Το μέσα κτήνος και ο άνθρωπος

Ομολογώ ότι ήταν εντυπωσιακό το χθεσινό πρωτοσέλιδο της «Εφ.Συν» [καμιά φορά δεν είναι και τόσο κακό -αντίθετα κάνει καλό- να ευλογάει κανείς τα γένια του]: «Λιντσάρισμα μέρα μεσημέρι στην Ομόνοια», στο κέντρο ήγουν της πρωτεύουσας, ενός πολιτισμένου υποτίθεται κράτους με δημοκρατικούς θεσμούς και νόμους που διασφαλίζουν την ασφάλεια του πολίτη και υπερασπίζουν την ομαλή λειτουργία του. Δεν το πιστεύεις ότι μπορεί να λάβει χώρα μια τέτοια απεχθής και αηδής πράξη -φρίκη!

Τόση βία μέσα στο είδος που κατάφερε (;) να γίνει άνθρωπος και όμως ακόμη κανιβαλίζει και βαρβαρίζει -τόση βία και τόση παρανόηση δεν αντέχεται από ένα πολιτισμένο όν. Πόσα σκοτάδια ακόμη μέσα μας, πόσος πολιτισμικός αναλφαβητισμός... Αντιπαρέρχομαι τα ιδεολογικά που προκύπτουν, κυρίως λόγω της χρήσης που έγινε της είδησης από τα μέσα πληροφόρησης και επικοινωνίας -άσε που τα θεωρώ αφελή [ελαφριά, σκόπιμα, «επαγγελματικά»].

Δεν έχει σημασία ποιος φταίει για την έξαρση της εγκληματικότητας -όλοι ξέρουμε, μην προσποιούμαστε τον ανήξερο. Και οι φιλελεύθεροι και οι σοσιαλιστές [αριστεροί και λοιπά]. Η κάθε εξουσία για να ισχυροποιηθεί και να ρίξει ταυτόχρονα στάχτη στα μάτια για τις ατέλειές της και τον αυταρχισμό της έχει ανάγκη πάντα από έναν εχθρό· εάν δεν τον βρίσκει δεν της είναι δύσκολο να τον «ανακαλύψει», να τον κατασκευάσει.

Προϊόν κοινωνικών ανισοτήτων είναι η εγκληματικότητα, οφειλομένων στην εκάστοτε εξουσία. Η τελευταία το γνωρίζει αυτό και θέλοντας να αποποιηθεί κάθε ευθύνη εντέλλει τα παπαγαλάκια της [του Τύπου] να «αναδείξουν» παντού, μέσα στην κοινωνία, κινδύνους τάχα, που προέρχονται από «παρεκκλίνουσες» κοινωνικές ομάδες, περιθωριακές, που δεν έχουν και τόση εκτίμηση στην αδρανή ούτως ή άλλως κοινωνία [κοινωνία, εννοείται, φοβισμένη και αγράμματη]. Κοινωνικό αυτοματισμό το λένε αυτό οι οπαδοί του [στυγνού] ορθού λόγου, γιατί υπάρχει και ο πλάγιος, εκείνος δηλαδή που γνωρίζει την ποικιλία και την πολυπλοκότητα των ανθρωπίνων [και τη σκοτεινότητα του μύχιου].

Μάθαμε λοιπόν να αποδεχόμαστε το αδιανόητο -σε μερικούς να μην καίγεται καν καρφί κι έτσι πορευόμαστε: σαν κτήνη, σαν άλογες δυνάμεις να μας κυβερνάνε στην κάθε μέρα. Οτι υπάρχει το άλογο μέσα μας, ναι, δεν χωρεί αμφιβολία. Λέγαμε όμως ότι με μια κοινωνία εν συνοχή και μια δημοκρατική πολιτεία, σε συνδυασμό με ανάδειξη αρετών και αξιών που υμνούν τη συνύπαρξη και τον ίδιο τον άνθρωπο, θα διώχναμε το τέρας, θα το συγκρατούσαμε. Α, μπα. Ματαιοπονίες. Σε «κρίσιμες» στιγμές αποδεικνύουμε [οι πράξεις μας] ότι δεν υπάρχει η προσπάθεια να εκδιώξουμε το αποτρόπαιο από τον πολιτισμό μας και, δυστυχώς, θα συμφωνήσουμε με τον Τερέντιο [ή τον Μένανδρο γι’ άλλους] ότι τίποτα το ανθρώπινο δεν [πρέπει να] μας είναι ξένο.

Κρίμα τον πολιτισμό που γέννησε η ανθρωπότητα, ωχριά μπροστά στα ξεσπάσματα του αλόγου στοιχείου -δεν τιθασεύεται το τελευταίο, τι να κάνουμε. Λένε μερικοί ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι, ότι δεν είμαστε όλοι βάρβαροι και δολοφόνοι και τέρατα και αδιανόητοι. Μακάρι να είχαν δίκιο. Στα κρίσιμα μου φαίνεται ότι οι άνθρωποι είναι ίδιοι. Μακριά από τέτοιες, «κρίσιμες» στιγμές. Να τις μετριάσουμε, αυτό μόνο· να τις απαλείψουμε μου [ξανα]φαίνεται [και μακάρι να έχω άδικο] κομμάτι δύσκολο, όσο πολιτισμένους κι αν θεωρούμε εαυτούς.