασθενούς από την ιατρική βυθιότητα, από τον λήθαργο πολλών ημερών. Η δική μας γυμνή αλήθεια ανήκε στις καλλονές και όταν την αντικρίζεις φεύγει ένα ασήκωτο βάρος από μέσα σου, εμφανίζονται, έστω και δειλά, τα χαμόγελα του βίου και παύει επιτέλους το τρέμουλο, αυτό το ανέλεγκτο εσωτερικό αιματοκύλισμα, εκείνες οι δονήσεις που σε κάνουν ό,τι αυτές θέλουν.

Η «βυθισμένη» μαμά «αναδύεται» -συνομιλεί με τις δύο κόρες. Δάκρυα χαράς, λύτρωσης. Ωρα λοιπόν να πάω στη δουλειά. Με συνοδεύει έως την πλατεία Καρύτση η μεγάλη μου κόρη και της προτείνω να πιούμε ένα ποτό. Η συγκίνηση και η χαρά μάς (εξ)αναγκάζει να πιούμε κι ένα δεύτερο· παίρνω αμέσως τηλέφωνο τον Στράτο να ενημερώσει την εφημερίδα ότι θα καθυστερήσω κομμάτι. Με μεγάλη κατανόηση, ίσως και συμπόνια, με πληροφορεί ο συνάδελφος ότι σήμερα [εκείνη την ημέρα] έχουμε αργία -δεν δουλεύουμε. Είπαμε: στην Εντατική ο χρόνος [οι ώρες, οι ημέρες] είναι ανύπαρκτος, αλλοπρόσαλλος, έξω από τη συνείδηση. Τι να κάνω. Το λέω στην κόρη μου και γελάμε. Παίρνει την αδερφή της και της το λέει και εξακολουθούν να γελάνε. Η ζωή έχει επανακάμψει. Μακάρι να συμβεί το ίδιο σε όλους που αναμένουν στις Εντατικές.

Ευχαριστώ θερμά όλους για το ενδιαφέρον τους και την πολύτιμη βοήθειά τους. Καλή χρονιά, επομένως.