Για την ολιγότητα της νέας κυβέρνησης

Λοιπόν η συζήτηση (;) στη Βουλή σχετικά με την άρση ασυλίας του κ. Πολάκη έφερε στην επιφάνεια [όχι πως ήταν κρυφό] το πώς είναι στην πραγματικότητα οι φιλελεύθεροι της νέας κυβέρνησης: εκδικητικοί, είρωνες, αδίστακτοι αφενός, χωρίς κανένα πολιτικό έρμα αφετέρου.

Σκεπάζουν κάτω από το χαλί τα σκουπίδια τους και διαλαλούν τα ελάχιστα [σχεδόν ανύπαρκτα] που μπορούν να καταλογίσουν στους αντιπάλους.

Λόγος ξύλινος και κουραστικός, ιδιαίτερα από τον πρόεδρο της Βουλής, που δυσανασχέτησε σφόδρα από τις αιτιάσεις και τη μομφή για αντισυνταγματικότητα που του προσήψε ο κ. Τζανακόπουλος. Ποτέ δεν τον είχα ακούσει να μιλάει με τόση άνεση και τόση πειστικότητα όσο ήταν κυβερνητικός εκπρόσωπος [αλλά τότε έπρεπε να καλύψει τα ακάλυπτα...].

Και οι δεξιοί είναι λίγοι οι καψεροί ως πολιτικά όντα του εικοστού πρώτου αιώνα με τις τεράστιες αναταραχές στην ευρωπαϊκή ζώνη αλλά και σε όλη την υφήλιο. Νομίζουν ότι κομίζουν έναν ορθολογιστικό αέρα, μια «αναπτυξιακή» πολιτική, που θα φέρει ρευστό στη χώρα. Και; Πώς υλοποιούνται αυτά;

Επίσης: φαίνεται να έχουν πειστεί ότι θα ξεμπερδέψουν εύκολα με την εγκληματικότητα και τις κάθε είδους ταραχές στο κέντρο της Αθήνας, έχουν επαναπαυθεί στις «δάφνες» του «ισόβιου» υπουργού Προστασίας του Πολίτη, θεωρούν ίσως ότι θα μπει τάξη [ιδιωτική] στον χώρο της Παιδείας και της Υγείας -κούνια που τους κούναγε· αυτοί εξάλλου είναι οι υπαίτιοι της νοσηρότητας στους χώρους του Δημοσίου, η παράταξή τους εννοείται εδώ και μερικές δεκαετίες.

Κοκορεύονταν μερικοί του φιλελεύθερου συνονθυλεύματος [δεν ξεχνάμε ποτέ τους ακροδεξιούς που έχουν κολλήσει σαν βδέλλες στην εξουσία -τι λέω, είναι ασμένως αποδεκτοί από την κορυφή της κυβέρνησης], κόμπαζαν λοιπόν ότι σε λίγες μέρες αφότου ανελάμβαναν την εξουσία θα πραϋνόταν η κατάσταση, θα κάθονταν σούζα αντιεξουσιαστές και λοιπές «ριζοσπαστικές» ομάδες, που άλλο δεν ξέρουν παρά, λένε οι φιλελεύθεροι, να σπάνε και να καταστρέφουν περιουσίες.

Ελα όμως που τα γεγονότα τους διαψεύδουν -σαν τίποτε να μην έχει αλλάξει στη χώρα με τη φιλελεύθερη κυβέρνηση-, μπαρούτι και κουρνιαχτός στο κέντρο της Αθήνας και, όπως όλοι καταλαβαίνουμε, η ζωή συνεχίζεται, απτόητη από δεξιές παρεμβάσεις και φιλελεύθερα φληναφήματα. Αργούμε να κατανοήσουμε ότι δεν αλλάζουν όλα από τη μια μέρα στην άλλη όπως κομπορρημονούν οι νέοι κυβερνήτες ότι μπορεί να γίνουν τα πράγματα στη χώρα.

Σε αυτό πρέπει να σταθεί λίγο και να στοχαστεί η ελληνική πολιτική κοινωνία. Δεν γίνονται θαύματα και μάλιστα κοινοβουλευτικά -είναι ανεπαρκείς οι περισσότεροι βουλευτές, είτε αριστεροί είναι αυτοί είτε δεξιοί, και αυτό το λέει η ζώσα πραγματικότητα, δεν είναι εκτίμηση κάποιου αδέκαστου κριτή. Πώς να γίνουμε Ευρωπαίοι όταν δεν ξέρουμε να είμαστε Ελληνες [ότι είμαστε Ελληνες; Αλλά, τρέχα, γύρευε].

Ποιοι ευθύνονται, αν όχι η δεξιά παράταξη, για το γεγονός ότι ουδέποτε η ελληνική κοινωνία «εθίστηκε» σε δημοκρατικούς θεσμούς; Μην τα ξεχνάμε όλα επειδή τάχα μου ο φιλελευθερισμός εξεδίωξε (;) τον κομμουνισμό ή τις σοσιαλιστικές περικοκλάδες του. Η Δεξιά είναι μία, όσο «προοδευτική» κι αν εμφανίζεται - μια βαρβαρότητα δεν λείπει από τον στοχασμό της και τη φιλοσοφία της κι ας προσπαθούν οι υποστηρικτές της να την εμφανίζουν ευρωπαϊκή και ανοιχτή στον ορθό λόγο.